selam arkadaşlar, 21 yaşında bir genç kızım,üniversite öğrencisiyim. sorunum aslında başkalarına göre küçük, bana göreyse oldukça can sıkıcı. yalnızlıktan ölüyorum arkadaşlar. bu vakte kadarki tek beraberliğim 1 ay bile sürmeyen uzak mesafe ilişkim oldu, onda da terkedildim deli gibi aşık olduğum erkek beni sevemedi. hala onu düşünüyorum. daha önce de karşılıksız olarak birini sevdim, sevgilisi vardı o da olmadı. yani hep bi şekilde acı çeken taraf ben oldum. ha düşünüyorum çirkin bir kız değilim sokağa çıktığımda erkeklerin ilgisini çekiyorum, devamlı tanışmak isteyenler çıkma teklifi edenler oluyor. ama ben onları sevemedikten sonra ne yazık ki bi önemi olmuyor.sorun karakterimde mi diyorum ama arkadaşlarım bana melek gibi bi insan olduğumu söyler hep, hani kavgalı olduğum çok insan yoktur. etrafında sevilen bi sürü arkadaşı olan bi insanım. öyleyse neden yalnızlığa mahkum edildim böyle anlamıyorum. etrafımdakilerin mutluluğunu paylaşıyorum el ele gezen birbirine sarılan öpüşen gece olduğunda birbirini özleyip mesajlaşan sevgilileri görünce seviniyorum onlar adına. ama gece olunca öyle bi hüzün çöküyor ki. neden diyorum allahım, benim de böylesine güzel duygular yaşamaya hakkım yok mu. mesela onu çok sevdim gitti, daha doğru düzgün sarılamadan gitti. bu hep böyle mi sürecek dersiniz? yalnız kalma ihtimalim beni her geçen gün hayattan soğutuyor.