- 30 Mayıs 2018
- 207
- 265
- 53
- 30
Merhabalar. Uzun zamandır içimde yaşadığım, fakat normal olmadığının farkına varıp ,sizden fikir almak istediğim bir konuyla geldim.
Kendimi daha iyi ifade edebilmek açısından ; aslında çok uzun süre önce bitmiş, lakin çabayla yürütülen uzun bir ilişkiden ayrılalı 2 ay oldu. Fakat yeni biriyle flört aşamasındayım .
Sevdiğim bir meslekte masa başı fakat yoğun mesaili bir işim var, gelirim de normalin biraz üstünde olduğundan yaşamımı rahatlıkla sürdürebiliyorum.
Ailemle yaşıyorum, temizlik ütü yemek derdim vs bir derdim yok. Bazen baskıları bunaltıcı olsa da çok şükür hayattalar diyorum.
Konum ise şu;
Hayatta hiç mutlu değilim. Mutsuz olmam için hiçbir nedenim yok aslında. Dışarıdan bakıldığında genç yaşta güzel bir kariyeri olan, hatta imrenilen bir hayata sahibim diyebiliriz
Bunlar oldukça da kendimi nankör hissediyorum
Mutsuz olmama bir neden yok ama mutlu değilim
Mesela yarın pazartesi. Hafta başı geldi yine diye kara kara düşünüyorum. Cumartesi gününden de pek mühim olmayan bir konu olmasa da yanlış bir iş yaptım, yarın onu telafi etmem gerek. Bu bile gözümde öyle büyüyor ki anlatamam (rüyama girecek kadar)
İşsiz kaldığım süreçte sıkıntıdan bunalıma girdim diyebilirim. Şimdi de iyi bir işim var fakat işe gitmek bile istemiyorum. Böyle bir çelişkideyim
Yapı olarak insanları kırmayı sevmeyen, unutkan, kendi başarısının farkında olan. Fakat bir insanın 'başarısızsın işte bak gördün mü' demesiyle bütün kendine güveni anında yerle bir olan yapım var
Her iş hayatı aynıdır belki ama, iş hayatımda işlerimin yürümesi için baskın karakterde bir insan olmam gerekiyor. Sadece iş için değil, olmak istediğim karakter de bu aslında.
Lafımı dinletemiyorum insanlara, işime beklediğim saygı gösterilmiyor. İçten içe bunun da suçlusunun kendim olduğunu, yanlış kişilikte bir insan olduğum için bunların başıma geldiğini düşünüp kendimi suçluyorum
Kendime güvenim yok. Bir işi başka birine onaylatma gereği duyuyorum
Biri bir şey söylediğinde düşünüp, mantıklı cevap veremiyorum. Hep sonradan ne salakça konuştum ya, azıcık mantıklı konuşsaydım diye kendi kendimi yiyorum
Fakat 'insanları kıramama' tabumu maalesef ki yıkamıyorum.
İnsanlar tarafından zarif ve saygılı,sakin bir kişilik sahibi biri olarak görünüp, buna ne kadar imrenildiği söylenilse de, Ben hep baskın karakter de olan, yeri geldiğinde hatta çirkeflik yapan karakterlere imrenerek , nasıl böyle olabildiklerini düşünüyorum.
Ve sanırım bugün bu konuyu açmamda ki asıl neden de, mutsuzluğumun nedeni de; kişiliğim
ya da olmak istediğim fakat olamadığım kişilik
Sizce nasıl çözebilirim bu durumu ? Siz mutlu olmak adına neler yapıyorsunuz?
Özellikle baskın bir karakter olmam konusunda tavsiyeleriniz nelerdir?
Psikoloğa gitmeyi düşünüyorum? Gitmeli miyim
Umarım sıkmadan, doğru bir şekilde ifade edebilmişimdir kendimi
Şimdiden teşekkür ederim
Kendimi daha iyi ifade edebilmek açısından ; aslında çok uzun süre önce bitmiş, lakin çabayla yürütülen uzun bir ilişkiden ayrılalı 2 ay oldu. Fakat yeni biriyle flört aşamasındayım .
Sevdiğim bir meslekte masa başı fakat yoğun mesaili bir işim var, gelirim de normalin biraz üstünde olduğundan yaşamımı rahatlıkla sürdürebiliyorum.
Ailemle yaşıyorum, temizlik ütü yemek derdim vs bir derdim yok. Bazen baskıları bunaltıcı olsa da çok şükür hayattalar diyorum.
Konum ise şu;
Hayatta hiç mutlu değilim. Mutsuz olmam için hiçbir nedenim yok aslında. Dışarıdan bakıldığında genç yaşta güzel bir kariyeri olan, hatta imrenilen bir hayata sahibim diyebiliriz
Bunlar oldukça da kendimi nankör hissediyorum
Mutsuz olmama bir neden yok ama mutlu değilim
Mesela yarın pazartesi. Hafta başı geldi yine diye kara kara düşünüyorum. Cumartesi gününden de pek mühim olmayan bir konu olmasa da yanlış bir iş yaptım, yarın onu telafi etmem gerek. Bu bile gözümde öyle büyüyor ki anlatamam (rüyama girecek kadar)
İşsiz kaldığım süreçte sıkıntıdan bunalıma girdim diyebilirim. Şimdi de iyi bir işim var fakat işe gitmek bile istemiyorum. Böyle bir çelişkideyim
Yapı olarak insanları kırmayı sevmeyen, unutkan, kendi başarısının farkında olan. Fakat bir insanın 'başarısızsın işte bak gördün mü' demesiyle bütün kendine güveni anında yerle bir olan yapım var
Her iş hayatı aynıdır belki ama, iş hayatımda işlerimin yürümesi için baskın karakterde bir insan olmam gerekiyor. Sadece iş için değil, olmak istediğim karakter de bu aslında.
Lafımı dinletemiyorum insanlara, işime beklediğim saygı gösterilmiyor. İçten içe bunun da suçlusunun kendim olduğunu, yanlış kişilikte bir insan olduğum için bunların başıma geldiğini düşünüp kendimi suçluyorum
Kendime güvenim yok. Bir işi başka birine onaylatma gereği duyuyorum
Biri bir şey söylediğinde düşünüp, mantıklı cevap veremiyorum. Hep sonradan ne salakça konuştum ya, azıcık mantıklı konuşsaydım diye kendi kendimi yiyorum
Fakat 'insanları kıramama' tabumu maalesef ki yıkamıyorum.
İnsanlar tarafından zarif ve saygılı,sakin bir kişilik sahibi biri olarak görünüp, buna ne kadar imrenildiği söylenilse de, Ben hep baskın karakter de olan, yeri geldiğinde hatta çirkeflik yapan karakterlere imrenerek , nasıl böyle olabildiklerini düşünüyorum.
Ve sanırım bugün bu konuyu açmamda ki asıl neden de, mutsuzluğumun nedeni de; kişiliğim
ya da olmak istediğim fakat olamadığım kişilik
Sizce nasıl çözebilirim bu durumu ? Siz mutlu olmak adına neler yapıyorsunuz?
Özellikle baskın bir karakter olmam konusunda tavsiyeleriniz nelerdir?
Psikoloğa gitmeyi düşünüyorum? Gitmeli miyim
Umarım sıkmadan, doğru bir şekilde ifade edebilmişimdir kendimi
Şimdiden teşekkür ederim
