Ben yazdıklarınıza bakarak birey olamamis aile bağımlısı biri gördüm.
37 yaşında yetiskin bir kadınsınız. Belirtmeseniz hiç ayri evde yasadiginizi ve çalıştığınızı düşünmezdim. Kendinizi ailenize adamayi siz seciyorsunuz. Kardesiniz neden evli, neden o da aman annem babam ileride ne olur diye düşünüp evde yanlarinda kalmadi? Çünkü hayat devam ediyor, herkes kendi düzenini bir sekilde kurmak ister.
Öncelikle yetiskin bir birey olarak hayatiniza bakmanız gerek, korona sonrasi is arayın o kadar tecrübeniz var madem, illa ki bir is bulursunuz.
Bir de karsiniza cikan erkekleri de kategorize etmeyin bu evlenmiş olmaz, bu beni beğenmez vs. Elbette ilk kez evlenecek biri kendisi gibi biriyle evlenmek ister, hak veriyorum. Ama hayatın kime ne getirecegi belli değil ki, kaliplarla yaşanmıyor. Çocuklu biriyle belki yapamazsiniz eski esle bag olsun istememenizi anlarim ama cok detaylara takildiginiz izlenimine kapıldım.
Ben de 34 yaşındayım, ailemden uzakta yalniz yaşıyorum. Elbette ben de mutlu bir yuva kurmak isterim, anne olmak isterim ama bu kadar umutsuz degilim. Ha diyelim ki nasibimde evlilik yok, eee ben ne yapabilirim ki? Hayata küsüp aman ben evlenemedim anne olamadim diye karalar mi bağlamak lazim?
Annenizin yalnızlık duygusunu siz dolduramazsiniz, babaniz onun eşi/hayat yoldaşı. Yani siz evlenseniz de o yalnız olmayacak, hasta olsalar illa ki yanlarinda olursunuz. Onlara bir sey olur diye kendinizden neden vazgeciyorsunuz ki?
Annenizle konuşun, odama izinsiz girmezsen sevinirim.annecigim deyin, rahatsiz olduğunuz kısımları konusarak halledebilirsiniz diye düşünüyorum.