Merhaba arkadaşlar.
Bende bir çok hemcinsim gibi Vajinismusum.
Neredeyse her yazıyı okudum, başarı hikâyelerini okuyunca ümitlendim ve artık ertelememeye karar verdim.
Yaklaşık 2 yıldır evliyim ve eşimle birlikte olamadık. Allah razı olsun, eşim çok anlayışlı. Ama onun anlayışlı olması benim üzerimdeki yükü daha fazla artırdı. 'Bu işi bir atlatayım, kurtulayım' diye bakıyorum. Birliktelik yapmak bana gerçekten hayal gibi geliyor. Gözümde öyle büyüdü ki artık birliktelik benim için çok uzak ve sanki gerçekleşmesi imkansız bir 'hayal' gibi oldu.
Bu konuda ne gibi bir adımlar uygulamalıyım? Ürolog'dan en kısa zamanda randevu almalı mıyım, yoksa doktorsuz başarabilir miyim? Bahsedilen parmak egzersizlerini falan okuyunca çok korktum. O egzersizleri yapmak, bana çok acı verici ve zor gibi geliyor. Bir de bu konuda hiç bir bilgim yok. Bahsettiğiniz 'aparat' tam olarak nedir? Bir adı falan var mı?
Vajinismus hastalığının %90'nın ki gibi benimki de psikolojik, maalesef. 1 yılımı doldurmadan önce doktora gittim ve özel sandalyede doktor hanım, parmağını vajinama sokabildi. ''Ve hiç bir sorun olmadığını, kızlık zarımın çok ince olduğunu ve benim ağlayarak tepki vermemi beklediğini, '' söyledi. Bana emla kremi yazdı ama maalesef hiç bir işe yaramadı. Aksine tahriş olmasına sebep oldu ve bende ondan vazgeçtim. Şimdi ise tekrar muayene olsam, cesaretli olamam ve kendimi sıkarım diye düşünüyorum. Çünkü o zaman öyle bir şey olacağından haberim yoktu ve hiç acı hissetmedim. Bunun tamamen psikolojik olduğunu biliyorum ama kendimi engelleyemiyorum.
En son dün gece denedik. Her şey o kadar güzeldi ki. Kendimi hazırladım, 'bu gece bitecek, acımayacak, bak çok rahat olacaksın' falan diye kendime tenkinlerde bulundum ama iş bacaklarımı açmaya gelince her şey mahvoldu. Önce bir öfkelenme beni sardı, sonra kızgınlık ve sonra da soluksuz ağlama... Eşim ağlamamı söylüyordu ama ben kendimi durduramıyordum. Önceden 'yapmayacağımızı' kesin bildiğim zamanlar, eşimle birlikte olmayı çok istedim ve orgazm olabildim. Ama iş 'gerçeğine' gelince bende bir isteksizlik belirdi. Eşimi aklen ve kalben istiyordum ama nedense kendimi tamamen rahat bırakamıyordum.
Acaba bende, ''BAŞARDIM! '' diyebilecek miyim? Öyle zor ve uzak ki... En zoru ise eşime karşı olan vicdan azabım. O, o kadar anlayışlı davranıyor ama ben herkesin yapabildiği, daha ufak çocukların bile yapabildiği 'basit' bir şeyi bile yapamıyorum.
Sizlerin birbirinize destek olması ve bunun sonucunda 'başarı'nın olması beni çok umutlandırdı. Cevabınıza göre doktordan randevu alacağım, eğer tek başına da başarılı olunuyorsa, kendim deneyeceğim. Şimdiden, cevaplarınız için teşekkürler.