Merhaba kızlar,
Sabah sabah mutsuz uyandım. Arkadaşlarınızla ilişkileriniz nasıl, ya da gerçekten arkadaşınız dostunuz var Mı, sorun bende mi..
Durumumu paylaşmak sizden fikir almak istiyorum yazılacak herşey benim için çok önemli...
Çalışıyorum, eşimle ailelerimizden çok uzağız, çocuğumuz var ve yıllardr aynı şehirde yaşıyoruz.
Kaç yaşına geldik neler yaşadık bi tane dostum yok, eşimin kendi ö gezme tozma grubu var ben de çok sıkılıyorum bazen hadi eşli program yapalım diyoruz sanki biz zorla yapmışız gibi gelenler de isteksiz ama bu sadece bize karşı bi isteksizlik değil yani 4 çift gittysek herkes birbirine aynı.. Bende ortam neşelensin yüzler gülsün diye sohbeti diri tutmaya çalışırken saçmalayan kişi olarak görüyorum ve her buluşmadan sonra ben de sessiz kalsaydım öyle robot gibi otursaydık niye saçmaladım diye kendime kızıyorum, bi çok iş arkadaşım var hepsiyle samimi bi şekilde sohbet muhabbet çalışıyoruz ama yüzlerinde hep samimiyetsizlik bi işim düşse gönül rahatlığıyla arayacağım biri yok, zaten herkes birbirinin arkasından konuşuyor malesef . Ben çok konuşkan biriyim
Uzun süre yalnız kalınca bunalıyorum, dışadönük sosyal biriyim ve bu özelliğim beni yıpratıyor. Eşim haklı olarak sürekli başucumda durmayacağı için kendi erkek grubuyla etkinlikleri oluyor , hatta bazen haftada bi kaç kez. Kızıp gitme diyorum bazen ama ben sıkılıyorum diye o da mı sıkılsın. Çocuğumla yeteri kadar vakit geçiriyorum çalışan bi anne olmak zor değişiklik istiyorum aynı şekilde bi yere gidince evladım da çok mutlu oluyor, zira apartman çocuğu olarak hep yalnız hatta bu sebeple ikinci çocuğu hemen yapmak istiyorum, uzattıkça uzattım bu konu yıllardr benim derdim...
Sizce birileriyle etkinlik yapmak uğruna yalnız kalmamak için kendimi üzmeli miyim yoksa bugün itibariyle kimseden fayda yok, faydayı geçtim insanlık yok deyip dizlerimi kırıp bu durumu kabullenip oturmalı mıyım... Sizde durumlar nasıl...
Sabah sabah mutsuz uyandım. Arkadaşlarınızla ilişkileriniz nasıl, ya da gerçekten arkadaşınız dostunuz var Mı, sorun bende mi..
Durumumu paylaşmak sizden fikir almak istiyorum yazılacak herşey benim için çok önemli...
Çalışıyorum, eşimle ailelerimizden çok uzağız, çocuğumuz var ve yıllardr aynı şehirde yaşıyoruz.
Kaç yaşına geldik neler yaşadık bi tane dostum yok, eşimin kendi ö gezme tozma grubu var ben de çok sıkılıyorum bazen hadi eşli program yapalım diyoruz sanki biz zorla yapmışız gibi gelenler de isteksiz ama bu sadece bize karşı bi isteksizlik değil yani 4 çift gittysek herkes birbirine aynı.. Bende ortam neşelensin yüzler gülsün diye sohbeti diri tutmaya çalışırken saçmalayan kişi olarak görüyorum ve her buluşmadan sonra ben de sessiz kalsaydım öyle robot gibi otursaydık niye saçmaladım diye kendime kızıyorum, bi çok iş arkadaşım var hepsiyle samimi bi şekilde sohbet muhabbet çalışıyoruz ama yüzlerinde hep samimiyetsizlik bi işim düşse gönül rahatlığıyla arayacağım biri yok, zaten herkes birbirinin arkasından konuşuyor malesef . Ben çok konuşkan biriyim
Uzun süre yalnız kalınca bunalıyorum, dışadönük sosyal biriyim ve bu özelliğim beni yıpratıyor. Eşim haklı olarak sürekli başucumda durmayacağı için kendi erkek grubuyla etkinlikleri oluyor , hatta bazen haftada bi kaç kez. Kızıp gitme diyorum bazen ama ben sıkılıyorum diye o da mı sıkılsın. Çocuğumla yeteri kadar vakit geçiriyorum çalışan bi anne olmak zor değişiklik istiyorum aynı şekilde bi yere gidince evladım da çok mutlu oluyor, zira apartman çocuğu olarak hep yalnız hatta bu sebeple ikinci çocuğu hemen yapmak istiyorum, uzattıkça uzattım bu konu yıllardr benim derdim...
Sizce birileriyle etkinlik yapmak uğruna yalnız kalmamak için kendimi üzmeli miyim yoksa bugün itibariyle kimseden fayda yok, faydayı geçtim insanlık yok deyip dizlerimi kırıp bu durumu kabullenip oturmalı mıyım... Sizde durumlar nasıl...