Merhaba kızlar,
Daha önce yazmıştım… Tüp bebek tedavisindeyim. Bir yandan babamın hastalığı, bir yandan uzun süredir yaşadığım iş yerindeki mobbing… Her şey üst üste geldi. Ve sonunda öyle bir noktaya geldim ki; oturdum, kendime dürüstçe sordum: “Hangisinden vazgeçersem biraz nefes alabilirim?” Cevap belliydi. İşimden istifa ettim.
Bu kolay bir karar olmadı. Ama inanın, sanki sırtımdaki yükten biraz kurtulmuş gibi hissediyorum. Transferim, Allah nasip ederse Temmuz başında olacak. O zamana kadar biraz destek vereceğim ama sonra tamamen bırakacağım. Doğru mu yaptım, bilmiyorum… Bazen evde kalmak beni endişelendiriyor. “Ya sıkılırsam? Ya insanlar iş bulamazken ben elimdekinden oldumsa? Ya transfer tutmazsa?” diye kafamın içinde durmadan dönen sorular var.
Son zamanlarda ellerimde ve ayaklarımda egzama başladı. Hormonal yükü zaten biliyorsunuz… Ama inanın, ben çok yoruldum. Hem de öyle böyle değil… Ruhum, bedenim, kalbim... Hepsi aynı anda yoruldu.
Ve ne zaman buraya yazsam, sizden bir şeyler duysam… Kalbim biraz olsun ferahlıyor. “Kadın kadının yurdudur” derler ya… Gerçekten öyle. Bu süreçte farkında bile olmadan bana güç veriyorsunuz. Destekleriniz, varlığınız o kadar kıymetli ki. Hepinize yürekten teşekkür ederim.
olsun durmak yok. İllaki zamanı var.
