Çalışan bir anneyim, kızım 2 yaşına gelene kadar çalışmadım ve eski işime tekrar döndüm. Kızıma ablam bakıyor,benden daha çok özen gösteriyorlar, seviyorlar, gel gelelimki vicdan azabım hiç bitmiyor, kızım 4 yaşında, sanki eğitim, sevgi adına ona hiçbirşey veremiyormuşum gibi geliyor, Sabahları çok erken çıkıyorum servise yetişmek için eşim ablama bırakıyor, bütün gün işin stresi, akşam eve dönüyoruz yemek bulaşık ev derken bunalıyorum, sinirli biri haline dönüşüyorum bazen kızımın anne demesinden bile bunalıyorum, sonra bağırıyorum, azarlıyorum, bu seferde çok büyük vicdan azabı duyup kızıma sarılıp sürekli öpüyorum " özür dilerim annecim sana bağırmak istememiştim, sende üzme beni" falan diye konuşuyorum, ama biliyorumki bu durum akıllı kızımı çok etkiliyor, ve bazen bu üzülmelerimi alyhinde kullanmaya çalışıyor. Benim gibi olan anneler varmı, ne yapıyorum ben böyle içim içimi yiyor düşündükçe.senağlama