Böyle hislerdeyim ama atlatma aşamasında değilim. Hem fiziksel hem ruhsal yalnızlık korkutuyor beni, eşim eve geç gelse tüm ışıklar açıktır mesela, normalde akşam 10 hadi en geç 12'de uyurum ama evde teksem sabahı da ederim fiziksel kısmı bu.
Ruhsal olarak ise ailemden sadece annem var. 2 de halam var görüşmediğim onları saymıyorum. Babam 17'imde dedem 19'umda vefat etti aynı evdeydik onunla da. Amcamla son 2 sene görüşmesek de yine de benim için en azından 25 sene baba yerindeydi onu da geçen sene kaybettik. Annem kanser hastası. Bazen yalnızken oturup ağlıyorum mesela. Bazen kedimin yaşlandığını onun da öleceğini düşünüp ağlıyorum. Beni de etkiliyor çok fazla maalesef