Sabah 8 den sonra uyudum dün ve beni asıl huzursuz eden noktayı buldum: ya kreste hasta olursa.
İzin devamli alamam normalde de idare ile yüz göz değilimdir ama hak olarakta yok zaten. Aileden bakacak kimse yok. Ama saatlerimi oglene kadar olarak istedim müdür beyden inşallah olursa eşim gelir geç gider çocuk vs artık.
Yorumlarin hepsini okudum özellikle kendinden olumlu örnek verenler beni çok rahatlattı. Teşekkür ederim.
Alışma sureci hakkında fikir edinmiştim aslında ama tam ev taşıma,oğlumun bikaç aydır sabahlara kadar uyumamasi beni çok yiprattigi için yeter ki alışsin vardır bildikleri moduna girdim.
Bırakınca sınıf kapısından izlediğimde gerçekten inanamadım olanlara. Mesela ben ilaç kullanan bir panikatak hastasıyım oğlum ufak sandalyeye çıktı aman diye atladim o bilmez dedim inmeyi,beni tuttu müdüre hanim kapida ,vallahi hem indi hem tekrar çıktı.
Ben artık iyi değilim her saniye peşindeyim çocuğun,kilo aldım, uyanacak diye uyuyamıyorum. Psikiyatri de kres önerdi çünkü başka yasiti da yok çevremde.
Bakiciya birakamam kendi anneme bıraktığım halde çocuğu hep uyuttu şimdi ne konuşuyor ne bisey.
Veee
Ev eşya meselesine gelince apartmanın ilaçlanması lazımdi kabul etmediler konu komşu duyar diye sanırım.
Eşyalar zaten hem yıpranmış hem risklilerdi istemedik ilk defa da iyi ki diyoruZ, eski konularımda var gerçekten misafir dahi agirlayamiyordum rutubet vs olmuşlardı.
Oğlum kreste hasta olur mu derken bugün evde hasta oldu şimdi basında bekliyoruz. Demek olacaksa oluyor. Ama tabi çok etkilenirse işten ayrılacağım.
Hepimizin çocuğu için hayırlısı neyse o olsun inşallah.
,şimdi 10 yaşında pişmanmıyım değilim , orada gülen videolar atılıyo her zaman aynı olmuyor yazmış bir arkadaş ,evde de aynı olmuyor bunu belirteyim öncelikle ,çocuk büyütmekte duygusallığa yer yok,şimdi 2. çocuğuma annem bakıyor bütün gün ne yaptığını söyleyim sürekli emekleyerek annemin peşinde geziyor ve tv izliyor,oyuncaklarını ver diyorum oynamıyor ortalığı dağıtıyor diyor,ne zaman uyandı diyorum saate bakmadım diyor,ne yedi diyorum ,Allah ne verdiyse diyor ,sonuç bende tükenmişlik sendromu ,o yüzden bende seneye 2 yaşına girince başlatıcam kreşe yoksa çıldırmak üzereyim,Allah razı olsun yine evimde diyorum en azından benim işlerim hafifliyor eve gidiyorum yemeğim hazır,evim toplanmış ,ama olmuyor evim dağınık kalsın ,yemeğim olmasın ama ben sorularıma cevap bulayım o da yok maalesef ,anlıycağınızın iki türlüsünüde yaşadım ,erken kreşe vermeyide ,evde bakan birinide ,kararım yine kreş oldu.çalışmaya gelince kadın çalışmalı kesinlikle o çocuk aynı kalmıyor büyüyor masraf artıyor,sürekli isteklerle geliyorlar,daha geçenlerde bir akrabamıza gittik keşke zamanında çalışsaydım diyor çocuğa bakacak kimse yoktu çıktım diyor,dünde öğrendimki eşi fıtık olmuş ve çalışamaycak durumda ağlıyor o çalışmazsa napıcaz ,ev kira vs vs diyor. hayat zor duygusallığa yer yok ,hayat size duygusal değil çünki.
