Bana kalırsa böyle hissetmem yanlış ama yalnız başıma kalınca bu hislerle boğuluyorum. 4 senelik dolu dolu bi ilişkim vardı. Geçen de bahsetmiştim bundan bilen bilir. Daha detaylıca bahsetmek istiyorum çünkü kendimi kötü hissediyorum. Çok sevdim değer verdim. Haddinden fazla belki de. Bi dediğini ikiletmedim. Annesini kaybetmişti küçük yaşta, babası ilgisiz bu durumda beni etkilemişti biraz. O yüzden üzerine daha çok düşmüştüm. Bi sevgiliden çok arkadaş, dost, anne olmaya çalıştım. Fakat bu süreçte yorulduğum zamanlar oldu çok. Hak ettiğimi almadığımı düşündüm bazen. Ben bu kadar çaba harcadım ama o benim için ne yapıyor diye sordum kimi zaman. Bıraktı beni zamanında sevmiyorum artık seni, heyecanı kalmadı ilişkimin diyerek. Çok kırılmıştım. Gitti. 2 ay sonra geri geldi yapamamış, bensiz olmamış. Kabul ettim çünkü seviyordum. Bi şans daha tanımak istedim. Öyle böyle devam etti 5 ayı devirdik. 4 gün önce bitirdi yine sevmiyorum seni diye. 4 sene oldu artık arkadaş gibi olduk dedi. Şaşırdım kaldım. Evet belki ilk günkü heyecan yoktu ama mutluyduk. Onu mutlu ediyordum. Huzurluyduk. Aşk yerini sevgiye bırakmıştı. Bunu doğru yorumlayamadı ama. Ona göre şu an yaşadığımız durum arkadaşlıktan farklıymış. Evlenince de böyle değil mi? Bi süre sonra sevgi ve saygıyla yürütüyorsun, yol arkadaşı oluyorsun. Koskoca 4 sene olmuş, karşıma by bahaneyle çıkması hem güldürdü hem üzdü beni. Şimdi mezun olduk üniden aynı şehirdeyiz ama görmem seni artık dedi. Kaptan olacak kendisi. Buna mı güveniyorsun diye sordum sustu. Ve kendisi biraz ben bu zamana kadar tek başıma yaşadım tek devam ederim düşüncesindeydi. Belki de biz olmayı öğrenemedi hiç ya da ben öğretemedim. Dün takipten çıkardım onu. O da peşine çıkarmış beni, ikimiz de aynı olan Atatürk fotosunu kaldırmış, biyografiyi değiştirmiş. Ertesi günü Twitterdan o çıkarmış. Asıl soruya gelirsek elimden gelen her şeyi yaptığıma inanıyorum hikayenin hepsi bundan ibaret. Dahası var elbet 4 seneyi buraya sığdıramam. Ama şunu diyebilirim onu çok sevdim ve değer verdim. Bunu hak etmedi belki evet hak etmedi artık bunu rahatlıkla söylüyorum ama artık yoluma devam etmek istiyorum ve zorlanıyorum. 0 dan bi hayat kurmam gerek her şeye yeniden başlamam gerek. Ama öyle isteksizim ki. Her şeyi yerli yerinde duruyor odamda gözüm onlara gidiyor arada üzülüyorum. Sanki hiç aşamayacak gibiyim. Öyle bağlanmışım ki ona. Nasıl kurtulacağım bu bataktan?
