Konuya nasıl başlasam bilemiyorum.. İntiharın eşiğindeyim..
Sadece içimi dökmek için yazıyorum çünkü kimseye anlatamıyorum,anlatamam...
Herkes bi şeylerden şikayetçi bense! kendimden.. Yalanlarım bini geçti.. Evliliğimi kendim çıkmaza sürükledim. Oysa eşimi deli gibi severken.. Ona aşık olduğumda ufacık bir çocuktum hiçbirşeyden bi haber.. Gerçi hala büyütemedim o çocuğu..
O başka yollarda başka biriyle, ben başka yollarda başkalarıyla.. Aileme inat,sevgisizlikten belkide lise döneminde benden yaşça büyük olan ailemin bana veremediği şeylerle gözümü boyayan biriyle 4 yıl sonrasında nişanlandım. Sevmedim ama çok sevildim çocuktum işte kandım, kandırıldım.. Ama herşeyi o öğretti bana.. Çok acı çektim hep içime attım. Cinsellikten nefret ettim onunla. Sevmediğin biriyle sevişmenin zorluğunu gördüm. Ayrılmak isteyince Zorlandım, Horlandım, Tehtit edildim. Zor oldu ama bitti sonra başkası oldu.. Bu sefer ben sevdim herşey sanki rüya gibiydi ama o rüyadan uyanıncaya kadar.. Defalarca aldattı.. Ayrıldık,barıştık,herşeyi yaşadık.. Mahkemelik olduk. Bitti,unuttum herşeyi.. derken o ayrı yollar bizi eşimle tekrar buluşturdu.. Ama geçmişimi bilmiyordu nasıl söyleyebilirdim senden önce herşeyi yaşadım diye.. Sadece sevgimden başka verebileceğim hiçbirşeyin olmadığını.. Söyleyemedim.
Ailem baskıcıydı.. zaten eski erkek arkadaşımla mahkemelik olmuştum yerin dibindeydim. Babamın gözünden iyice düştüm. Kendimi yükseltmek için Kpssyi kazanıp Adalet Bakanlığında çalıştığımı söyledim oysa ki bi pastahanede çalışıyordum.. Ama babam nasıl gurur duyuyor benimle herkese anlatıyor herkes tebrik için arıyor memur oldum diye ama öyle birşey YOK... nasıl yalan olduğunu söyleyebilirim.. Zamanla kendim bile inanmaya başladım yalanıma herkese memur olduğumu söylüyorum. Eşim (ki o zaman daha hiç bir şeyiz)babamın yanına gitmiş.. Babamda memuriyete başladığımı söylemiş o da beni tebrik etti.. O da subaylığa yeni başlamıştı.. Bu şekilde konuşmalarımız başladı ona da söyleyemedim aileme böyle bi yalan söyledim aslında doğrusu bu diye. Nedense yapamadım. Bi yalanla başladı herşey.. Zaten ilk aşkım benim.. Günlerce arkasından ağladığım.. Gün geçtikçe daha çok bağlanıyorduk gerçeği söyleyerek büyüyü bozamıyordum. Evlenme teklifi bile olmadı aramızda bi baktım nişanlanmışız herkes çok mutlu ama ben kuşkularla dolu... Ne geçmişimi anlatabildim ne de işimin aslında bir yalan olduğunu.. Ama doğruyu açıklarsam beni kesin bırakırdı.. Ama illa ki zamanı gelince elbet öğrenecekti o zaman ne olacaktı.. Gene içime attım susarak bekledim.. Sevgimiz doruklarda her hafta sonu beni görmek için İstanbuldan İzmire geliyordu. Aradan 4 ay sonra nikahımız oldu.. Artık evliydik ama nasıl başlamalıydım cümleye nasıl anlatmalıydım.. Konuşamadım yalandı herşey diyemedim. Kaybetmekten korktum. Ne o soruyordu bana nede ben anlatabiliyordum. Bana hiç bir zaman sormamıştı geçmişimi birden nasıl girebilirdim konuya ya da aslında çalışmadığımı nasıl söyleyebilirdim. Zaten o İstanbulda ben İzmirdeydim. Lojman çıkmasını bekliyorduk ayrıydık ama evliydik hafta sonları yanıma geliyordu. İlişkimiz oldu ama hiçbirşey sormadı bende açıklama yapmadım. Gün geçtikçe davranışları değişmişti eskisi gibi değildi hiçbirşey o sormadığı için anlatamıyordum da.. İş konusuna gelincede hala çalışıyor olarak biliyordu.. Yanına gidince belki herşey düzelir dedim 1 yalan daha değişim ile İstanbula geliyorum orada çalışacağım dedim. Çok sevindi.. İlgisi azalmıştı belki ama Çok güveniyordu bana.. ev tuttuk eşyaları aldık.. Düğün dernek oldu bitti Kasım 26da işe başlayacağım diye biliyor ama öyle birşey yok.. Bi çağrı merkezinde işe başladım.. İşe almaya gelmek istiyor iş yerine görmeye gelmek istiyor sürekli atlatıyordum ama sonunda anladı.. en sonunda anlattım ama ailemize nasıl söyleyebilirdim.. Sürekli yüzüne vurmaya başladı o yetmezmiş gibi geçmişimide sorgulamaya başladı.. Güvenini yitirmiştim ayrılmak istedi benden.. ağladım, yalvardım,toparlamaya çalıştım.. Düzelir gibi oldu derken.. İşten çıkarıldım gene söyleyemedim.. Ailesi yanımıza geldiler 1 ay kaldılar.. 1 ay boyunca aylak aylak iş saati boyunca yürüdüm,istanbulu dolaştım, iş aradım çok yere baş vurdum.. ama eşime danışamadım çünkü benden çok uzaktı artık.. Aramızda bi sorun daha olmasın diye hiçbirşeyimi paylaşamıyordum.. Kimseye anlatamıyordum derdimi hiç kimseye 1 yalan oldu 1000 yalan. Eşimi her atlatmaya çalıştığımda yalanımı yakaladı.. Konuşamıyorum anlatamıyorum derdimi eşime bile. O anlamadı beni anlatmasını bilemedim. Kendi kendime berbat ettim hayatımı.. Yalanla başladı yalanla devam ediyorAma vicdanım rahat bırakmıyor geceleri uyuyamaz oldum günlerdir aylardır sonumuzu düşündükçe vaffettim kendimi aslında onu belkide mutlu olmayı isterken ne mutluyum ne de mutlu edebiliyorum. Ama tek gerçeğim var belki de o da eşimi deli gibi seviyorum... Çoğu şeyi anlatamadım bile ama çok güçsüzüm,çok yorgunum..
Konuya nasıl başlasam bilemiyorum.. İntiharın eşiğindeyim..
Sadece içimi dökmek için yazıyorum çünkü kimseye anlatamıyorum,anlatamam...
Herkes bi şeylerden şikayetçi bense! kendimden.. Yalanlarım bini geçti.. Evliliğimi kendim çıkmaza sürükledim. Oysa eşimi deli gibi severken.. Ona aşık olduğumda ufacık bir çocuktum hiçbirşeyden bi haber.. Gerçi hala büyütemedim o çocuğu..
O başka yollarda başka biriyle, ben başka yollarda başkalarıyla.. Aileme inat,sevgisizlikten belkide lise döneminde benden yaşça büyük olan ailemin bana veremediği şeylerle gözümü boyayan biriyle 4 yıl sonrasında nişanlandım. Sevmedim ama çok sevildim çocuktum işte kandım, kandırıldım.. Ama herşeyi o öğretti bana.. Çok acı çektim hep içime attım. Cinsellikten nefret ettim onunla. Sevmediğin biriyle sevişmenin zorluğunu gördüm. Ayrılmak isteyince Zorlandım, Horlandım, Tehtit edildim. Zor oldu ama bitti sonra başkası oldu.. Bu sefer ben sevdim herşey sanki rüya gibiydi ama o rüyadan uyanıncaya kadar.. Defalarca aldattı.. Ayrıldık,barıştık,herşeyi yaşadık.. Mahkemelik olduk. Bitti,unuttum herşeyi.. derken o ayrı yollar bizi eşimle tekrar buluşturdu.. Ama geçmişimi bilmiyordu nasıl söyleyebilirdim senden önce herşeyi yaşadım diye.. Sadece sevgimden başka verebileceğim hiçbirşeyin olmadığını.. Söyleyemedim.
Ailem baskıcıydı.. zaten eski erkek arkadaşımla mahkemelik olmuştum yerin dibindeydim. Babamın gözünden iyice düştüm. Kendimi yükseltmek için Kpssyi kazanıp Adalet Bakanlığında çalıştığımı söyledim oysa ki bi pastahanede çalışıyordum.. Ama babam nasıl gurur duyuyor benimle herkese anlatıyor herkes tebrik için arıyor memur oldum diye ama öyle birşey YOK... nasıl yalan olduğunu söyleyebilirim.. Zamanla kendim bile inanmaya başladım yalanıma herkese memur olduğumu söylüyorum. Eşim (ki o zaman daha hiç bir şeyiz)babamın yanına gitmiş.. Babamda memuriyete başladığımı söylemiş o da beni tebrik etti.. O da subaylığa yeni başlamıştı.. Bu şekilde konuşmalarımız başladı ona da söyleyemedim aileme böyle bi yalan söyledim aslında doğrusu bu diye. Nedense yapamadım. Bi yalanla başladı herşey.. Zaten ilk aşkım benim.. Günlerce arkasından ağladığım.. Gün geçtikçe daha çok bağlanıyorduk gerçeği söyleyerek büyüyü bozamıyordum. Evlenme teklifi bile olmadı aramızda bi baktım nişanlanmışız herkes çok mutlu ama ben kuşkularla dolu... Ne geçmişimi anlatabildim ne de işimin aslında bir yalan olduğunu.. Ama doğruyu açıklarsam beni kesin bırakırdı.. Ama illa ki zamanı gelince elbet öğrenecekti o zaman ne olacaktı.. Gene içime attım susarak bekledim.. Sevgimiz doruklarda her hafta sonu beni görmek için İstanbuldan İzmire geliyordu. Aradan 4 ay sonra nikahımız oldu.. Artık evliydik ama nasıl başlamalıydım cümleye nasıl anlatmalıydım.. Konuşamadım yalandı herşey diyemedim. Kaybetmekten korktum. Ne o soruyordu bana nede ben anlatabiliyordum. Bana hiç bir zaman sormamıştı geçmişimi birden nasıl girebilirdim konuya ya da aslında çalışmadığımı nasıl söyleyebilirdim. Zaten o İstanbulda ben İzmirdeydim. Lojman çıkmasını bekliyorduk ayrıydık ama evliydik hafta sonları yanıma geliyordu. İlişkimiz oldu ama hiçbirşey sormadı bende açıklama yapmadım. Gün geçtikçe davranışları değişmişti eskisi gibi değildi hiçbirşey o sormadığı için anlatamıyordum da.. İş konusuna gelincede hala çalışıyor olarak biliyordu.. Yanına gidince belki herşey düzelir dedim 1 yalan daha değişim ile İstanbula geliyorum orada çalışacağım dedim. Çok sevindi.. İlgisi azalmıştı belki ama Çok güveniyordu bana.. ev tuttuk eşyaları aldık.. Düğün dernek oldu bitti Kasım 26da işe başlayacağım diye biliyor ama öyle birşey yok.. Bi çağrı merkezinde işe başladım.. İşe almaya gelmek istiyor iş yerine görmeye gelmek istiyor sürekli atlatıyordum ama sonunda anladı.. en sonunda anlattım ama ailemize nasıl söyleyebilirdim.. Sürekli yüzüne vurmaya başladı o yetmezmiş gibi geçmişimide sorgulamaya başladı.. Güvenini yitirmiştim ayrılmak istedi benden.. ağladım, yalvardım,toparlamaya çalıştım.. Düzelir gibi oldu derken.. İşten çıkarıldım gene söyleyemedim.. Ailesi yanımıza geldiler 1 ay kaldılar.. 1 ay boyunca aylak aylak iş saati boyunca yürüdüm,istanbulu dolaştım, iş aradım çok yere baş vurdum.. ama eşime danışamadım çünkü benden çok uzaktı artık.. Aramızda bi sorun daha olmasın diye hiçbirşeyimi paylaşamıyordum.. Kimseye anlatamıyordum derdimi hiç kimseye 1 yalan oldu 1000 yalan. Eşimi her atlatmaya çalıştığımda yalanımı yakaladı.. Konuşamıyorum anlatamıyorum derdimi eşime bile. O anlamadı beni anlatmasını bilemedim. Kendi kendime berbat ettim hayatımı.. Yalanla başladı yalanla devam ediyor
Konuya nasıl başlasam bilemiyorum.. İntiharın eşiğindeyim..
Sadece içimi dökmek için yazıyorum çünkü kimseye anlatamıyorum,anlatamam...
Herkes bi şeylerden şikayetçi bense! kendimden.. Yalanlarım bini geçti.. Evliliğimi kendim çıkmaza sürükledim. Oysa eşimi deli gibi severken.. Ona aşık olduğumda ufacık bir çocuktum hiçbirşeyden bi haber.. Gerçi hala büyütemedim o çocuğu..
O başka yollarda başka biriyle, ben başka yollarda başkalarıyla.. Aileme inat,sevgisizlikten belkide lise döneminde benden yaşça büyük olan ailemin bana veremediği şeylerle gözümü boyayan biriyle 4 yıl sonrasında nişanlandım. Sevmedim ama çok sevildim çocuktum işte kandım, kandırıldım.. Ama herşeyi o öğretti bana.. Çok acı çektim hep içime attım. Cinsellikten nefret ettim onunla. Sevmediğin biriyle sevişmenin zorluğunu gördüm. Ayrılmak isteyince Zorlandım, Horlandım, Tehtit edildim. Zor oldu ama bitti sonra başkası oldu.. Bu sefer ben sevdim herşey sanki rüya gibiydi ama o rüyadan uyanıncaya kadar.. Defalarca aldattı.. Ayrıldık,barıştık,herşeyi yaşadık.. Mahkemelik olduk. Bitti,unuttum herşeyi.. derken o ayrı yollar bizi eşimle tekrar buluşturdu.. Ama geçmişimi bilmiyordu nasıl söyleyebilirdim senden önce herşeyi yaşadım diye.. Sadece sevgimden başka verebileceğim hiçbirşeyin olmadığını.. Söyleyemedim.
Ailem baskıcıydı.. zaten eski erkek arkadaşımla mahkemelik olmuştum yerin dibindeydim. Babamın gözünden iyice düştüm. Kendimi yükseltmek için Kpssyi kazanıp Adalet Bakanlığında çalıştığımı söyledim oysa ki bi pastahanede çalışıyordum.. Ama babam nasıl gurur duyuyor benimle herkese anlatıyor herkes tebrik için arıyor memur oldum diye ama öyle birşey YOK... nasıl yalan olduğunu söyleyebilirim.. Zamanla kendim bile inanmaya başladım yalanıma herkese memur olduğumu söylüyorum. Eşim (ki o zaman daha hiç bir şeyiz)babamın yanına gitmiş.. Babamda memuriyete başladığımı söylemiş o da beni tebrik etti.. O da subaylığa yeni başlamıştı.. Bu şekilde konuşmalarımız başladı ona da söyleyemedim aileme böyle bi yalan söyledim aslında doğrusu bu diye. Nedense yapamadım. Bi yalanla başladı herşey.. Zaten ilk aşkım benim.. Günlerce arkasından ağladığım.. Gün geçtikçe daha çok bağlanıyorduk gerçeği söyleyerek büyüyü bozamıyordum. Evlenme teklifi bile olmadı aramızda bi baktım nişanlanmışız herkes çok mutlu ama ben kuşkularla dolu... Ne geçmişimi anlatabildim ne de işimin aslında bir yalan olduğunu.. Ama doğruyu açıklarsam beni kesin bırakırdı.. Ama illa ki zamanı gelince elbet öğrenecekti o zaman ne olacaktı.. Gene içime attım susarak bekledim.. Sevgimiz doruklarda her hafta sonu beni görmek için İstanbuldan İzmire geliyordu. Aradan 4 ay sonra nikahımız oldu.. Artık evliydik ama nasıl başlamalıydım cümleye nasıl anlatmalıydım.. Konuşamadım yalandı herşey diyemedim. Kaybetmekten korktum. Ne o soruyordu bana nede ben anlatabiliyordum. Bana hiç bir zaman sormamıştı geçmişimi birden nasıl girebilirdim konuya ya da aslında çalışmadığımı nasıl söyleyebilirdim. Zaten o İstanbulda ben İzmirdeydim. Lojman çıkmasını bekliyorduk ayrıydık ama evliydik hafta sonları yanıma geliyordu. İlişkimiz oldu ama hiçbirşey sormadı bende açıklama yapmadım. Gün geçtikçe davranışları değişmişti eskisi gibi değildi hiçbirşey o sormadığı için anlatamıyordum da.. İş konusuna gelincede hala çalışıyor olarak biliyordu.. Yanına gidince belki herşey düzelir dedim 1 yalan daha değişim ile İstanbula geliyorum orada çalışacağım dedim. Çok sevindi.. İlgisi azalmıştı belki ama Çok güveniyordu bana.. ev tuttuk eşyaları aldık.. Düğün dernek oldu bitti Kasım 26da işe başlayacağım diye biliyor ama öyle birşey yok.. Bi çağrı merkezinde işe başladım.. İşe almaya gelmek istiyor iş yerine görmeye gelmek istiyor sürekli atlatıyordum ama sonunda anladı.. en sonunda anlattım ama ailemize nasıl söyleyebilirdim.. Sürekli yüzüne vurmaya başladı o yetmezmiş gibi geçmişimide sorgulamaya başladı.. Güvenini yitirmiştim ayrılmak istedi benden.. ağladım, yalvardım,toparlamaya çalıştım.. Düzelir gibi oldu derken.. İşten çıkarıldım gene söyleyemedim.. Ailesi yanımıza geldiler 1 ay kaldılar.. 1 ay boyunca aylak aylak iş saati boyunca yürüdüm,istanbulu dolaştım, iş aradım çok yere baş vurdum.. ama eşime danışamadım çünkü benden çok uzaktı artık.. Aramızda bi sorun daha olmasın diye hiçbirşeyimi paylaşamıyordum.. Kimseye anlatamıyordum derdimi hiç kimseye 1 yalan oldu 1000 yalan. Eşimi her atlatmaya çalıştığımda yalanımı yakaladı.. Konuşamıyorum anlatamıyorum derdimi eşime bile. O anlamadı beni anlatmasını bilemedim. Kendi kendime berbat ettim hayatımı.. Yalanla başladı yalanla devam ediyor
anlamadım..
yeterince dibe battığımı hissediyorum debelendikçe daha çok yalanlarla boğuluyorum. çok yoruldum artık. Eşimi kaybetmeden nasıl kurtulabilirim onu düşünüyorum sürekli..
siz böyle söyledikçe daha çok ne yaptım ben diyorum çünkü kimseye anlatamadığım için kendimde olanlara inanmaya başlamıştım.
