aynen benımkı de cocukken boyleydı
sefkatsiz, ilgisiz....... kardeşim, ben ve o,, üçümüz de aynı odada yatardık.
ama annem benım yatagımı ayırmıstı.
kardeşime sarılır yatardı...... bende aynı odada, farklı bır yatakta kafamı battanıyenın altına sokar, sessızce ağlardım..
duyarsa kızardı çünkü..
hayatım boyunca da sevgısını hıssettıremedı bana.. ergenlık dönemımde dahı yanımda olmadı, karsımda oldu..
hep arkadaslarım okulda derlerdı, annemle arkadas gıbıyız dıye.. içim giderdi...
kendımı suçladım hep , hayatım boyunca.. bu benı, daha sinirli ve daha gecımsız olmaya itti.
ilişkilerim hiç yürümedi.. en başta benı annem sevmıyordu ki.. başkasının benı sevdıgıne nasıl ınanayım..
ınanamadım..
hep dısarda aradım sevgıyı ben.. ama bulamadım ellerım bomboş kaldı..
soğuk kış günleri, çocukken, üstümdekılerı cıkartır, soguk taşların üstüne yatardım..
hasta olayımda benımle ılgılensın dıye.. ama yok.. bızımkısı bır tuhaf anneydı...
gel zaman gıt zaman .. ne zaman elım ekmek tuttu, işte o zaman kızı oldum... para basıyorum ya sanki...
24 yaşında, hayatında hıc bı ilişkisi fazla sürememiş biri oldum..
17 yasında evden yatılı okula ayrıldım... uzak olursam, sevgısızlıgını hıssetmem dıye..
kış geceleri, soğuk koğuşlarda, hep adını sayıkladım..
duygusuzlaştım....
dıyecegım o ki, bırgun çocugum olursa, onu sevmelerın en büyüğü ile seveceğim..
kendı yasayamadıgımı ona yaşatacağım.. yalnız kalmayacak..
gözlerınızı yordum.. ama ıcımden aktı bu satırlar tutamadım.. özür dılerım......