Eşimin ailesinden yana gerçekten şanslıyım. Onüç yilda ksyınvalidem hariç kimse durumumuz ile ilgili en ufak yorum, ima dahi yapmadı. Kayın validem kendi öz annemin soracağı şekilde, iyi niyetle, olup olmadığını bir kaç kez sordu. Herkes biliyor, hemde ilk haftadan, ben söyledim. Yapamıyorum, nasıl yapayım? bana bir akıl verirler umuduyla. Başta bir iki öneride bulundularsa da, eşimle özelimize karışmamayı daha uygun gördüler. İyi, medeni ve anlayışlı insanlar. Bu bakımdan çok şanslıyım.
Eşimde çok pasif kaldı. Küsmeleri, kaprisleri var, ama vajiyle alakalı kırıcı, incitici bir kelime dahi söylemedi. Denemelerde sabırla, aparat gibi beklediğini inkar edemem. Biraz cesur ve daha katılımcı olsaydı, biz bu sorunu aşardık. Ve tabi gereksiz alınganlığı da olmasa. Çoğunuz birde ailelerin olumsuz tavırlarıyla uğraşıyorsunuz. Bu gerçekten çok kötü! Yok "oğlumdan seni boşarım" demek ne basitlik! Böyle insanların olmasına çok üzüldüm. Bir gün kendi kızlarının, kız torunlarının başına da gelmiyeceği ne malum. O zaman görün onları!