- Konu Sahibi istanbulda
-
- #1
merhaba arkadaşlar.
dert değil bazende dert bilmiyorum.
evliyim 3,5 yaşında oğlum var. derdim kimsesizlik.
eşim başka memleketten benim memleketimde tanıştık eşimle .eşim burda çalışıyordu.
Alalhıma çok şükür bir annem bir babam ve abim var.Annemin sağlık nedenlerinden dolayı uzun süre çocuk yapamamış dolayısıyla yaşlı insanalr
abim evli yengem özünde iyi insan ama bize karşı çok mesafeli daha doğrusu bize karşı çok soğuk benim ailem açıkcası öle çok
eğlenceli bir aile değildir. bir bayram olur annemlerde kahvaltıda toplanırız yengem hiç konuşmaz sonra kaş göz yapar abime kalkar
giderler çoğu zaman facede görürüm bizden çıktıktan sonra kendi ailsiyle akrabalarıyla yok yılbaşlarında bilmeme nerde ailecek eğlenceler kutlamalar.
yanlış
anlaşılmasın abimi kıskanıyor falan değilim ama bu kadar uzaklık üzüyor beni.bizden kopmuş gibi birşey bayramlarda özel günlerde görevlerini yapar gider.
bize de gelip gitmezler eşim vardiyalı yoğun çalışıyor bize çağırır gelin falan derim yok senin eşin çalışıyor rahatsız etmeyelim derler bahaneler.
anlayacağınız kardeşim yok gibi birşey.
bir dayım 2 amcam var . çocukları yani kuzenlerimde orda burda.
eşimin ailesine başka başka sebeblerden dolayıda onlara karşı doluyum.başka bir şehirde oturuyorlar .gayet rahat umursamaz insanalrdır.
ne bir akrabaları ne bir arkadaşları vardır. çocuğuun doğumda bile bir tane tanıdıkları tebrik etmek için bile aramamıştır. çünkü kapılarını çalan bile yoktur.
ama eşim çok çok iyi insandır.
sözün kısası hani kendim yalnızımda bazen çocuğumu yapayalnız büyüyor olması beni üzüyor. çok şükür arkadaşlarım var onların çocukları komşularımızın çocukalrı var.ama bi çocuk hani hallar teyzeler kuzenlerle büyür ya artık kendimi geçtimde çocuğum bu yalnızlığı çekmesi beni üzüyor.
bizimde akraba çevremiz çok geniş değildir çünkü annemde başka bi memleketten gelin gelmiş.birisi eşinin ailesinden birine gitmiş yada bi pikniğe falan gidince böle kalabalık aileleri neşeli insanları görünce imrenir ya hani insan öle oluyrum.
çocuğumu doğrduğumdada çok yalnızdım saolsun annem var ama dediğim gibi yaşlı sayılır. çocuğuma özel bişeyler yapmak istesemde çekiniyorum arkadaşlarım komşularım dışında çağıracağım kimsem yok.
kayınvalidem yanlış anlaşılmasın küçümsediğimden değil körcahiller olur ya ne oturmasını ne konuşmasını bilir o tarzdan bi kadın dediğim gibi çok rahat ne düğünümüzde ne doğumda kadın sanki yabancı gibi maddi manevi bi katkısı olmayan bir aileydi.işin o kısmına girersem daha çok sinirim bozulur.
bir kız kardeşim olsaydı yada teyzem dolmuştum anlatmak istedim sadece
dert değil bazende dert bilmiyorum.
evliyim 3,5 yaşında oğlum var. derdim kimsesizlik.
eşim başka memleketten benim memleketimde tanıştık eşimle .eşim burda çalışıyordu.
Alalhıma çok şükür bir annem bir babam ve abim var.Annemin sağlık nedenlerinden dolayı uzun süre çocuk yapamamış dolayısıyla yaşlı insanalr
abim evli yengem özünde iyi insan ama bize karşı çok mesafeli daha doğrusu bize karşı çok soğuk benim ailem açıkcası öle çok
eğlenceli bir aile değildir. bir bayram olur annemlerde kahvaltıda toplanırız yengem hiç konuşmaz sonra kaş göz yapar abime kalkar
giderler çoğu zaman facede görürüm bizden çıktıktan sonra kendi ailsiyle akrabalarıyla yok yılbaşlarında bilmeme nerde ailecek eğlenceler kutlamalar.
yanlış
anlaşılmasın abimi kıskanıyor falan değilim ama bu kadar uzaklık üzüyor beni.bizden kopmuş gibi birşey bayramlarda özel günlerde görevlerini yapar gider.
bize de gelip gitmezler eşim vardiyalı yoğun çalışıyor bize çağırır gelin falan derim yok senin eşin çalışıyor rahatsız etmeyelim derler bahaneler.
anlayacağınız kardeşim yok gibi birşey.
bir dayım 2 amcam var . çocukları yani kuzenlerimde orda burda.
eşimin ailesine başka başka sebeblerden dolayıda onlara karşı doluyum.başka bir şehirde oturuyorlar .gayet rahat umursamaz insanalrdır.
ne bir akrabaları ne bir arkadaşları vardır. çocuğuun doğumda bile bir tane tanıdıkları tebrik etmek için bile aramamıştır. çünkü kapılarını çalan bile yoktur.
ama eşim çok çok iyi insandır.
sözün kısası hani kendim yalnızımda bazen çocuğumu yapayalnız büyüyor olması beni üzüyor. çok şükür arkadaşlarım var onların çocukları komşularımızın çocukalrı var.ama bi çocuk hani hallar teyzeler kuzenlerle büyür ya artık kendimi geçtimde çocuğum bu yalnızlığı çekmesi beni üzüyor.
bizimde akraba çevremiz çok geniş değildir çünkü annemde başka bi memleketten gelin gelmiş.birisi eşinin ailesinden birine gitmiş yada bi pikniğe falan gidince böle kalabalık aileleri neşeli insanları görünce imrenir ya hani insan öle oluyrum.
çocuğumu doğrduğumdada çok yalnızdım saolsun annem var ama dediğim gibi yaşlı sayılır. çocuğuma özel bişeyler yapmak istesemde çekiniyorum arkadaşlarım komşularım dışında çağıracağım kimsem yok.
kayınvalidem yanlış anlaşılmasın küçümsediğimden değil körcahiller olur ya ne oturmasını ne konuşmasını bilir o tarzdan bi kadın dediğim gibi çok rahat ne düğünümüzde ne doğumda kadın sanki yabancı gibi maddi manevi bi katkısı olmayan bir aileydi.işin o kısmına girersem daha çok sinirim bozulur.
bir kız kardeşim olsaydı yada teyzem dolmuştum anlatmak istedim sadece