ben 22 yaşındayım.gerçek aşkımı senin yaşında buldum.halbuki etrafımda 15 yaşlarındayken gerçek sevgilisini bulup evlenen çok insan vardı.bence bunları kafana takma.kimisi erken bulur kimiside bizim gibi geç.ama önemli olan beklediğine değmesi.
21-22 yaşlar geç mi geç bunları
o kadar erken yaşta bulmak da istemezdim açıkçası, çevremde gördüğüm kadarıyla onca yıl beraber olunca bıkkınlık, alışkanlık oluyor ve sonunda bu nedenlerle bitiyor çoğu ilişki...
Begeniyorum da ne oluyor, yuz bulamayinca yine bunalim , daha cok ve dipte bunalim......bugunlerde gercekten cooook kotuyum, inanilmaz karamsar ve kotumserim hatta psikoterapiye gitmeyi bile dusundum laikn seansin 80 euro oldugunu gorunce vazgectim.
80 euro verip faydalanamazsam kendimi bicaklarim walla
En son yuz vermeyen iskeletoru az once disarda guneslenirken gordum , sinirim bozuldu.
ya sadece tek kişiye saplanıp kalsaydın, kimseye kendine şans vermeseydin, o zaman sonuç belli olurdu. ama en azından şansını deniyorsun, şansına küsmeyip devam ediyorsun sevmeye, bir olmaz iki olmaz, sonuncuda bir bakmışsın olmuş.
selam arkadaşlar, 21 yaşında bir genç kızım,üniversite öğrencisiyim. sorunum aslında başkalarına göre küçük, bana göreyse oldukça can sıkıcı. yalnızlıktan ölüyorum arkadaşlar. bu vakte kadarki tek beraberliğim 1 ay bile sürmeyen uzak mesafe ilişkim oldu, onda da terkedildim deli gibi aşık olduğum erkek beni sevemedi. hala onu düşünüyorum. daha önce de karşılıksız olarak birini sevdim, sevgilisi vardı o da olmadı. yani hep bi şekilde acı çeken taraf ben oldum. ha düşünüyorum çirkin bir kız değilim sokağa çıktığımda erkeklerin ilgisini çekiyorum, devamlı tanışmak isteyenler çıkma teklifi edenler oluyor. ama ben onları sevemedikten sonra ne yazık ki bi önemi olmuyor.sorun karakterimde mi diyorum ama arkadaşlarım bana melek gibi bi insan olduğumu söyler hep, hani kavgalı olduğum çok insan yoktur. etrafında sevilen bi sürü arkadaşı olan bi insanım. öyleyse neden yalnızlığa mahkum edildim böyle anlamıyorum. etrafımdakilerin mutluluğunu paylaşıyorum el ele gezen birbirine sarılan öpüşen gece olduğunda birbirini özleyip mesajlaşan sevgilileri görünce seviniyorum onlar adına. ama gece olunca öyle bi hüzün çöküyor ki. neden diyorum allahım, benim de böylesine güzel duygular yaşamaya hakkım yok mu. mesela onu çok sevdim gitti, daha doğru düzgün sarılamadan gitti. bu hep böyle mi sürecek dersiniz? yalnız kalma ihtimalim beni her geçen gün hayattan soğutuyor.
daha çok gençsin be kuzum,ben de yaşadım aynı duyguları ve hala yaşamaya devam ediyorum. ilk önce içinde o ilişkiyi bitirmek zorundasın ki önüne bakabilesin. hayatında biri olmayan ya da evlenmeyen insanlar genelde geçmişe saplanıp kalan, geçmişte yarım kalan aşkının acısını bugüne kadar taşıyan kimseler oluyor bence...
aynı şeyleri bende derdim bende yaşadım yaşadıklarının benzeriniiii...derslerime vermiştim ben kendimi senin durumundayken hep ders çalışıyodum derece istiyodum yaptım da çok şükür... sonra çalışma hayatım oldu bi süre şükür etrafımda bir sürü insan vardı iyi gün derler ya, sonra nasip kader kısmetim alın yazım eşim çıktı karşıma iyi ki de çıktı. keşke dedim sonra,
sevgilim olmasaydı hiç, onu bekleseydim ilk onun elini tutsaydım dedim.. yani diyeceğim üzülme inan çok zor durum çoook iyi biliyorum. o gece karanlığında neler gelir insanın aklına ne çok ağlar isyan eder insan yanlızlığına... etme! Allah saklıyordur bi yerde elbet karşına çıkar.. sabır, kendini oyalayacak bi uğraş bul bence ben derslere vermiştim kendimi.. kursa falan gidebilirsin mesela..
21-22 yaşlar geç mi geç bunları
o kadar erken yaşta bulmak da istemezdim açıkçası, çevremde gördüğüm kadarıyla onca yıl beraber olunca bıkkınlık, alışkanlık oluyor ve sonunda bu nedenlerle bitiyor çoğu ilişki...