sevgili konu sahibi. ben de bu hastaliga esimin ailesi yuzunden yakalandim. tabi ayni sizinki gibi benim annem d"dul kadin misin sen? hic bisey almadilar" gibi dirdirlarla yedi beni evlilik arifesinde. tabi yasimizda kucuk o zamanlar herseyi taktim. kayinpeder dugun isini konusmak icin bizim eve geldiginde aileme cidden buyuk terbiyesizlik yaptiktan sonra yavas yavas hastalanmaya basladim farkinda olmadan. evlendikten 2 ay sonra hastalandim. ilk krizdi. 2 ay hastane hastane gezdik. yanis teshisler yanlis ilaclar. ancak 10 ay sonra dogru teshis kondu: anksiyete bozuklugu. 5 ay ilac ictim. hamile kalinca ilaci kestim. doktorum superdi. ancak ne yazik ki dusuk yaptim. kafayi yememek icin doktoruma geri gittim. ancak ilaca ihtiyacim olmadigini soyledi. hem de isimi birakmistim bebek icin. sonuc: bu yenebilecegin bir hastalik. sakin ümitsizlige dusme. ancak her zaman esinin ailesini takacaksin tipki benim gibi. cunku onlar hep hayatinda olacaklar. ben de dusunmek istemiyorum. ama olmuyor. aklima her geldiklerinde sinirlerim oynuyor hatta suan bile

( allah yar ve yardimcimiz olsun.
not:ben de kucuk bir yardim istiyorum. özellikle kayinvalidemi gormek sesini duymak, hatta resmini bile gormek istemiyorum. surekli bana yaptiklari aklimda. ozellikle dusuk yaptiktan sonra cok acildi aramiz. gerginiz hep. takmadn yapamiyorum. bi diyorum konusayim kendisiyle bi diyorum bosver. bana da akil verir miniz. tekrar hasta olmak istemiyorum.