Anladığım kadarıyla sizde yakın akraba evliliği çok olağan bir durum ki sizi hastalık derecesin de kıskançlığa itmiş.
Empati kurayım dedim ama vallahi yapamadım kusura bakma eşimi kuzenleriyle sarmaş dolaş görsem yine kıskanmam keza eşim de beni kıskanmaz.
Geçen gün halamın torunları geldi hepsi benle yaşıt sarıldık öpüştük şakalaştık vs ama inanın ne benim aklıma nede eşimin aklına zerrece bir art niyet gelmedi.
Hatta eşimin beraber büyüdüğü bayan mahalle arkadaşları var onları bile kıskanmam ne bileyim aklıma öyle paronayalarla meşgul edecek kadar boş biri değilim herhalde.
Bilmiyorum yazdığınız her cümleyi okurken sizin için "Yok artık daha neler" dedim. Hani daha öncesinden yaşanmış biri olur sizi anlarım ama siz tüm kuzenlerini kıskanıyorsunuz.Sakın yanlış anlamayın ama biraz yardım almanız gerek zira bu psikoloji ile hem kendinizi hemde eşinizi huzursuz etmekten başka bişey yapmazsınız.
Benim merak ettiğim özgüven sorununuz mu var? Yani ne bileyim kilolumusunuz? Bakımsızmısınız? Kuzenleri kendinizle kıyaslayıp kendinizi yetersiz mi görüyorsunuz?
Bence bunların üzerin de yoğunlaşın.
Kuzenleri yada eşinizi bu denli kıslnamanızı gerektiren sorun nedir önce bunun cevabını bulmanız gerek.
Diğer bayana gelince de eşinize ne soracaksınız?
Bayanla neden konuştun ne konuştun niye konuştun ne ara konuştun? Gibi saçma sorular sorup evde huzursuzluk mu yaratmak istiyorsunuz?
Madem böyle bir güven sorununuz var eşinizi yanlız bırakmayın.
Ben eşime kalkıp bayanla neden konuştun desem eşim bana ruh hastası gözüyle bakar

Sizin tutumunuz burada açtığınız konu inanın normal bir kadının düşünceleri değil.
Amacım sizi yargılamak yada rencide etmek değil madem eşinizden taraf sıkıntınız yok o halde kendinizi sorgulayın derim.