üzülüyorum çoğu zaman varmı benim gibi olan

Bende aynı durumdayım.Sadece 3 tane halam var onlarında ha varlığı ha yokluğu.Arkadaş desen 5 sene önce bütün arkadaşlarım hayatımdan çıktı gitti.Yalnızlıktan o kadar bıkmışım ki şuan 23 yaşındayım ama 3. çocuğuma hamileyim.Neden yaptın diyor herkes ve benim cevabım sadece ben yalnız kaldım onlar yalnız kalmasın demek oluyor.Kardeş kardeşe sahip çıkarlar belki.Annem babam ayrı.İkiside evli.ne bir acı günümde ne bir mutlu günümde ikisini hiç yan yana yanımda bulamadım.Biri gitti biri geldi.3 ameliyat,2 doğum geçirdim yalnızlığı dibine kadar yaşadım.Bu hayattan çok çekip gitmek istedim ama yapamadım.Şuan da hayata tutan tek şey çocuklarım ama robot gibiyim.Yalnızlıktan yaptığım tek şey çocuklarla ilgilenmek ve deli gibi bilgisayarda oyun oynamak.Yalnızlığa bende alıştım sanırım şimdi yeni bir eve taşındım.Yan komşum çok girip çıkmak istiyor ama ben istemiyorum kafam şişiyor sanki kadının konuşmalarıyla.Yalnızlığa bile alışıyormuş insan.

ahh canım akrdeşiiim bende bu konuyla ilgili topikleri inceliyordum şimdi.
bende aynen senin gibiy(d)im bende başka şehre evlenip geldim.bi abim var aynı sein dediğin gibi yengemden dolayı gidip gelmeyi bırak,şuanda telefonda bile görüşmüyoruz bende seningibi dertlenirdim 6 senedir yalnızım akrabam yok diye üzülürdüm,komşum bana hep yalnız daha iyi çocuklarınla başbaşasın zamanla alışırsın derdi,ben hep keşke yakında bi akrabam olsa derdim yinede.ama keşke dmez olsaymışım,keşke dediğime şimdi çok pişmanım,2 hafta önce görümcem başka şehirden bulunduğum şehre ve çok yakınıma taşındı yürüme mesafesi 15 dk. ve sürekli geliyor her şeyin içinde çok bunalıyorum ben alışmışım herşeyimi yalnız yaşamaya şimdi bana ağır geliyor bu kadar sık görüşmek.birde onun kızı var benim kızımdan 2 yaşbüyük allah şifasını versin biraz rahatsız konuşamıyor ve aşırı saldırgan ,kıskanç hep benim kızıma vuruyor çocuğumun psikolojisi bozulacak diye korkuyorum,zaten onunla vakit geçirdiği zaman huyu değişiyor,geceleri ağlayarak uyanıyor :artık sinir sistemim bozuldu uykularım kaçıyor,bir gün yüzyüze görüşmesek bile günde en az üç kez telefonla konuşuyoruz ben bu kadar iç içe olmak istemiyorum alışmışım istediğim gibi dışarı çıkıp eve gelmeye şimdi herşeyimin iindeler doktora bile yalnız gidemiyorum,veplanını yapmış yaz tatiline de birlikte gidecekmişiz onun kayınvalidesinin köyüne ziyarete de gidecekmişiz bu durum ne zamana kadar böyle gider bende bilmiyorum ama huzurum kalmadı şimdiden ben ne yapacağım bilmiyorum.abartıyormuyum bilmiyorum ki.

keşke diyorum, keşke uzak olsalardı 2 yada 3 ayda bir gürüşüyorduk tatlı oluyordu ama şimdi hergün dip dibe ben tahammül edemiyorum bi yere kendimizgitsek pazara bile hemen telefon ediyor ne aldığımza kadar soruyor,bırakta ailecek bi özelimiz olsun dimi yok ıncığına cıncığına kadar sorar ne yemek yaptığımı bile hergün neredeyse sorar tamam belki samimiyetten yapıyo belki çok seviyor ama ben buna alışık değilim ve hoşlanmıyorum kırılmasın diye de bişey de diyemiyorum sonuçta eşimin ablası saygıda kusur da etmiyorum ama ben böyle ne olacağım bilemiyorum,bugün için dünden giderken söylemişti çıkar gezeriz diye ama hiç gitmek istemiyorum. onlarlada gitmenin zamanı var elbette hiç görüşmeyelim demiyorum ama herşeyin bi kararı olmalı kendi kendimize de bişeyler yapalım istiyorum onların yanında rahat edemiyorum, istediğimi alamıyorum,eşime içimden geçen bişey söyleyemiyorum...çok doluyum

velhasıl kardeşim kimseden medet umma kimseyi yakın olsun isteme bak ne güzel oğlun varmış zamanın onunla doluyordur bence kendinize vakit harca hiç kimseyi arama kendi kendinize günler yapın,mesela bi hafta sonu aienle özel menü yap ben hafta sonlarını sıraya koydum her hafta sonu sevdiğimiz bir menü yapıyorum çok güzel geçiyordu ama şimdi istediğim gibi olmuyor doğum günü pastamı görümcemin evinde kestik ben isterdim ki kendi evim de kendi ailemle sakin bişeyler yapıp özelimi kendi içimde yaşamak isterdim bunu bile yapamadım çok rahatsız oldum görümcemin herşeye müdahil olmasını istemiyorum benim işime karışmasın beni çileden çıkartıyor.umarım benim gibi olmazsın belkide ben alışmışım yalnızlığa şidi bu kadar içiiçe olmak zoruma gidiyor kimseye de anlatamıyorum kendimi yiyorum işte böyle.

Benim akraba cevrem genis coxugum amcamlar dayimlar teyzemler arasinda buyuyor ama ne zaman yardima ihtiyacimiz olsa ortada kimse yok bazen bende diyorum bir kiz kardesim olsaydi keske diye
Abim var evli cocuklari var aramiz iyi piknige vs gideriz bizde yengem calisiyor ve iki coxugu var ben ikinci evliligimi yaptim ev tasidim o kadar akrabadan yanimizda olan annemin dunurudur yengemdir
Boylesi dahada enteresan inan

aynen benim oğlumda yapayalnız büyüyor...hiç çocuk yok bulunduğumuz yerde...
biyerde bi çocuk denk gelse saf saf onu izliyor yavrum..nasıl oynaması gerektiğini bile bilmiyor
bende çok üzülüyorum, ama yok işte bulunduğumuz yer öyle biryer ki hep emekli kesim insanları...
istiyorum çocuğum parkta oynasın arkadaşları olsun...ama yok işte...bu durum benimde içimde yaradır...zavallı yavrum...

ben kendi ailemle çok samimiyim ama bir ablam rize de yeni doğum yaptı diğerinin 2 çocuğu var üçüncü yolda kardeşimin sürekli sınavları var odasında ders çalışıyor yani paylaştığımız bişey kalmadı artık. hiç birbirimize bu kadar uzak olduğumuz durum olmamıştı.seni çok iyi anlıyorum bazen ağlıyorum bu durumdan dolayı yalnız hissetmek çok kötü Rabbim derdini sıkıntını mutluluğunu paylaşacağın bir arkadaş verir inşallah.

gazeldustubaglara .!.:

aynen benim oğlumda yapayalnız büyüyor...hiç çocuk yok bulunduğumuz yerde...
biyerde bi çocuk denk gelse saf saf onu izliyor yavrum..nasıl oynaması gerektiğini bile bilmiyor
bende çok üzülüyorum, ama yok işte bulunduğumuz yer öyle biryer ki hep emekli kesim insanları...
istiyorum çocuğum parkta oynasın arkadaşları olsun...ama yok işte...bu durum benimde içimde yaradır...zavallı yavrum...

Genişletmek için tıkla...

canımm benim yaaa yavrum benim .kreşe verseniz çocuğu

yalnızım diyeceğinize yavrularınıza sarılın
onlar olmasa ne yapardınız onu düşünün
ben 7 yıllık evliyim ve bebeğim olmadı maalesef
7 yıldır doktor doktor gezip ameliyatlar tedaviler oldum
her duyduğum hamilelik haberinde yalnızlığım bin kat arttı
komşumun evinden gelen çocuk cıvıltılarını dinliyorum
benim evimdeyse çıt çıkmıyor hep hayal kuruyorum
acaba çocuğum olsaydı nasıl olurdu diye
eşimin bacağına yapışıp babaa işe gitmee diye yalvarsaydı
işten gelmesini beraber camdan bekleseydik
eşim işten gelip zil çalınca kapıyı açtığımda somurtup banane ben açacaktım diye benimle yarışsaydı diye hayaller
ve daha neler neler ......
şimdi yalnızım demeyi bırakın e mi :))

akrabaya gelince akrabalarım çok ama herkesin işi gücü ayrı
abimlerle herkesinde yazdığı gibi yengem uzak olduğu için görüşemiyoruz
ne onlar bize ne biz onlara gidip gelmiyoruz bayramlarda bile görüşmüyoruz
kardeşim yurtdışında senede 1 gelirlerse anca görüşürüz
kızkardeşim yok zaten
eşiminde kardeşleriyle aramız iyidir sağolsunlar
kendi ailem neyse eşimin ailesi odur benim için ama sık sık görüşmüyoruz
kayınvalidemler de köylerinde yaşıyorlar onlarıda sadece geldiklerinde yada bayramlarda görüyoruz
zaten günümüz şartlarından dolayı hiç kimsenin eskisi gibi sıkıfıkı aile beraberliği olmuyordur...

tam benlik bir konu olmuş burası.
ben de evlenene kadar hep ailemle birlikteydim. çok kalabalık olmasa da yakın akrabalarımız yanımızda, gider gelirdik. sonra evlenince daha önce hiç gelmediğim bir şehire taşındım. ve zaman zaman kendimi gerçekten yanlız hissediyorum. öyle zamanlarda kendimi anne olmaya hazır hissetmesem bile bir çocuğum olsa oyalanırdım, bana arkadaşlık ederdi diye bile düşünüyorum. a birde sizleri okuyunca farkettim çocuğun yanlız büyümesi derdi de çıkıyormuş. ama illaki oyun arkadaşları olur çocukların diye düşünüyorum.
annemler kayınvalidemler gelse gelse senede bir gelebilir. eşimin ablası uzakta, kardeşlerim de uzakta çalışıyorlar hiç birbirimize gelip gidemeyiz. yani ne yakın ne uzak hiç kimsem yok yanımda. annesiyle, kardeşiyle buluşup gezenlere, kalabalık piknik yapanlara felan hep imrenirim.
ben ki aslında genelde içe kapanık yanlızlığı seven birisi olarak özelllikle de eşim nöbetçi olduğu zamanlarda kendimi çok yanlız hisediyorum. yakın arkadaş edinemiyorum. çevremdeki herkesle anlaşabilirim uyumlu biriyim ancak hiç kimse ile yakınlaşıp öyle iş dışında gelip gitmeli bir samimiyet kuramadım. bazen diyorum olaydı yakınlarım yanımda iyi olurdu. bir eşim var bir ben. ama bazen de düşünüyorum ki birlikte çok fazla takılmak birilerine bağlı kalmak bir nevi özgürlüğü de kısıtlıyor gibi.
aranızda kimi yanlızlıktan şikayetçi, kimi kalabalıktan. yok mu bunun ortası zaten sürekli gelen giden olması da çok kötü değilmi? yiyecek birşeyler dşün hazırla, evini temiz tutmak zorunda ol felan filan.
o zamam yine en iyisi benim. yanlız kaldığımda işlerimi hallediyorum, kafama göre geziyorum. çok nadiren de kendi arkadaşlarımla bir araya gelmekle yetiniyorum. ama eşimle birlikte ortak takılabileceğimiz birileri de olsa fena olmazdı ya neyse.
sanırım mutlu olabilmenin tek yolu sahip olduklarımızla yetinebilmek, şükretmek ve daha fazlasını beklememek. başka yolu yok.

sevimli7880 .!.:

yalnızım diyeceğinize yavrularınıza sarılın
onlar olmasa ne yapardınız onu düşünün
ben 7 yıllık evliyim ve bebeğim olmadı maalesef
7 yıldır doktor doktor gezip ameliyatlar tedaviler oldum
her duyduğum hamilelik haberinde yalnızlığım bin kat arttı
komşumun evinden gelen çocuk cıvıltılarını dinliyorum
benim evimdeyse çıt çıkmıyor hep hayal kuruyorum
acaba çocuğum olsaydı nasıl olurdu diye
eşimin bacağına yapışıp babaa işe gitmee diye yalvarsaydı
işten gelmesini beraber camdan bekleseydik
eşim işten gelip zil çalınca kapıyı açtığımda somurtup banane ben açacaktım diye benimle yarışsaydı diye hayaller
ve daha neler neler ......
şimdi yalnızım demeyi bırakın e mi :))

Genişletmek için tıkla...

dediim gibi derdim benim yalnızlığım değil çocuğumun ilerde yalnız kalması .
hani çocuklar gençler kuzenleriyle büyürler bi iyi gününde kötü gününde teyzesi dayısı vs olur ya.çocumun bunun eksikliğini hissetmesinden bile korkuyorum.
çünkü kendimde çok kalabalık ailede büyümedim.
bi arkadaşım mesela yaz tatilini teyzesinde geçirirdi kuzenleriyle anlatırdı imrenirdim.