Yalnızlık Senfonisi

Ben birkaç senedir kimle konuşsam arkadaşsızliktan yakınıyor. Gerçekten böyle bir sorun var herkes yalniz bir de belli bir yaştan sonraarkadaş edinmek zor. Hatta bir yerde okumuştum şimdiki çocuklar da bu yalnızlığı yaşıyormuş yeni nesil arkadaşlık bağları kuramiyorlarmış onun yerine interneti tercih ediyormuş. Bizim en azından lisede ortaokulda iyi arkadaşlıklarımız vardı.
benim de bir kişi dısında hiç arkadasım yok.Arkadaslık yasla ilgilisinden ziyade bence artık hiçkimse birbirini beğenmez olmus ondan olmuyor.mesela ben burdan birkac kişiyle zamanında tanıştım ayy arkadasım yok cok yanlızım vs diye mesajlar yazılıyor sonra tanısıyon tık yok devamı yok yani bu yanlızlık beğenmemek ve kendine layık görmemekten dolayısıyla kibirden kaynaklı bence istisnalar vardır büyük ihtimalle ben öyleyim mesela. Bu dertler sosyal hesaplardan sonra fazlalastı bence herkes popüler cok asırı sosyal bakımlı sportif ve baskın tip arkadas arıyor
 
Sizi çok iyi anlıyorum.benim de öyle. Ben de eşli görüsmelerde sohbet olsun diye uğraşıp aynı pişmanlığı yaşıyorum. Güvendiğim arkadaş sayım 2 ve onlar da aynı şehirde değil.

Ama sonra sonra öyle çabaları bıraktım içime kendime döndüm.kitaplara sarıldım . Alıyorum kahvemi kitabı en iyi arkadaş onlar geliyor. Size de öneririm.

Ben de Ankaranın göbeğinde yalnızlardanım velhasıl :))
 
Samimi arkadaslik ve dostluklar kendiliginden olusur zoraki bir sekilde olmuyor malesef. Olsa bile sizi tatmin etmez rahat edemezsiniz o kisilerin yaninda. Bence bu durumu kabullenmek en iyisi. Bende benzer durumdayim. Alti yil once evlendim dogdugum buyudugum ulkeyi birakip turkiyeye yerlestim. Kendi memleketimize gelene kadar iki kere sehir degistirdik ve bu iki sehirde azda olsa gercek anlamda samimi dostluklarim oldu. Kendi memleketimize geleli 3 yil oldu ama burda bir allahin kuluyla samimiyet kuramadim. Bir suru akraba olmasina ragmen kimseyle ayni ayarda degiliz. Samimiyetsiz buluyorum cogunu. Samimi bulmadigim biriyle olsem yakinlik kuramam. Mumkun mertebe mesafeli durmaya calisiyorum. Esli olarak gorustugumuz bir kac aile var ama onlarlada ortak noktamiz fazla yok. Dogdugum ulkedeki cevremi cok ozluyorum. Arkadaslarimi kuzenlerimi kardeslerimi. Cocukluktan kalma saglam iliskilerin yerini hic birsey tutmuyor. Ama insan bazen zorlaniyor iste. Zor durumdayken gonul rahatligiyla yardim isteyebilecek kimsenin olmamasi agrina gidiyor insanin. Ama yapacak birsey yok. En yakin arkadasim olarak esimi goruyorum cocugum var ikinci cocugumda dunyaya gelse daha az zorlanirim diye dusunuyorum.
 
Ilkokuldan, liseden beri ayni sehirde olup arkadasliklarini surdurenler cok sanslilar. Biz surekli sehir degistirdik, duzenimiz hep bozuldu. Unoversote arkadaslarim da iki taneydiler kendi sehirlerine donduler okul bitince ben gene sap gibi kaldim. Ankara'ya da evlenip geldim. Su an arkadasim yok. Halbuki bi insani sevince candan seviyorum, duygusalim, insancilim diye dusunuyorum ama biraz da ortam meselesi sanirim.

Ben de ankaraya evlenip geldim.
 
Bende s
Merhaba kızlar,
Sabah sabah mutsuz uyandım. Arkadaşlarınızla ilişkileriniz nasıl, ya da gerçekten arkadaşınız dostunuz var Mı, sorun bende mi..
Durumumu paylaşmak sizden fikir almak istiyorum yazılacak herşey benim için çok önemli...
Çalışıyorum, eşimle ailelerimizden çok uzağız, çocuğumuz var ve yıllardr aynı şehirde yaşıyoruz.
Kaç yaşına geldik neler yaşadık bi tane dostum yok, eşimin kendi ö gezme tozma grubu var ben de çok sıkılıyorum bazen hadi eşli program yapalım diyoruz sanki biz zorla yapmışız gibi gelenler de isteksiz ama bu sadece bize karşı bi isteksizlik değil yani 4 çift gittysek herkes birbirine aynı.. Bende ortam neşelensin yüzler gülsün diye sohbeti diri tutmaya çalışırken saçmalayan kişi olarak görüyorum ve her buluşmadan sonra ben de sessiz kalsaydım öyle robot gibi otursaydık niye saçmaladım diye kendime kızıyorum, bi çok iş arkadaşım var hepsiyle samimi bi şekilde sohbet muhabbet çalışıyoruz ama yüzlerinde hep samimiyetsizlik bi işim düşse gönül rahatlığıyla arayacağım biri yok, zaten herkes birbirinin arkasından konuşuyor malesef . Ben çok konuşkan biriyim
Uzun süre yalnız kalınca bunalıyorum, dışadönük sosyal biriyim ve bu özelliğim beni yıpratıyor. Eşim haklı olarak sürekli başucumda durmayacağı için kendi erkek grubuyla etkinlikleri oluyor , hatta bazen haftada bi kaç kez. Kızıp gitme diyorum bazen ama ben sıkılıyorum diye o da mı sıkılsın. Çocuğumla yeteri kadar vakit geçiriyorum çalışan bi anne olmak zor değişiklik istiyorum aynı şekilde bi yere gidince evladım da çok mutlu oluyor, zira apartman çocuğu olarak hep yalnız hatta bu sebeple ikinci çocuğu hemen yapmak istiyorum, uzattıkça uzattım bu konu yıllardr benim derdim...
Sizce birileriyle etkinlik yapmak uğruna yalnız kalmamak için kendimi üzmeli miyim yoksa bugün itibariyle kimseden fayda yok, faydayı geçtim insanlık yok deyip dizlerimi kırıp bu durumu kabullenip oturmalı mıyım... Sizde durumlar senin
 
Merhaba kızlar,
Sabah sabah mutsuz uyandım. Arkadaşlarınızla ilişkileriniz nasıl, ya da gerçekten arkadaşınız dostunuz var Mı, sorun bende mi..
Durumumu paylaşmak sizden fikir almak istiyorum yazılacak herşey benim için çok önemli...
Çalışıyorum, eşimle ailelerimizden çok uzağız, çocuğumuz var ve yıllardr aynı şehirde yaşıyoruz.
Kaç yaşına geldik neler yaşadık bi tane dostum yok, eşimin kendi ö gezme tozma grubu var ben de çok sıkılıyorum bazen hadi eşli program yapalım diyoruz sanki biz zorla yapmışız gibi gelenler de isteksiz ama bu sadece bize karşı bi isteksizlik değil yani 4 çift gittysek herkes birbirine aynı.. Bende ortam neşelensin yüzler gülsün diye sohbeti diri tutmaya çalışırken saçmalayan kişi olarak görüyorum ve her buluşmadan sonra ben de sessiz kalsaydım öyle robot gibi otursaydık niye saçmaladım diye kendime kızıyorum, bi çok iş arkadaşım var hepsiyle samimi bi şekilde sohbet muhabbet çalışıyoruz ama yüzlerinde hep samimiyetsizlik bi işim düşse gönül rahatlığıyla arayacağım biri yok, zaten herkes birbirinin arkasından konuşuyor malesef . Ben çok konuşkan biriyim
Uzun süre yalnız kalınca bunalıyorum, dışadönük sosyal biriyim ve bu özelliğim beni yıpratıyor. Eşim haklı olarak sürekli başucumda durmayacağı için kendi erkek grubuyla etkinlikleri oluyor , hatta bazen haftada bi kaç kez. Kızıp gitme diyorum bazen ama ben sıkılıyorum diye o da mı sıkılsın. Çocuğumla yeteri kadar vakit geçiriyorum çalışan bi anne olmak zor değişiklik istiyorum aynı şekilde bi yere gidince evladım da çok mutlu oluyor, zira apartman çocuğu olarak hep yalnız hatta bu sebeple ikinci çocuğu hemen yapmak istiyorum, uzattıkça uzattım bu konu yıllardr benim derdim...
Sizce birileriyle etkinlik yapmak uğruna yalnız kalmamak için kendimi üzmeli miyim yoksa bugün itibariyle kimseden fayda yok, faydayı geçtim insanlık yok deyip dizlerimi kırıp bu durumu kabullenip oturmalı mıyım... Sizde durumlar nasıl...
bende sizin giviyim cok ortak yonlerimiz var cok bende cok istyom sizin givi bi arkadsm olsun oda mumkun olmuyo hep yalnizim hep yalniz insanlarla arkadaslik kuramiyom tanismayi bilmjyom galiba
 
Günümüzde maalesef herkes çıkar ilişkisi kuruyor. Tabi istisnalar var. Seni kullanabilir mi bakıyor ona göre arkadaş oluyor işi bitince el sallıyor. Bir iki dostum var gerisi yalan. Kendimi kullandırmaktan da hoşlanmıyorum. Eskiden çok insan vardı çevremde ama bir baktım hep ben vermişim. Almaya gelince hepsi toz oldu gitti. Ben zor anımda yanımda olanlarla kaldım. Bir anacığım bir iki de dostum var. Az insan çok huzur diyorum. Eşiniz çocuğunuz var. Bir hobi için kursa gidip kafanızı dağıtın. Çok da takılmayın.
 
Haklısınız ama insanın kendi gibi birini bulması çok zor galiba, konuyu açtığımdan beri oturmuş yalnızlıktan sıkılmamak için neler yapabilirim diye düşünüyorum umudumu kestim sanki insanlardan ya da bunun doğru olacağına kendimi inandırmaya çalışıyorum
Hangi şehirde yaşıyorsunuz
 
Bende yalnızım arkadaş olarak bir kişi var oda sürekli gidip gelemiyorum komşular hiç yok olsada yaşıtım değil arkadaş grubu diye birşey yok olsada herkes ayrı bir telden çaLar sizin hatta hepimizin sikintsi dertlesecek gercek dostlar diğer türlüsü zaman geçirme eğlenme aracı olan arkadaşlar onlarda hiç samimi değil bence
Bende yeni bir şehire taşındım yapayalnızm komşuluk sıfır. Parkta iki bayan görürsem konuşuyoruz çocuklardan filan sonra numara alıyoruz görüşelim diye arıyorum hep bir bahane buluyorlar görüşmek istemiyorlar bende kendimi geri çektim yapayalnızm. Çok sıkılıyorum 1 buçuk yaşında bebeğim var oda böyle en çok da ona üzülüyorum arkadaşsiz asosyal büyüyor
 
Sırf bu yüzden kendime Twitterdan bir İtalyan, bir İngiliz arkadaş, ekşisözlükten de bir kaç arkadaş buldum. İnternet dostlarım diyorum onlara, herşeyimi anlatabiliyorum.
Çağımız yalnızlığa evriliyor çünkü insanlar aslında kötü ruhlu yaratıklar. Eskiden de vardı, sadece biz bu kadar kolay öğrenemiyorduk.
Arada iyi olanlar da nadiren olsa iyi kalabiliyorlar çünkü diğerlerinin kötülükleri kalan iyileri de törpülüyor.
Kedim var. En kötü günlerimi atlatmama yardım ediyor.
 
Bazı insanlar aşırı enerjileri ve fazla konuşmalarıyla beni çok yoruyor. Bu tarz herkesi sildim hayatımdan.

Herkesin beklentisi Farklı. Ben, huzurlu ve sakin insanları tercih ediyorum. Belki sizin enerjiniz de insanlara bu şekilde yansıyordur. Yoksa bu kadar sosyal bir kişiliğin nasıl dostu olmaz?
 
Bende istanbul gibi insan yığınında yalnızım kimsem yok :( sözüm meclisden dışarı :) herkes en yakınından en uzağına menfaatçi insanlardan soğuttular beni desem yeri ... yalnızlaştıkçada bunalıyo depresif oluyo insan bunun çözümü sizce nedir ben düşünüyorum bulamıyorum 🤔
 
Bende istanbul gibi insan yığınında yalnızım kimsem yok :KK43: sözüm meclisden dışarı :) herkes en yakınından en uzağına menfaatçi insanlardan soğuttular beni desem yeri ... yalnızlaştıkçada bunalıyo depresif oluyo insan bunun çözümü sizce nedir ben düşünüyorum bulamıyorum 🤔
Bende istanbulda yaşıyorum.Ve aynı dertleri sıkıntıları paylaşıyorum Allahtan kardeş diyeceğim kadar yakım bir komşum birde burdan edindiğim bir arkadaşım var.Bir de kardeş gibi büyüdüğüm ama aynı şehirde yaşamayıp hergün telefonda bür saat konuştuğum kuzenim var. Başka da kimsem yok diye hissediyorum.Ailem başka bir şehirde yaşıyor orda hala yaşıyor olsaydım büyük ihtimalle yanlızlığı bu denli hissetmezdim. Birde şu var. Arkadaşlık daha genç yaşlarda informal ortamlarda gelişen bir durum. Ams yaş ilerleyince arkadaşlık yerini çıkara bırakıyor ya çıkar için kuruluyor yada senin birilerinin peşinden koşman bekleniyor. Su an 40 yaşındayım 35-36 yaşlarıma kadar hep şöyle düşünüp hareket ederdim.Ben adım atayım ilk başlatsn taraf olayım beklemeye ne gerek var. Zamanla karşımdaki arkadaşımda en az benim kadar bana ilgi gösterir arar sorar görüşmek ister diye düşünürdüm. Ama tecrübelerğn bana şunu gösterdi. Eğer ilişkinin başında sizle en az sizin kadar ilgilenen Paylaşımda olan bir arkadaş yoksa Ne yaparsanız yapın nafile çünkü insanoğlu bencil. Hiçbir zaman sizin yaptığınıza değer vermez kendi yapmaz ama sizi eksik yetersiz görür.Demem o ki bakın çevrenize eğer sizinle benzer şartlara sahip biri varsa deneyin yoksa gerçekten boşa zaman kaybı bu tarz insanlar
 
Bende istanbulda yaşıyorum.Ve aynı dertleri sıkıntıları paylaşıyorum Allahtan kardeş diyeceğim kadar yakım bir komşum birde burdan edindiğim bir arkadaşım var.Bir de kardeş gibi büyüdüğüm ama aynı şehirde yaşamayıp hergün telefonda bür saat konuştuğum kuzenim var. Başka da kimsem yok diye hissediyorum.Ailem başka bir şehirde yaşıyor orda hala yaşıyor olsaydım büyük ihtimalle yanlızlığı bu denli hissetmezdim. Birde şu var. Arkadaşlık daha genç yaşlarda informal ortamlarda gelişen bir durum. Ams yaş ilerleyince arkadaşlık yerini çıkara bırakıyor ya çıkar için kuruluyor yada senin birilerinin peşinden koşman bekleniyor. Su an 40 yaşındayım 35-36 yaşlarıma kadar hep şöyle düşünüp hareket ederdim.Ben adım atayım ilk başlatsn taraf olayım beklemeye ne gerek var. Zamanla karşımdaki arkadaşımda en az benim kadar bana ilgi gösterir arar sorar görüşmek ister diye düşünürdüm. Ama tecrübelerğn bana şunu gösterdi. Eğer ilişkinin başında sizle en az sizin kadar ilgilenen Paylaşımda olan bir arkadaş yoksa Ne yaparsanız yapın nafile çünkü insanoğlu bencil. Hiçbir zaman sizin yaptığınıza değer vermez kendi yapmaz ama sizi eksik yetersiz görür.Demem o ki bakın çevrenize eğer sizinle benzer şartlara sahip biri varsa deneyin yoksa gerçekten boşa zaman kaybı bu tarz insanlar
Günaydın aynı yaştayız :) bende kişiliğim karakterim aşırı merhamet vijdan ve duygusalım benim bütün ailem çok yakın arkadaş eş dost yakın şöyle bi örnek vereyim daha düne kadar telefonum susmaz serap gel serap şunu hallet serap şu oldu napsak yani lakabım bile S-O-S serap olmuştu , şuan ben kötü bi dönemden geçiyorum saglık ve ruhen. Hani nerdeler hiçbir Allah ın kulu yok bende önce kendim demeyi yeni öğrendim hayır demeyi yeni öğrendim Allah ım beni affet dünyanın insanların derdine düşüp seni unuttum ama sadece sen varsın Rabbim benim yanımda diye Allah a yalvardım insanlar (kısmen) sömürücü işlerini gör senden iyisi yok ama bigün görme senden kötüsü yok nankör ve bencil hee iyi insanlarda var bu hayatda tabi inancım sonsuz ama yaşananlar heves bırakmıyoki çekiliyosun içine Allah herkesi iyi insanlarla karşılaştırsın sevdikleriyle imtihan etmesin inşAllah ben bu konuda çok doluyum :(
Sevgiler
 
Günaydın aynı yaştayız :) bende kişiliğim karakterim aşırı merhamet vijdan ve duygusalım benim bütün ailem çok yakın arkadaş eş dost yakın şöyle bi örnek vereyim daha düne kadar telefonum susmaz serap gel serap şunu hallet serap şu oldu napsak yani lakabım bile S-O-S serap olmuştu , şuan ben kötü bi dönemden geçiyorum saglık ve ruhen. Hani nerdeler hiçbir Allah ın kulu yok bende önce kendim demeyi yeni öğrendim hayır demeyi yeni öğrendim Allah ım beni affet dünyanın insanların derdine düşüp seni unuttum ama sadece sen varsın Rabbim benim yanımda diye Allah a yalvardım insanlar (kısmen) sömürücü işlerini gör senden iyisi yok ama bigün görme senden kötüsü yok nankör ve bencil hee iyi insanlarda var bu hayatda tabi inancım sonsuz ama yaşananlar heves bırakmıyoki çekiliyosun içine Allah herkesi iyi insanlarla karşılaştırsın sevdikleriyle imtihan etmesin inşAllah ben bu konuda çok doluyum :KK43:
Sevgiler
Aynı fikirdeyim herkes çok bencil olmuş herkes kendini iyi sanıyor burda bir arkadaş yazmıştı bana özverili olmaktan bahsetti ama aradığı ise hep kendisini arayacak ilgilenecek köle arıyor herkes. Yapmayınca da işlerine gelmiyor böyleleri seni eleştiriyor. Siz de de öyle olmuş özveri gerçekten güzel ama değecek kimselere gösterilirse yoksa alıştırıyoruz böyle bencil insanları sonra hep bizden bekleniyor sen ara sen ilgi göster ama sana gelince kimse umursamaz.Herkes karşımdaki insan ne yaptı bana diye bakılıyor ama kimse kendine ben onun için ne yaptım diye sormuyor beşki çok az samimi oldugum insan var ama dengeli ilişkiler. Alma- verme dengesine dikkat eden sorumşuluk sahibi insanlara denk gelince güzel ilişkiler oluyor ama bunu umursamayan canınistediği gibi davranan seni umursamaysn insanlara denk gelince de yürümüyor . İnsanlar kendini hemen belli ediyor artıl kimsenin değişmeyeceğni anladım. Biriyle tanışıyorsun bir iki ilgi gösterip arıyorsun karşındaki sana aynı ilgiyi göstermeyince artık o noktada devam ettirmiyorum çünkü insanlar değişmiyor ne yaparsan yap. Emek ve zamanımı böylelerine harcamıyorum artık ettafını boş sana değer vermeyen insanlarla doldurmaya gerek yok bir tane olsun tam olsun
 
Bende istanbulda yaşıyorum.Ve aynı dertleri sıkıntıları paylaşıyorum Allahtan kardeş diyeceğim kadar yakım bir komşum birde burdan edindiğim bir arkadaşım var.Bir de kardeş gibi büyüdüğüm ama aynı şehirde yaşamayıp hergün telefonda bür saat konuştuğum kuzenim var. Başka da kimsem yok diye hissediyorum.Ailem başka bir şehirde yaşıyor orda hala yaşıyor olsaydım büyük ihtimalle yanlızlığı bu denli hissetmezdim. Birde şu var. Arkadaşlık daha genç yaşlarda informal ortamlarda gelişen bir durum. Ams yaş ilerleyince arkadaşlık yerini çıkara bırakıyor ya çıkar için kuruluyor yada senin birilerinin peşinden koşman bekleniyor. Su an 40 yaşındayım 35-36 yaşlarıma kadar hep şöyle düşünüp hareket ederdim.Ben adım atayım ilk başlatsn taraf olayım beklemeye ne gerek var. Zamanla karşımdaki arkadaşımda en az benim kadar bana ilgi gösterir arar sorar görüşmek ister diye düşünürdüm. Ama tecrübelerğn bana şunu gösterdi. Eğer ilişkinin başında sizle en az sizin kadar ilgilenen Paylaşımda olan bir arkadaş yoksa Ne yaparsanız yapın nafile çünkü insanoğlu bencil. Hiçbir zaman sizin yaptığınıza değer vermez kendi yapmaz ama sizi eksik yetersiz görür.Demem o ki bakın çevrenize eğer sizinle benzer şartlara sahip biri varsa deneyin yoksa gerçekten boşa zaman kaybı bu tarz insanlar
malasef aynı dertlerden muzdaribiz benimde 1 elin parmaklarını geçmez o,el bir ilgi beklemiyorum sadece benim verdiğim.dsgeri göreyim.yeter burdan tanıştığım birkaç arkadaşım.var birkaç tane daha ben de istanbuldayım sanırım istanbul boyle
 
Back
X