Merhaba kk..
Hayatımın en yoğun en stresli döneminden geçiyorum,bundan mıdır bilinmez o kadar hassaslaştm ki,en ufak şeye ağlıyorum benimle ilğili olması da gerekmiyor,tv de orda burda gördüğüm bir şey de olabiliyor bu..
Bir çok dostum var ama malesef ilişkilerimizde ben anlayan dinleyen toparlayan tarafım hep benim derdime hiç sıra gelmez,enerji artıran kaldıranım ve bu beni çok yordu.. empati yorğunuyum artık..
Derdimi sadece buraya dökebiliyorum bazen de psikolojik destek alıyorum,uzun zamandır da gidemiyorum çünkü ona vakit yok.
Bazen ailemden destek görmeye ihtiyaç duyuyorum ama onların yanına gitmek istemiyorum,çünkü orda hissettiğim müthiş bir değersizlik duygusu ve ben bununla başa çıkamıyorum artık,çocuğumun bile kardeşimin çocuğundan daha farklı muamele görmesi,sürekli eleştirilmem,dinlenilmemek daha bi sürü kendimi değersiz önemsiz hissettirecek şey..neyse bugün olan şeye geleyim. Arkadaşım gene eşinden dertleniyordu ve ben de ona her zamanki gibi tavsiye vermeye anlamaya destek olmaya çalışıyordum,sonra birden kızdı gene mi eşimi konuşuyoruz bla bla.. iyi de sen açtın dedim ama espriye vuruyorum,bugünlerin geçici olduıunu kendi eşimle yaşadığım benzer şeyler olduğudunu söylüyorum,”kusura bakma ama senin eşin melek o evdeki psikopat sensin”dedi hadi buna da güldüm,evet öyle falan filan alttan aldım,oğlumun(2,5 yaşında) tuvalet eğitimi almayışından bez kullandığı için duyduğum üzüntüden bahsediyordum ki”tek derdimiz senin oğlunun narin poposu zaten bu dünyada başka dert yok felan filan..gena alttan alıyorum bişeyler söylüyorum gülerek,bu sefer de bana”bazen cahil teyzeler gibisin”dedi. Ben de artık sabredemedim,sabahın köründe o kadar işimin arasındamerak edip arıyorum kendi stresli ve zor günlerime rağmen destek olmaya onu yükseltmeye çalışıyorum ama duyduıum şey azar! Neyse gene de sakince”ikimiz için kötü bi sabah oldu neyse işlerimize dönelim”dedim kapattım.
Ama zaten bozuk olan psikolojimi iyice aşağı çekti..
Edit: başlıkta harf hatası olmuş alalacele yazınca işyerinde telefonla.. kusura bakmayın
Hayatımın en yoğun en stresli döneminden geçiyorum,bundan mıdır bilinmez o kadar hassaslaştm ki,en ufak şeye ağlıyorum benimle ilğili olması da gerekmiyor,tv de orda burda gördüğüm bir şey de olabiliyor bu..
Bir çok dostum var ama malesef ilişkilerimizde ben anlayan dinleyen toparlayan tarafım hep benim derdime hiç sıra gelmez,enerji artıran kaldıranım ve bu beni çok yordu.. empati yorğunuyum artık..
Derdimi sadece buraya dökebiliyorum bazen de psikolojik destek alıyorum,uzun zamandır da gidemiyorum çünkü ona vakit yok.
Bazen ailemden destek görmeye ihtiyaç duyuyorum ama onların yanına gitmek istemiyorum,çünkü orda hissettiğim müthiş bir değersizlik duygusu ve ben bununla başa çıkamıyorum artık,çocuğumun bile kardeşimin çocuğundan daha farklı muamele görmesi,sürekli eleştirilmem,dinlenilmemek daha bi sürü kendimi değersiz önemsiz hissettirecek şey..neyse bugün olan şeye geleyim. Arkadaşım gene eşinden dertleniyordu ve ben de ona her zamanki gibi tavsiye vermeye anlamaya destek olmaya çalışıyordum,sonra birden kızdı gene mi eşimi konuşuyoruz bla bla.. iyi de sen açtın dedim ama espriye vuruyorum,bugünlerin geçici olduıunu kendi eşimle yaşadığım benzer şeyler olduğudunu söylüyorum,”kusura bakma ama senin eşin melek o evdeki psikopat sensin”dedi hadi buna da güldüm,evet öyle falan filan alttan aldım,oğlumun(2,5 yaşında) tuvalet eğitimi almayışından bez kullandığı için duyduğum üzüntüden bahsediyordum ki”tek derdimiz senin oğlunun narin poposu zaten bu dünyada başka dert yok felan filan..gena alttan alıyorum bişeyler söylüyorum gülerek,bu sefer de bana”bazen cahil teyzeler gibisin”dedi. Ben de artık sabredemedim,sabahın köründe o kadar işimin arasındamerak edip arıyorum kendi stresli ve zor günlerime rağmen destek olmaya onu yükseltmeye çalışıyorum ama duyduıum şey azar! Neyse gene de sakince”ikimiz için kötü bi sabah oldu neyse işlerimize dönelim”dedim kapattım.
Ama zaten bozuk olan psikolojimi iyice aşağı çekti..
Edit: başlıkta harf hatası olmuş alalacele yazınca işyerinde telefonla.. kusura bakmayın
Son düzenleme:
