- 29 Ağustos 2014
- 1.367
- 2.488
- 133
- 32
- Konu Sahibi matmazelAnjel
- #1
Merhaba KK
Konum biraz uzun olacak okuyanlara simdiden teşekkür ederim okumayanlarin cani sagolsun.
Ben sıkıntılı bir ailede büyüdüm, biz küçükken annem hep mutsuz bir kadindi, babamin da saglik problemleri vardi ve savurgan biriydi. Bu sebeple evimizde hiç huzur olmadi. Annem de babam da fedakar insanlardir ama o huzursuzluk mutsuzluk bana hep sirayet etti.
Annem babamin ailesini sevmezdi, zaten annemle babam da pek uyumlu insanlar sayilmaz. Annemin sülale tarafi asirinin aşırısı muhafazakar ve tutucu (kiz cocuklarina ilkokul 5'ten fazla okutmamiş insanlar basi açık okuyacak diye) , baba tarafim siradan normal insanlar.
Benim sorunlarim daha küçükken başladı annem kirsalda büyümüş biz sehirde büyüdük. Annemin kendi doğruları vardi kendi ailesine kabul edilmek, onaylanmak vs... Bizi de kendi kirsalinda gibi büyütmeye cok çabaladi ama çevreden etkilenmemize görmemize engel olamadi. Ablam da ben de üniversite kazandik bitirdik meslek sahibi olduk.
Annem bizi kendisine ve kendi ailesine mecbur olarak büyüttü, kendi ailesi dışında hic kimseyle iletisime girmedi. Misafirlige gittigimizde bile sevmedigi insanlarin cocuklariyla oturup kalkmamiza oyun oynamamiza izin vermezdi. Bizi bir odaya hapseder orda basimizda dururdu.
Benim su an görüştüğüm tek akrabalarim anne tarafimdan teyzelerim ve onlarin cocuklari. Çünkü tanımiyorum amcalarimi amca cocuklarimi... Bundan sonra da zor çünkü onlar da annemi hic sevmiyor ve annem nasil bir insan olursa olsun anneme gözümun icine baka baka hakaret etmelerine de musade edemem.
Ben şimdi kuzenlerimden cok farklı bir hayat yaşıyorum yani hayata bakışım düşünce seklim, onlardan cok farkli. Onlari severim, onlarin da beni sevdiğini düşünürüm ama dislandigimi farkediyorum. Bu durum beni cok üzüyor cok yalniz hissediyorum. Zaten hayatim boyunca cevremdeki herkes tatafindan elestirildim yargilandim buna ragmen isyanlarla mücadelelerle, tesbihte hata olmaz kanla, gozyasiyla kendi hayatimi kurdum. Ama illa bi kabullenilis bi sevgi görmek istiyorum. Herkesin bir zaafi vardir ya benimkisi de sevilmek. Hayatimdan cikarmayi da dusundum ama yapayalniz ne yapacağım? bir cocugum var cocuklarimiz arkadas olsun istiyorum. Ne yapmalıyım hic bilmiyorum...
Konum biraz uzun olacak okuyanlara simdiden teşekkür ederim okumayanlarin cani sagolsun.
Ben sıkıntılı bir ailede büyüdüm, biz küçükken annem hep mutsuz bir kadindi, babamin da saglik problemleri vardi ve savurgan biriydi. Bu sebeple evimizde hiç huzur olmadi. Annem de babam da fedakar insanlardir ama o huzursuzluk mutsuzluk bana hep sirayet etti.
Annem babamin ailesini sevmezdi, zaten annemle babam da pek uyumlu insanlar sayilmaz. Annemin sülale tarafi asirinin aşırısı muhafazakar ve tutucu (kiz cocuklarina ilkokul 5'ten fazla okutmamiş insanlar basi açık okuyacak diye) , baba tarafim siradan normal insanlar.
Benim sorunlarim daha küçükken başladı annem kirsalda büyümüş biz sehirde büyüdük. Annemin kendi doğruları vardi kendi ailesine kabul edilmek, onaylanmak vs... Bizi de kendi kirsalinda gibi büyütmeye cok çabaladi ama çevreden etkilenmemize görmemize engel olamadi. Ablam da ben de üniversite kazandik bitirdik meslek sahibi olduk.
Annem bizi kendisine ve kendi ailesine mecbur olarak büyüttü, kendi ailesi dışında hic kimseyle iletisime girmedi. Misafirlige gittigimizde bile sevmedigi insanlarin cocuklariyla oturup kalkmamiza oyun oynamamiza izin vermezdi. Bizi bir odaya hapseder orda basimizda dururdu.
Benim su an görüştüğüm tek akrabalarim anne tarafimdan teyzelerim ve onlarin cocuklari. Çünkü tanımiyorum amcalarimi amca cocuklarimi... Bundan sonra da zor çünkü onlar da annemi hic sevmiyor ve annem nasil bir insan olursa olsun anneme gözümun icine baka baka hakaret etmelerine de musade edemem.
Ben şimdi kuzenlerimden cok farklı bir hayat yaşıyorum yani hayata bakışım düşünce seklim, onlardan cok farkli. Onlari severim, onlarin da beni sevdiğini düşünürüm ama dislandigimi farkediyorum. Bu durum beni cok üzüyor cok yalniz hissediyorum. Zaten hayatim boyunca cevremdeki herkes tatafindan elestirildim yargilandim buna ragmen isyanlarla mücadelelerle, tesbihte hata olmaz kanla, gozyasiyla kendi hayatimi kurdum. Ama illa bi kabullenilis bi sevgi görmek istiyorum. Herkesin bir zaafi vardir ya benimkisi de sevilmek. Hayatimdan cikarmayi da dusundum ama yapayalniz ne yapacağım? bir cocugum var cocuklarimiz arkadas olsun istiyorum. Ne yapmalıyım hic bilmiyorum...
