- 7 Aralık 2018
- 7.005
- 18.138
- 248
- 28
- Konu Sahibi Cileklivanilinn
-
- #1
Selamlar
Beni çok rahatsız eden bir özelliğim var ama bir türlü aşamıyorum. Geçmişte bir ilişkim vardı neredeyse her gün buluşur ve mesajlaşırdık. Buna rağmen gece telefonla aradığımda "sen zaten beni hiç aramıyorsun ki" demişti. İlgiyi ve yakınlığı çok seven biriydi ve arkadaşlarıyla da sürekli görüşürdü. İlk sevgilim ise ayrıldıktan sonra "ben senin beni sevdiğine hiç inanmadım" demişti. Halbuki çok seviyordum. Şimdi biriyle flört halindeydim ama o da aynı şeyi söyledi "hiç yazmıyorsun" bu arada sonuncu kişi haklı ama benim de yazmamak için haklı sebeplerim vardı. Yani birinin hayatında yer edinmeye çekinir gibi bir halim var. Hesapsız kitapsız sırf canım istedi diye yazıp arayamıyorum eğer çok seviyorsam. Çok sevmiyorsam sorun yok kafama esince yazar ararım. Kafama kodlanmış bir "ulaşılabilir olursam sevilmem" tarzı arabesk düşüncem mi var bilmiyorum. Buluştuğumuzda gayet iyiyim eğlenceli davranırım ama iş fazla yakınlaşmaya gelince yine soğuklaşıyorum sanki karşı tarafı istemiyormuşum gibi. Bir de iki kişiden de aynı cümleyi duydum "çilekli halleder ya delikanlı o" bunu imalı söylediler. Galiba karşıya ona ihtiyaç duyduğumu da hissettiremiyorum. Ben bunu nasıl aşabilirim? Çünkü ihtiyaç duyuyorum ama çekiniyorum yük olmaktan, isteksiz bir tepki almaktan.
Beni çok rahatsız eden bir özelliğim var ama bir türlü aşamıyorum. Geçmişte bir ilişkim vardı neredeyse her gün buluşur ve mesajlaşırdık. Buna rağmen gece telefonla aradığımda "sen zaten beni hiç aramıyorsun ki" demişti. İlgiyi ve yakınlığı çok seven biriydi ve arkadaşlarıyla da sürekli görüşürdü. İlk sevgilim ise ayrıldıktan sonra "ben senin beni sevdiğine hiç inanmadım" demişti. Halbuki çok seviyordum. Şimdi biriyle flört halindeydim ama o da aynı şeyi söyledi "hiç yazmıyorsun" bu arada sonuncu kişi haklı ama benim de yazmamak için haklı sebeplerim vardı. Yani birinin hayatında yer edinmeye çekinir gibi bir halim var. Hesapsız kitapsız sırf canım istedi diye yazıp arayamıyorum eğer çok seviyorsam. Çok sevmiyorsam sorun yok kafama esince yazar ararım. Kafama kodlanmış bir "ulaşılabilir olursam sevilmem" tarzı arabesk düşüncem mi var bilmiyorum. Buluştuğumuzda gayet iyiyim eğlenceli davranırım ama iş fazla yakınlaşmaya gelince yine soğuklaşıyorum sanki karşı tarafı istemiyormuşum gibi. Bir de iki kişiden de aynı cümleyi duydum "çilekli halleder ya delikanlı o" bunu imalı söylediler. Galiba karşıya ona ihtiyaç duyduğumu da hissettiremiyorum. Ben bunu nasıl aşabilirim? Çünkü ihtiyaç duyuyorum ama çekiniyorum yük olmaktan, isteksiz bir tepki almaktan.