- 24 Mart 2013
- 189
- 15
- 48
Merhaba ben 21 yaşındayım. Üniversite 3. sınıf öğrencisiyim.
Şimdi size en büyük derdimi anlatacağım.
Ben tek çocuğum. Küçükken çok hissetmiyordum ama bu aralar özellikle de son 2 senedir ne kadar yalnız olduğumu hissediyorum.
Akrabalarıma bakıyorum. 4 teyzem 1 dayım var ama hiç çok çok yakın olmadık.
Bir araya gelince iyiyizdir ama genelde herkes birbirinin arkasından konuşur.
Sülalede tek çocuk olan sadece benim.
Orda burda kardeş olan kuzenlerimin birlikte fotoğraflarını görüyorum. Yeğenleri oluyor. Kalabalıklar. Abilere ablalara sahipler. Benimse annemle babam dışında kimsem yok.
En kötüsü de birgün onların da olmayacağını bilmek. Sırtımı dayayabileceğim beni koşulsuz şartsız kimsenin sevmeyeceğini bilmek..
Bu durumdan dolayı arkadaşlıklarımda çok fazla taviz verdim hep. Onları kaybetmemek adına. Tabii genelde sonu üzücü bitti arkadaşlıklarımın da . İnsanlara taviz verdikçe benden almayı öğrendiler.
İşte böyle. Ne yapacağımı hiç bilemiyorum. Özellikle şuanda böyle kalabalık paylaşılan iftar sofrası fotoğraflarına çok fazla imreniyorum![]()
Ben de senin gibiyim tekim. babam vefat etti.annemleyiz sadece baba tarafım samimiyetsiz ki onlar 9 kardeş düşün. bir sürü kuzenim var öyle toplaşıp yemeklere gitmeler gezmeler.ben sadece fotolara bakıyorum.ilk zamanlar senin gibi düşünüyordum bunalıma girmiştim.hayat bu canım insanları illaki sevdiremeyiz ki.zaten onların arasına girdiğinde de yabancı gibi oluyorsun.önce bi bitir okulunu.hayat senin için güzel insanlar getirir karşına.
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.