tipik ben:)))
o kadar çok zırladımki eşim artık öfff deyip öbür odada alıyo soluğu,az sonra rahatlamış hafiflemiş olarak gidip tv izleyebiliyorum..bi insan bu kadar nasıl ağlar diyo,oluyo valla..canım korku endişe umut umutsuzluk hepsi bi arada..ya ben nolcam düşüncesi insanı bu hale getiriyo..ilk zamanlar daha çoktu..ama biliyoruzki bişey olmuyo kendimize ettiğimizle kalıyoruz..eminim sen bu yazıyı okurken daha iyi halde olacaksın..çünkü yaz yağmuru gibi boğaz düğümlenir yaşlar akar ve geçer...bence durdurma kendini..ne zaman geliyosa bırak, ve ben niye böyleyim deme..haa yapabiliyosan bişeylerle uğraş,hobiler edin falan..bana çoook dendi..annem özellikle çok uyardı ama ben kendimi eve ve tedavilere kapatıp depresif halimi yaşam tarzım haline getirdim..iyi etmedim..canım bu yolda yapacağımız tek şey var,kendimizi yargılamadan nedenini niçinini düşünmemeye çalışıp tedavi olmak..çünkü hertürlü tedavi olunacak ve çok şükür biliyoruz ki rahim var yumurta var olacak..ben canı gönülden inanıyorum sende inan..ama bu tedavide de olmazsa deme..Allah korusun tabii ama olana kadar devam de..
ahhh ah
keşke gamsız rahat biri olsaydım diyorum
bu gün merkeze gittim
bir kadın gelmişti 4 aylık ve cinsiyetini öğreneceklerdi
Allahım o kadar soğuklar ki anlatamam
hımm oğlanmış ne kadar ilginiç filan böyle konuşuyolar:)
karı koca bir sevinmdi bilimsel bilimsel konuşup durdurlar
ve kadın o kadar rahatki planlarını anlatıyo şehir dışına çıkmalar
ben o halde kendimi düşündüm belden aşağım alçıya alınmış gibi dolanırdım galiba:)
bu gün ilk lucrini merkezde vuruldum
asıl dr. yokken diğerini aramıştım dkh kullanacakmışım söylemedi
bu ayın 13 ne kadar adet olmam lazım yoksa tedavi başlamadan bitecek yine
bilmiyorum ya var bi şanssızlık bende
bazen bırakayım diyorum eşim kızıyo
e ama olmuyo işte
tedaviye bile başlayamıyorum yani
olacak olacak diye kendimi kandıramıyorum ki
her ayağa kalktığımda düşüyorum
bakalım bekliycez 13nü

Son düzenleme: