Tam olarak o değil gibi problemim. İşin yapım aşamasında takdir edilmemesi. İş bitince çok seviyorlar ama ne yapayım yani zaten yapılmış bitmiş. Ben yapana kadar eşim boşver demiş, iş arkadaşları ne gerek var demiş, veliler istememiş ben zorla bir şeyler ortaya çıkartmışım, istediğim düzeyde olmamış yardım alamadığım için, şevkim kırılmış "aaaa hocam çok güzel oldu". Ne anladım bu işten, ne zevk aldım? Aslında en güzeli hiç yapmamak ama onu henüz beceremedim...Bir kere bu zengin hastalığı, öğretmende olmaz
İkincisi tükenmişlik değil bu, bezmişlik, takdir edilmemenin verdiği usanma. Sonunda, sonucunda "ellerinize sağlık hocam, ne güzel yapmışsınız ne de güzel düşünmüşsünüz" diyecek birileri olsa, bu duygular olmazdı. ama yok, problem de o.
Yanlış meslek seçmiş olabilir misiniz acaba?Tam olarak öyle olamıyor işte. Takdirden ziyade destek bekliyorum. Misal gezi yapacağım, idare ne gerek var derse, diğerleri bir piknik yeter ne gezisi derse, veliler para yok derse nasıl yapabilirim? Yani zannediliyor ki çok keyifli bir şey ama aslen ben de uğraşıyorum, sorumluluğu hazırlanması fazla ama ben göze alırken ve heyecan duyarken başkalarının ne gerek var demesi şevkimi kırıyor. Yapmayınca da eksik hissediyorum. Başka uğraşlarım var, evde 8 evcil, arkadaşlarım, gezmeyi seven bir eşim var ama iş konusunda istediğime ualaşabilmiş değilim.
Bu hafta okullar açıldı ..Evet bir haftada tükenilir mi, tükenilirmiş:)
Benim derdim tam olarak bu mu bilmiyorum, bu zamana kadar doktora gitmeyi gerektirecek kadar ciddi bir durum görmemiştim ama bu sene saçlarımı koparmaya başlayınca işler ciddileşti.
Çalışma saatlerim kısa ancak evde geçirdiğim zamanımın %90'ı işim için araştırmalarla ve hazırlıkla geçiyor. Böyle bir zorunluluğum yok ama ev işi ve yemektense bunu tercih ediyorum. Sürekli yeni bir şeyler üretmek için can atıyorum, enerjiyle doluyorum. Tam adımımı atıyorum ki olumsuz bir şeyle karşılaşıyorum. Kendimi hakarete uğramış, hayalleri yıkılmış ve işe yaramaz hissediyorum. Bu sefer vazgeçiyorum ekstra bir şeyler yapmaktan, klasik kim ne yaparsa onu yapayım diyorum ama o zaman da çok huzursuz hissediyorum. Sanki bir günde bütün evi temizleyecek gücüm ve zamanım varmış ama ben toz almakla yetinmişim gerisini zamana bırakmışım gibi bir huzursuzluk
Eşimden, iş arkadaşlarımdan ve çevremden takdir görmüyorum zaten bunu beklemiyorum ama sanki alemin delisiymişim, kendime iş çıkarıyormuşum gibi dalga konusu olmam, isteklerimin reddedilmesi inanılmaz şevkimi kırıyor.
En son annemle konuştum bu konuyu, kendisi sağolsun bana çok hoş bir telkinde bulundu. "Canın sıkılıyor herhalde, çocuk yap ona bak."Ama sıkıntım bu değil gerçekten Kendi başıma gayet eğlenebilen, sosyal de bir insanım mesele can sıkıntısı, yalnızlık falan değil. Çalışmak istiyorum, işim adına ekstra bir şeyler yapmak istiyorum ama şevkim kırılıyor. Yapmasam gönül razı değil, huzursuzum. Sanki bıktım gibi geliyor. Ne yapmam lazım bilmiyorum
Ben kitap Fuarı'na öğrenci götüreceğim diye cesedimi çiğnetiyordum az Kalsın.. 1000 kişiden izin istedim zorla götürdüm ..Tam olarak öyle olamıyor işte. Takdirden ziyade destek bekliyorum. Misal gezi yapacağım, idare ne gerek var derse, diğerleri bir piknik yeter ne gezisi derse, veliler para yok derse nasıl yapabilirim? Yani zannediliyor ki çok keyifli bir şey ama aslen ben de uğraşıyorum, sorumluluğu hazırlanması fazla ama ben göze alırken ve heyecan duyarken başkalarının ne gerek var demesi şevkimi kırıyor. Yapmayınca da eksik hissediyorum. Başka uğraşlarım var, evde 8 evcil, arkadaşlarım, gezmeyi seven bir eşim var ama iş konusunda istediğime ualaşabilmiş değilim.
Yorumlarinizdan bi garip durumunuz oldugunu anlamistim. Ya gidip tedavi olun burdaki insanlara sarmayin burasi terapi merkezi degil
Bunu yazanı hatırlamadığım gibi kime sardığımı bile hatırlamıyorum:) Son zamanlarda uslu bir kızdım oysa ki
En son seneler önce bir adet evcil edinmiştim, şu an 8 oldular. Hobi anlayışım da abartmak üzerine kuruluHobi candır
Eki Görüntüle 1647949
Bunu yazanı hatırlamadığım gibi kime sardığımı bile hatırlamıyorum:) Son zamanlarda uslu bir kızdım oysa ki
Bunu da düşündüm, olabilir ama ben işimden nefret etmiyorum ki. Aksine çalışmak, üretmek istiyorum ama önümde sürekli bir engel var.Yanlış meslek seçmiş olabilir misiniz acaba?
Ben de herhalde 10'u doldurunca bıkmaya başlarım. Hala hevesim var ama böyle giderse o da kalmayacak.Ben de öğretmen ve yetişkin eğitimciyim bu arada..
Hayalim 7den 70 e birden fazla dalda birseyler ogretebilmekti 27 yaşımda hayalime kavuşmuş 5 yıl sonunda da doymustum..
Şimdi başka hayallerim var onların peşindeyim..
Bazen asıl sıkıntı doymusluk da olabiliyor bi üst basamak kalmayinca yeni merdivenler kurmalı belki..
Aynen, her şeyim hazırdı gittim sınıflar belli değil, hiç bir şey hazır değil. Hala bilgisayarı ve projeksiyonu kullanamıyorum. Bunlar hep şevk kırıcı şeyler. Çocuklardan yana pek sıkıntım yok, daha ufaklar yola geliyorlar şimdilik.Bu hafta okullar açıldı ..
Ben hazır ve nazır koşa koşa ders başı Yaptım.
Okul fiziksel acıdan hazır değil. Sınıfların yerleri, sınıf listeleri , okul meteryalleri hazır değil, sınıfın birinde tahta yok..
Fotokobi makinasında toner yok..
Veliler hep ortalıkta lise gibi yerde idareci odası sormak için dahi derse dalmakta..
Ilk günden ve haftadan derse başladığım için müdür öğrencileri okuldan soğuturmuşum esprisini yaparak antipatimi kazanmış durumda..
Öğrenciler dört aydan sonra asla ders dinlemek istemiyor dersin ortasında dersle ilgili !!!! Sordukları soruları da listeleyeyim:
Evli misiniz?
Kaç yaşındasınız?
Hepimiz geçer miyiz?
Arabanızı yıkayalım mı?
Kim şampiyon olur?
Uyuyabilir miyiz ?
Yarın pztsi ve ben okula gitmek istemiyorum ; sistem, idareci, siyasetçi, müdür , ÖĞRETMEN ve öğrenci hep birlikte soğuttular sağolsunlar.
Eğitim takım işi tek başına mücadele ile olacak iş değil ama madem bu Savaş'ın içindeyiz kanımızın son damlasına dek...
Hobi kurslarına giderim diye düşündüm, çizim yeteneğim var biraz ama bizim civarda açılmadı henüz. Bazı yerlerde de dersler sabah, onlara da katılamadım.Öğrendiğim şeyin hayatımda bir işe yaraması, onu kullanmam ve işe yarayacağına kendimi inandırmm lazım. 2 sene önce 2. üniversiteye kayıt oldum, dedim mesleği bırakıp buna mı geçeceğim; hayır. O zaman neden okuyorumYuksek lisans yapın, ikinci dil öğrenin, madem öğretmen olarak kıymetiniz bilinmiyor enerjinizi kendiniz için harcayın.
Köy okulumu hatırladım da birden :) Bütün sıkıntılarına rağmen eğlenceliymiş merkeze geçince anladım. En azından sınıf benimdi, istediğimi yapıyordum, tepeye çıkıp resim yapabiliyorduk, daha özgürdük...İnsanın idealistliğini sömürür bunlar.. Bende idealistlik namına bir şey kalmadı şu köy okulunda.. Darısı gelecekteki okuluma..
Gezi denince herkesin tüyleri diken diken oluyor nedense, bir şey katamıyorsam neden öğretmenim acaba? Açsın evde ders videolarını izlesinler daha mantıklı.Ben kitap Fuarı'na öğrenci götüreceğim diye cesedimi çiğnetiyordum az Kalsın.. 1000 kişiden izin istedim zorla götürdüm ..
Mebin şu aşırı hiyerarşik ve Bürokratik yapısı seni baltalayan ve elini kolunu bağlayan.
ÖĞRETMEN özerkliği yok ki.. Evrak memuruyız mübarek..
Dizi, film izliyorum, yakın yerlerdeki gezilecek alanlara gidiyorum, bir ara spor yapıyordum belki geri başlarım. Evcillerim var bayağı vaktimi alıyorlar onlarla ilgilenmek. Boyama, kitap okuma, yap boz da günlük eğlenceleerim arasında. Sonra bir bakıyorum eşim gelmiş. Belki siz sıkılırsınız böyle tek takılmaktan ama benim hoşuma gidiyor, sessiz, özgür. Mis gibi'Kendi başına eğlenen' demiişsinya.Onu nası yapıyosan bi bana da diyiver hele....çok lazım banada
Vazgeçtim sen hobi filan edinmeEn son seneler önce bir adet evcil edinmiştim, şu an 8 oldular. Hobi anlayışım da abartmak üzerine kurulu
Hayır aslanım, yükselenim de aslan :)Boğa burcu musun? Aynı kardeşimi anlatmışsın
Bence bebek sana iyi gelecek Kaolina. Hayatın değişirBir de takdir edilmeme gibi bir durum varsa şevkin kırılıyor olabilir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?