Bundan yıllar önce, yıllar önce dediğime bakmayın zaten 22 yaşındayım.
En fazla 3-3,5 yıl önce.
Bir arkadaşımla oturmuş sohbet ediyorduk.
O sıralar 5 yıldır unutamadığı biri vardı, acı çekiyordu.
Ve benim aklımda, kalbimde hiçkimsem yoktu. Boştaydım. Yani tam anlamıyla yalnızdım !
Ve arkadaşıma dedim ki; "keşke böyle bomboş olacağıma ,senin gibi aşk acısı çekseydim.Hiç değilse şarkıları biri için dinler,ağlardım.Duygularımı hissederdim"
Çok değil, bunu dememin üzerinden en fazla 1 yıl geçmiştir ki, bu cümlemin bedelini ağır ödedim.Ödüyorum.
Şimdi o arkadaşımın kalbi bomboş, benimki ise onun o günkü hali gibi.Yangın yeri ...
Bomboş olmak kötü.Gerçekten yalnız olmak kötü.
Ama şuanki durumum çok çok daha kötü.
Ben şuan yalnızım ama sanki sürekli onu yanımda taşıyormuşum gibi hissediyorum.
Yanlış bir kalple paylaştığım bir yalnızlık yaşıyorum.
O yüzden yanlış kalplerden uzak durun.
Yalnızlık zordur ama alışınca en rahatı budur.