Eski konu ama yazmak istedim.Bende yurtdisinda dogup büyüdüm ve esim Türkiye'den geliyor. Seninkine benzer sIkIntilar yasadim, hayatimizin bazi yönleri birbirine cok benziyor. Bende yüksek lisans yapiyorum su an. Esim kisilik olarak cok zor bir insan, kensinlikle kendimi ezdirmem havalari var sürekli, büyük kücük demeden ufak konular icin bile 50-60 yaslarindaki insanlara kafa tutar. Bana cok cok ters hareketler. Düsünün avrupada büyüklere sayginin son derece az oldugu bi yerde büyüdüm ama büyüklere saygili davranmamiz gerektigini ondan daha fazla biliyorum. Ilk zamanlar bana karsi tutumlari daha kötüydü, beni ailemin önünde cok rencide etmeye calisti. Her konuda hatayi bana buldu. En ufak birseyde bile ben hataliydim. Cok ters hareketleri oldu eski konularimi okursaniz görürsünüz hepsini buraya siralamak istemiyorum. Ailem bana yapilan saygisizliga göz yummayinca esimle aralari acildi. Su an konusuyorlar ama ne annemle, ne babamla ne de kardesimle aralari hic iyi degil. Tek sorun esimin bana davranis bicimiydi, ailem buna karsi cikanca bu sefer esim kafayi aileme takti.
Beni sevdigini biliyorum. Hatta o beni benim onu sevdigimden fazla seviyor. Yani yaptigi hareketler sevmedigi icin degil, esim herkese karsi biraz ukala, cünkü kendi ailesi ve akrabalari onu öyle kabullenmisler kimse birsey dememis ona. Ama herkes onu ailesi gibi pofpoflayamaz nazini cekemez.
Yani kafa yapisi olarak coook farkliyiz. Ama ailesi cok iyi, onlari cok seviyorum. Esmin kendi ailesine bile saygisi yok.
Babam bu adamdan sana ne köy olur ne kasaba diyor, ipleri sIkI tutmazsan eger, ilerde süresiz oturum aldiginda sana yapabileceklerini düsünemiyorum diyor. Ayrilmayi istersem ailem arkamda olur, zaten kendileri dedi cekmek zorunda degilsin diye. Ben aslinda mutlu degilim sanirim. Bir erkekle mutlu olmak ne onu bile bilmiyorum, filmlerdeki gibiyse hic degiliz mutlu. Mutlu oldugum zamanlarda var, ama mutsuzlugum daha cok. Ama ayrilip pisman olmaktan korkuyorum. Cok mu seviyorsun diye sorsan, aslinda hayir normal bir sevgi, ama aliskanlik var. Ben aliskanliklarimdan kopamiyorum. Ne yapacagim bilmiyorum. Iyi taraflarida var yok degil ailemde söyler iyi taraflarida var diye, ama kötü tarafi agir basiyor. Mesela saygisiz olmasi ve tesekkürü bilmemesi. Hep kendine saygi duyulmasini istiyor. Ama ben eskisi gibi degilim sesimi cok yükseltiyorum ona, cünkü artik bardak dolu tasiyor zaman zaman. Keske biraz daha uyumlu olsa ona yapilan iyiliklerin karsiligini verebilse. Ilerde babam hakli cikarsa diye bazen aklima gelmiyor degil. Korkmuyorum ama öyle olursa kendimi kullanilmis hissederim. Cok zor isler.
Sende son durum nedir?
