- 21 Mayıs 2014
- 766
- 307
- 123
Merhaba akıl danışmaya ihtiyacım var yalnızım ve bu çok agır gelmeye başladı. Yaşım daha genç ailemle yaşıyorum aslında 1 yıl mezuna kaldım çünkü elimden geleni yapamadığıma inandım ve üniversite sınavına 1 yıl daha hazılranmaya karar verdim 18 yaşımı doldurdum. ama 18 yıl dönüp bakınca hiç iyi nerdeyse hiç iyi bir anım yok. hep yeni bir sehire gidince düzeliceğine inandım üniversiteye ilk yıl gitmememin nedeniydi aslında bu hep en iyisini istedim çünkü bu benim için çok anlam ifade ediyordu. Ailemle prblemlerim var ve hiç aşamayacağım. neden böyle olduğunu bilmiyorum sorun bende mi? düsünüyorum ve bir sürü sebep buluyorum. Ama sonra diyorum ailem bişey yapamıyorum hemen affediyorum ama aslında hiç geçmiyor yaptıkları. düşüncelerimiz ve görüslerimiz cok zıt bu yüzden hep saldırı altındayım. onlar benim gözümden çok üzülerek söylesemde kötü bir karekterleri var çevreye karşı çok iyiler ama eve geldiklerinde hiç öyle değil. babam beni şu yaşıma gelmişim kendimi savunsam döver. annem anneme çok bağlıyım aslında o fark etmesede ama o beni hiç savunmaz babama bağlı yaşar ona bişey olmasın onun egosu varmış erkeklik egosu onun kırılmaması gerekiyormuş. ama ben ben hep haksızlığa uğruyorum ve artık kendimi o kadarda sağlıklı hissetmiyorum artık olmadık şeylere karşı kendimi korumaya aılıyorum çok çabuk sinirlenip kendimi kaybediyorum bağırıyorum sağı solu yumrukluyorum ama geçmiyor sonra titremeye başlıyorum ve sakinleşiyorum ama hep içimde kalıyor o geçmiyor. Onlarla dedim ya görüşlerimiz uymuyor ne biliyim ben gitar çalarım keman piona ukulele ne varsa çok uğraşırım severim tabi onlar yokken evde kursada gitmedim kendi imkanlarımla sevdiğim şeyin peşinden peşinden koşuyorum. ama onlara göre müzik günah ve ben cehennemde yanacağım. dinsizim yani kötü yoldayım. ama değilim dinsiz değilim. ve ne biliyim bana hep kötü yoldaymışım muamelesi yapılıyor. sürekli hakaret ediliyor. güzel olmadığımı söylüyorlar hiç yeteneğim olmadığını aklımın 7 yaşında bir çocuk gibi olduğu özürlü olduğum. eskiden belli bir yere kadar dayanırdım. ama artık dediğim gibi kendime engel olamıyorum. ve hiç içimden atamıyorum.bu benim arkadaş çevremede yansıyor ne biliyim çok yakın arkadaşlarım var ama hiç kendimi okul ortamına uygun gibi hissedemedim. yada çevreye çünkü herkes iyiydi. ama ben değildim. ve biliyorum aslında böle değil ama içimden atamıyorum. üniversiteye gittiğimde sanki herşey düzeliccekmiş gibi gelirdi ama ben kendime sinirlerime hakim olamıyorum hep bununla yaşamak zorundayım belki zamanla düzelicek. Ama ben uğradığım tüm haksızlıkları dövülmeyi vurulmayı ve en kötüsü hakaretlere bir yol bulamıyorum. Biliyorum psikolog ama şu an yapamam. çünkü öğrenirlerse buda bir alay konusu onlar için biz demiştik sorun sende hastasın sen falan falan... kendime de yediremediğimden aslında kendimi hep güçlü sanırdım. tavsiye verebilcek bir ailem yok ve her tartışmada da arkadaşlarımdan yardım istemeye çekiniyorum. bu yüzden buryaya yazıyorum. çünkü her düstüğümde daha da zor kalkıyorum ve bunuda yazarken aklımdan tek geçen yine bana söyledikleri benim anlamam biraz zor yani daha fazla uğraşmam gerekiyor okurken bazen zorlanıyorum. sayılar hariç diğer herşey karışıyor kafamda biliyorum bu bir kusur benim için devrik yazılar yazıyorum bazen bu yüzden yine ailem tarafından gerizekalı ilan ediliyorum. ki bu herşeyi dahada zorlaştırıyor. Umarım kendimi anlatabilmişimdir. zaman ayırıp okuyanlar için çok teşekkür ederim