Yalnızım . Çok yalnızım .

8993 .!.:

Cidden yapmacık olduklarını hissediyorum bazılarının ama bazı insanlar onlara bakıyor sonra bana bakıyor ve soru şu senin niye hiç arkadaşın yok sen niye bir yerlere gitmiyorsun ailem vs çok içine kapanıksın falan filan işte .
Tek başıma da zevk alıyorum evet , kitaplar özel ilgi alanımdır . Şu andaki dünya pek de kitap okuyan insan kabul etmek istemiyor sanki , kitaplara gömülene basıyorlar asosyal damgasını

Genişletmek için tıkla...

Evania .!.:

Okuyunca aynı benim durumum dedim :) Üniversitede bir iki tane arkadaşım vardı onlardan da nasibimi aldım zaten.Şimdide bir iki tane arkadaşım var ama ne kadar arkadaş denirse işte...Bende hep evdeyim yalnızım ve çoğu zaman mutsuzum.Kendi kendime bi şeyler yapmayı denedim ama olmuyor zevk vermiyor.Bir iki kere sinemaya gittim tek başıma hepte çiftler denk geldi kızlar sevgililerini kapıcam gibi triplerde çocuklara yer değiştirtmeler falan İnsan kafamı dağıtıcam derken dahada sinir oluyor yani.Bende çook yalnızım yani bilmiyorum belki bir gün düzelir diycem ama biraz geç gibi artık,insanlara güvenemiyorum. Benimle de arkadaş olun ya :)

Genişletmek için tıkla...

8993 .!.:

Selam kızlar . Buraya yazıp içimi dökmek istediğim bir mevzu var . Sorun mu dersiniz gülüp geçer misiniz bilmem ama ağır depresyona doğru gidiyorum .

Hiç arkadaşım yok . Her an yanımda olabilecek dostum diyebileceğim hiç kimsem yok . Bakıyorum herkese gezmeler tozmalar yer bildirimleri mutluyuz pozları ...

Bense onları seyrediyorum . Hani derler ya hayalimdeki hayatı yaşamakla meşguller diye . Bunları gözyaşları içinde yazıyorum . İçimde hep bir sıkıntı . Hayatım bir türlü düzene girmiyor .

Asosyalin tekiyim karşımdaki kişiyle bir konuşmam başlasa 3 - 4 cümle sonra sona eriyor . Hiç kimseyle ortak bir konum , ortak bir noktam nasıl olmaz aklım almıyor . Çok mu ciddiyim çok mu sıkıcıyım bilmiyorum . Neden insanlara verdiğim değerin onda birini ben göremiyorum bilmiyorum . Gerçekten kötüyüm . Bu bölümde neler okudum daha kötü dertler var biliyorum .

Basit bir sorun gibi ama inanın ruhumu sıkıyorlar . Herkes arkadaşlarıyla konuşurken gülüşürken ben sadece onları izliyorum . Yanlarına gitsem benide aşırlar aralarına biliyorum ama çok kasılıyorum . Karşımdakini kırmamak adına her cümlemi ölçerek tartarak adaplı bir şekilde söylemeye çalışıyorum . Onlarda rahatça konuştukları için ben yapmacıkmışım gibi duruyorum . Bu yüzden benle olan muhabbet kısa sürüyor . Konuda açamıyorum zaten . Cidden zor durumdayım . Mutsuzum . Üzgünüm .

Ne yapmalıyım ? Nasıl davranmalıyım ?

Genişletmek için tıkla...