Genel olarak yalnızlığı severim. Arada bir görüştüğüm arkadaşlar da var.
Ama boş bir anımda bir kahve içmeye bile çağırmak için veya evine kafa dağıtmaya çat diye "geliyorum" diye bir arkadaşımı arayamadığımı farkettiğim gün aslında çok yalnız olduğumu anladım..
Açıkcası kimseye güvenim de kalmadı. Bir çok kişinin arkasından atıp tuttuklarının yüzüne karşı mıç mıç olduğunu gördüğümden bu yana, o ortamın bir parçası olmamaya çalıştım.
Sonuç olarak herkes eş dost diye gemisini yürütüyor, ben ise sadece soğuk nevale diye anılıyorum.
Yalancı riyakâr dostluk mu, yalnızlık mı? Şu yaşımda hala emin değilim. İnsana kendi ezberini sorgulatıyorlar..