merhaba arkadlar,
icim aciyor... nedeni nicini yok... bilemiyorum... aslinda cok gucluydum su zamana kadar... ama dusundukce, ister istemez aklima geldikce daha da dokunuyor yasananlar... toparlanmistim bosanma uzerine, hatta fazla iyiydim... nedense bu aralar bir seyler oldu, mutlu degilim... kiskanc bi insan degilim, bu ara cevremde o kadar cok guzel haber var ki, hepsine de onlar adina sevinip dua ediyorum... ama... kendi icime donup bakinca, kursagimda birakilan hayallerim ve heveslerimi hatirliyorum, icime corekleniyor bir huzun... tabi ki, cok cok sukur Rabbimize, her halimize... asla isyan degil... sadece, basta cok iyiydim, neden simdi dokunmaya basladi, neden bu ezginlik hissi? bosanma ertesi normal mi yoksa? taze de degil ki, aylar oldu... (siddet, ihanet degildi sebep, ailesi ve psikolojik baskilar idi, zaten konu bu degil, uzuntum ondan ayrilmis olmak degil, pisman degilim Allah'a sukur)
uzun oldu farkindayim... ama ifade bile edemedim derdimi... icimi dokmek istedim yalnizca... hakkinizi helal edin...