Belki de hayırlısı bu..Çok uğraştım, çok yıprandım.. Olmazı olur etmeye çalıştım.Evim hazır gibiydi..Eşyalarımın bir kısmı alınmıştı..Ailem baştan beri nişanlıma ısınamadı. Gerçi kendisinin de acayip kıskançlıkları vardı. Evlilik korkusu vardı. Aşırı sinirli biri. Ben alışkanlık dedim, bundan sonra başkası olsa daha mı iyi olcak sanki dedim, yaşım 30 ayrılıp napcam dedim...Ama dayanamadım.. Nişanı attım artık. Kimse beni anlamıyor. Nişanlıma diyorum ;al gel aileni konuşalım tarihi , yok..Adam yapmıyor.Demek ki istemiyor diyorum ama öyle de değil gibi. Ben her gün onların evine gidip geliyordum..Kendi ailemle geçirmediğim vakti onun anası babasıyla geçirmişimdir. Yine de olmuyor..Hep bir bahane, hep bir sorun çıkıyor..Herkes benden birşey bekliyor..Ayrıldım demek bile daha kolay artık.. Çünkü sanki oyalanıyormuşum gibi..Kısa bir ilşki değil tam 4 yıl oldu...Nişan da 9-10 ay kadar..Yok bana güvenmiyomuş, yok ben aileme çok düşkünmüşüm.. Yok ailem onu istemiyormuş filan filan..Yüzüne birşey yokmuş, o içlerini biliyormuş..Evlenirse gelip gitmezmiş
Abuk subuk beni üzmek için herşeyi söylüyor..En ufak bişey olsa anlaşamıyoruz bak diyor..Hiçbirşey söyleyemeyecem, her dediği olacak emir gibi. Var mı böyle bir hayat..Napıyım bu kadar oldurabildim..Biraz da sen çabala,alttan al di mi.Yine de kimseye yaranamıyorum..Delirecem.
