benim bir akrabamda aşşşırı yaş takıntısı vardı. bu sebeple psikiyatr ve psikologlara gitti hep. konu yaş bile değilmiş aslında. hayatı yaşayamamasıymış. hırslı bir insan değildi hep ailesinin "yapma,etme" dediği şeyleri ciddiye alıp yapmayan biriydi. kendi arzularına göre hayat kurmak yerine ona gösterilen yolda yürüdü hep. yaş 33-34 olunca farkındalık geldi. istediği hayatı yaşamıyordu. pek arkadaşı da yoktu. yani 26 yaş bu takıntılar için çok erken ama yapmak isteyip yapamadığınız neler var bir düşünün. 26 yaşında mezun biri olup hala öğrenci hayatı yaşıyorsanız uyumlanamıyor olabilirsiniz. işiniz var mı? hobileriniz var mı? kendi seçtiğiniz severek görüştüğünüz arkadaşarınız var mı? birinden hoşlanınca onunla iletişim kurabilecek öz güveniniz var mı? yoksa yerinizde mi sayıyorsunuz bence konu biraz bunla ilgili.