Merhaba, öncelikle yargılıcak insanlar yazmasın çünkü zaten psikolojim hiç iyi değil. Konuya gelicek olursak 25 yaşındayım, ailemle yaşıyorum.
Ergenliğimden beri annemle zaten anlaşamıyoruz 3 gün iyiysek 4 gün kötüyüz. Sürekli eleştiri bağırma çağırma yoruldum artık.
Ağustos ayında korundugum halde kazayla sevgilimden hamile kaldım buraya (kadın dogum forumuna) konuda açmıştım, sonra kürtaja gitmeden düşükle sonuçlandı, kalan parça için kürtaja alındım ve patolojide mol çıktı. Zaten gebeliği erken öğrendiğim için felaket derece de zor günler yaşadım ölüden farkım yoktu işe gittim geldim, birde mol çıktı takibe alındım. Bunlar olurken erkek arkadaşımla yolları ayırdık çünkü zaten destek olmuyordu birde onun rahat umursamaz tavırlarını gördükçe daha da sinirleniyordum kendi psikolojim iyice çıkmaz oldu. Şimdi değerlerim sıfırlandı ama doktor kontrolündeyim 3 ay vücudumda ki her belirtide doktora koşmaktan o kadar yoruldum ki, bu süreçte sessizleştim aileme veya başkalarına hiçbirşey anlatamamak beni o kadar hırpaladıki. Kim yanımda kim değil gördüm ama aileme de kızgınlığım arttı. Annemle paylaşabiliyor olmayı çok isterdim, ama maalesef sadece onların istediği gibi bir evlat oldugum sürece yanımdalar, anlatsam evlatlıktan reddederlerdi. İşlerim çok yoğun bu biraz kafamı dağıtıyor ama ne işte ne evde kendimi iyi hissetmiyorum. 3 ay takipte kalmayı kafaya cok takıyorum ya mol tekrarlarsa ya ailem ögrenirse ya işimden olursam böyle böyle düşünmekten kafayı yedim. Hafta içi zaten yoruluyorum hafta sonu olunca kafam dinlensin istiyorum bu seferde annem asla rahat vermiyor, sürekli “ne derdin var hayat sana güzel “ - “25 yaşına geldin cocuk gibiisin “ “ evlensende başımdan gitsen” “sen anca git salak salak etrafta dolan” ( çünkü genelde yürüyüşe çıkarım kafam dolu olunca) böyle böyle ben artık cok yoruldum. Borçlarım var bi yandan onu mu düşüneyim ne yapayım bilmiyorum. Çok kötü şeyler uaşadım hala tek basıma o doktora gitmek sürekli kan vermek o kan sonucu cıkana kadar ki sürede yaşadıgım korkular.. ve hala nüks etme durumu olması ve takipte olmam. Peki ayrıldığım erkek arkadaşım? O yolunda, bense hala uğraşıyorum. Zaten hersey onun hatası yüzünden olmamış gibi. İşyerinde wcye gidip ağlıyorum, napıcam bilmiyorum çok yoruldum. Hiç bu kadar yalnız kalmamıştım hayatta,kimseye ağzımı açıpta tek bişey diyemiyorum. Buraya yazmak istedim. Okuyan herkese teşekkürler. Ben iyi değilim. …