- 25 Aralık 2020
- 154
- 106
- Konu Sahibi Bakteriyofaj
- #1
35’e son 6 ay kaldı. Ve yıllar geçtikçe etrafımdaki insan sayısı oldukça azaldı. Arkadaşlarım eksildi teker teker. Önceden mesai bitse de birileri görüşsem diye can atarken şimdi 2 haftada bir dışarı çıkan birisi oldum. Herkes çoluk çocuğa karıştı. Bende tık yok. En son karşı cinsten biriyle kahve içmeye çıkalı bile 2 3 sene oldu. Etrafımdaki insanlar yardımcı olmaya çalıştıysa bile hep abuk sabuk insanları getirdiler karşıma. Kimse benim beklentimin ne olduğunu düşünmedi bile. Yani bende karşı cinsi çeken bişi yok sanırım. Çünkü ne bileyim millet işte anlatıyor eşim bana şöyle aşık oldu böyle aşık oldu. Benden öyle çok hoşlanan bir insan olmadı bugüne kadar. Zaten hep kazık yedim. Onun dışında akademisyenim, doktoram bitti ama insanlar arasında hiçbir zaman yönetici pozisyonunda olamadım. Hep yönetilen insan oldum. Onlar daha iyi biliyorlardır sen işini yap son göz onlar olsun oldu hep. Sanırım görüntü itibari ile de biraz çocuk gibiyim ondan ötürü kimsenin beni ciddiye alası gelmiyor. Son olarak da araç kullanmayı hala öğrenemedim. Benim için büyük bir korku ve travma sebebi. Millet vın vın gezerken ben hala toplu taşıma kullanı kullanıyorum. Ama rahatsız değilim bu sayede bol bol kitap okuyabiliyorum. Sadece heves ediyorum arada işte. Ve ayrıca hala aile evindeyim. Aile olarak çok mutluyuz maşallah ama işte ne bileyim yan komşu benimle yaşıt kendi ailesi ve 5 yaşında çocuğu var. Yolun yarısına giderken kendimi çok yalnız ve eksik hissediyorum. Dışarıda bunları paylaşabileceğim birileri yok o yüzden sizin önerilerinizi bekliyorum. Sevgiyle kalın.