- 13 Ekim 2016
- 3.267
- 5.759
- Konu Sahibi Namutenahii
- #1
Merhaba :)
Lafı çok uzatmadan konuma geliyorum :)
2.5 senelik evliyim, 3.ayda vajinismus olduğumu öğrendim. Kendim çalışmayı denedim başaramadım. Her insan farklıdır, kimisi kendisi de yenebilir ama ben parmağımı değdirmeye bile aşırı korkuyor, panik yaşıyordum. Resmen tansiyonum düşüyordu midem bulanıyordu.
9.ayda bu konuda uzman bi doktora gittim.
3 seanslık tedavinin 2 seansına gittim, son seansta eşimle biraz problem yaşadık o yüzden tedaviyi bıraktım. Doktorumdan çok şey öğrendik.
2 seansta aslında yenmiştim, parmak ve aparat çalışabiliyordum. Fakat eşe gelince yine başaramıyordum.
Kendi ilişkimi düşünecek olursam, eşimle aramdaki sorunlar nedeniyle de bu sorunun üstesinden gelmekte geç kaldım. Eşim asla vajinismus ile ilgili birşeyi yüzüme vurmadı, fakat ilişki yaşayamadığımız için yani tam anlamıyla olmadığı için insan meğer hep eksik kalıyormuş farkında bile olmadan ve bu da gerginlik olarak ilişkiye yansıyormuş. Dediğim gibi sadece kendi ilişkim için konuşuyorum, başka biri için daha farklı olabilir.
Doktora giderek teknik olarak vajinismusu yendim. Ne yapacağımı öğrendim. Nefes almaktan tutun da, vajinanın yapısını içine dokunarak öğrenmek, içeride yolun nasıl gittiğini, kasın nerede sıkıp yolu kapattığı öğrenmek vs hepsi büyük katkılar oldu bana.
Ama sıradan herkesin yaşadığı gibi ilişki halen yaşayamıyordum. Doktora gittikten sonra neredeyse 1 sene de böyle bocalamamla geçti. Zaten öyle 3 seansta son 5 seansta mucize diye bişey yok, herşey sizin elinizde. Hani derler ya, erteleme hastalığı... kesinlikle öyle!
Sonra bu durumdan bıktım, nereye kadar ya dedim, yeter artık bunu çözmeliyim.
Sonra aparatlarla çalışmanın hemen akabinde ilişki denemeye karar verdim.
Evde 3 boy aparat yaptım, kendim. Uzun silikonlar var ya, silikon tabancası ile onlardan 3lü 5li 7li setler yaptım, birbirlerine yapıştırarak. Sırayla deniyordum. Tabi kayganlaştırıcı jel ve anestezik bir krem ile, bunu doktorum önermişti.
7li aparatla bikaç gün çalıştıktan sonra eşimle ilişki denedik. İlk gün olmadı, ikinci gün olmadı... derken oluverdi... ama çok kısa bi süre. Sonra zamanla bu da gelişti, şimdi aparatsız, doğrudan, kısa bi önsevişme ile yaşayabiliyorum, hem de sıfır acı ve çok doğal bir şekilde. 20 gün oldu. Ve inanır mısınız, sanki balayındayız, sanki sevgiliymişiz de yeni evlenmişiz...
Ve bide, tedavi sürecinde şunu çok düşündüm. İlişki yaşadığımda teslim olmuyorum, ipleri birinin eline vermiyorum, ya da özgürlüğümü kaybetmiyorum. Bunun için kendimi savunmam gerekmiyor, kendimden ödün vermiyorum, Aksine daha da özgürleşiyorum. Daha da mutlu oluyorum.
Sizlerle paylaşmak istedim. Umarım bu dertten muzdarip olan her kadın, en kısa zamanda buna benzer bir başlıkla bir konu açar:) sevgiler...
Lafı çok uzatmadan konuma geliyorum :)
2.5 senelik evliyim, 3.ayda vajinismus olduğumu öğrendim. Kendim çalışmayı denedim başaramadım. Her insan farklıdır, kimisi kendisi de yenebilir ama ben parmağımı değdirmeye bile aşırı korkuyor, panik yaşıyordum. Resmen tansiyonum düşüyordu midem bulanıyordu.
9.ayda bu konuda uzman bi doktora gittim.
3 seanslık tedavinin 2 seansına gittim, son seansta eşimle biraz problem yaşadık o yüzden tedaviyi bıraktım. Doktorumdan çok şey öğrendik.
2 seansta aslında yenmiştim, parmak ve aparat çalışabiliyordum. Fakat eşe gelince yine başaramıyordum.
Kendi ilişkimi düşünecek olursam, eşimle aramdaki sorunlar nedeniyle de bu sorunun üstesinden gelmekte geç kaldım. Eşim asla vajinismus ile ilgili birşeyi yüzüme vurmadı, fakat ilişki yaşayamadığımız için yani tam anlamıyla olmadığı için insan meğer hep eksik kalıyormuş farkında bile olmadan ve bu da gerginlik olarak ilişkiye yansıyormuş. Dediğim gibi sadece kendi ilişkim için konuşuyorum, başka biri için daha farklı olabilir.
Doktora giderek teknik olarak vajinismusu yendim. Ne yapacağımı öğrendim. Nefes almaktan tutun da, vajinanın yapısını içine dokunarak öğrenmek, içeride yolun nasıl gittiğini, kasın nerede sıkıp yolu kapattığı öğrenmek vs hepsi büyük katkılar oldu bana.
Ama sıradan herkesin yaşadığı gibi ilişki halen yaşayamıyordum. Doktora gittikten sonra neredeyse 1 sene de böyle bocalamamla geçti. Zaten öyle 3 seansta son 5 seansta mucize diye bişey yok, herşey sizin elinizde. Hani derler ya, erteleme hastalığı... kesinlikle öyle!
Sonra bu durumdan bıktım, nereye kadar ya dedim, yeter artık bunu çözmeliyim.
Sonra aparatlarla çalışmanın hemen akabinde ilişki denemeye karar verdim.
Evde 3 boy aparat yaptım, kendim. Uzun silikonlar var ya, silikon tabancası ile onlardan 3lü 5li 7li setler yaptım, birbirlerine yapıştırarak. Sırayla deniyordum. Tabi kayganlaştırıcı jel ve anestezik bir krem ile, bunu doktorum önermişti.
7li aparatla bikaç gün çalıştıktan sonra eşimle ilişki denedik. İlk gün olmadı, ikinci gün olmadı... derken oluverdi... ama çok kısa bi süre. Sonra zamanla bu da gelişti, şimdi aparatsız, doğrudan, kısa bi önsevişme ile yaşayabiliyorum, hem de sıfır acı ve çok doğal bir şekilde. 20 gün oldu. Ve inanır mısınız, sanki balayındayız, sanki sevgiliymişiz de yeni evlenmişiz...
Ve bide, tedavi sürecinde şunu çok düşündüm. İlişki yaşadığımda teslim olmuyorum, ipleri birinin eline vermiyorum, ya da özgürlüğümü kaybetmiyorum. Bunun için kendimi savunmam gerekmiyor, kendimden ödün vermiyorum, Aksine daha da özgürleşiyorum. Daha da mutlu oluyorum.
Sizlerle paylaşmak istedim. Umarım bu dertten muzdarip olan her kadın, en kısa zamanda buna benzer bir başlıkla bir konu açar:) sevgiler...
inşAllah bu yazınızı bu illeti yaşayan birileri okurda yanlız olmadıgını anlar.Bir gün bende başarı öykümü yazıcam inşallah
