Merhaba
Ben çok sağlıklı bi çocukluk dönemi geçiremedim. Sürekli insanlar beni sevsin beni görsün diye uğraştım durdum. Daha okula başlamadan okuma yazma öğrendim her konuda başarılı olmak için iyi bi çocuk iyi bi kardeş iyi bi arkadaş iyi bi öğrenci olmak için çabaladım.. Ben ortanca çocuğum iki büyük kardeşim var biri erkek. Erkek olanla aramızda fazla yaş yok tabiri caizse kedi köpek büyüdük. Babam erkek çocuklarına biraz daha fazla düşkün bu yüzden Sanırım ben onlara göre biraz daha az sevgi ve ilgiyle büyüdüm.
Her neyse temelde bi sıkıntım var uzun uzun yazarak sıkmak istemiyorum. İlk intihar girişimim orta okuldayken oldu ve bi kaç ilac kullanmına başladım kısa dönem. Lise döneminde bi üni hastanesinde ergen ruh ve sinir bölümünde tedavi gördüm ilaçları hiç bir zaman düzenli kullanamadım. ailem rahatsızlığımı şımarıklık ve ilgi çekmek için yaptığımı düşündü hep. Lise döneminde bir çok kez intihar girişimim oldu. Bipolar ilaçları verilmişti ama dediğim gibi düzgün kullanmıyordum. ailemle çok problemliydim gerçekten kimse beni anlamıyor inanmıyor yardımcı olmaya çalışmıyordu çok büyük sıkıntılar yaşadım yapayalnızdım ve en kötüsü bende kendimi anlamamaya inanmamaya sürekli herşey için kendimi suçlamaya başlamıştım. Sonrasında başıma kötü şeyler geldi kimseye anlatamadım sürekli suçlu gözüktüğüm için, olanların başıma ben kötü olduğum için geldiğini düşündüğüm için kimseye güvenmediğim inanmadığım için kocaman yaralarla yapayalnız kaldım. Taa ki Üni zamanında eşimle tanışana kadar. Beni çok sevdi. beni dinledi, bana inandı en önemlisi ben bile kendimi anlayamazken beni anlamaya çalıştı..
Bi şekilde kısa bi zaman içinde Evlendik.
Çok sıkıntılı zamanlarımız oldu yeni doktorlar ilaçlar istenmeden yaşanan kötü şeyler, can sıkan insanlar.
Bende ki daimi mutsuzluk hoşnutsuzluk.
Eşim için üzülüyorum ona kötü davrandığım yeterince sevemediğim yeterince ilgilenemediğim sürekli kendimle bitmeyen sıkıntılarımla uğraştırdığım için. Hayatım sürekli hastalığı kabullenip ilaçları kullanmaya başlayıp bi dönem sonra hasta olmadığımı düşünüp ilaçları reddetmekle kısır bi döngü içinde devam ediyor.
Şuan hayatımda ilk kez uzun ve düzenli kullandığım ilacları bırakalı 2 ay oluyor. İlaçları yine kendimce sebeplerle bıraktım. Şu sıralar kendimi pek iyi hissetmediğim için doktora gittim yine ilaçlarımı yazdırdım ama şuan artık ilaçları kullanmak istemiyorum. Bıktım usandım artık sıkıldım mutsuz olmaktan. Sürekli aynı şeyleri yaşamaktan kendimi anlamaya çalışmaktan. Eşimi mutsuz etmekten onu üzgün yorgun görmekten sıkıldım. Gitmek istiyorum yapayalnız kalmak istiyorum. Sorumluluğum olsun istemiyorum. Canlarını sıktığım veya canımı sıkan insanlar olsun istemiyorum. Allaha inancım olmasaydı intihar tekrar denerdim çünkü hiç bişeye yaramayan sürekli mutsuz ve mutsuz olacağını düşünen,hoşnutsuz sıkıntılı insanın tekiyim.
Şuan ne anlatmaya çalıştığımı sıkıntımı anlayamayacaksınız büyük ihtimal ama sadece bişeyleri yazmak istedim. Kusura bakmayın dağınıklık için.
