- 31 Mayıs 2013
- 2.503
- 3.053
Aslında hepimiz burda aynı amaç için bulunuyoruz.
Ne zor değil mi? Kendine dışarıdan bakabilmek. Kendini diğerlerinin gözleriyle görebilmek. Kendinle yüzleşebilmek...
Sırf bundan kaçtıgım için bir buçuk yıldır kendimi eve hapsettim. Sürekli bana bakan gözlerden, tanıdık tanımadık birilerinin yorum yapmasından, dış görünüşüm yüzünden beni küçük düşürebilme hakkını kendinde görebilmesinden... Yoruldum ve kendime hapis hayatı yaşattım.
Şu anda o hayatın içerisindeyim, ancak artık korkularım yok. Belki biraz daha canımın acıması gerekiyordu aklımın başına gelmesi için. Ancak şu anda sonuca bakıyorum kendime geldim.
En başta şunu söyleyeyim, vermem gereken kilo 23 değil. İlk hedef olarak kendime koydugum kilo 23. Yazması bile çok acı ancak 173 kiloyum. Boyumun bu evrede önemi kalmasa da 1.65 de boyum var.
Tüm kilo sorunu yaşayan arkadaşlarım gibi yüzüm çok güzel.
Bir kaç saattir buraya yazabilme çabası içerisindeyim. Bu mücadeleyi tek başıma devam ettirmek istemiyorum. Diğer konuları okudugumda o kadar güzel destek olup enerji vermişsiniz ki biliyorum benim yanımda da olacaksınız.
Belki önümde çok yol var ancak 5 kilo fazlası için bile günlerce gözyaşı döken arkadaşımı gördüm. Azı çoğu fark etmiyor, kendini beğenmiyorsan, kendini oldugun gibi kabul etmiyorsan ve sevmiyorsan hayatından sorun eksik olmuyor.
Bugün kısadan yazmak istedim en azından itiraf edebilmek var oldugum halimi kabl edip bu gidişata bir dur demek. Her hafta girip yazacağım. Sonrasında resimlerde ekleyeceğim elbet. Ancak şu an fazlasına hazır değilim.
İlk hedefim bu ayın sonunda 160 kilo olmak. Küçük küçük adımlar atarak sonuca ulaşmak istiyorum. Diğer türlüsü verilenden fazla alınan kilo, acı, göz yaşı olarak geri dönüyor.
Tahmin edebileceğiniz gibi uzun uzun yürüyüşlerim olmayacak bir süre. Ev içerisinde hareket etmek bile benim için çok güç.
Ufak ufak egzersizlerle başlayacağım. Bisikletim var. Her gün on dakika yapmak gibi.
Bir de doktorum var. Ziya Mocan... Bana bu gücü veren, yapabilirsin diyen.
İlk defa geçen yıl kendisine gidip bir ayda bırakmıştım. Ancak hem kilo verip hem de psikolojimi düzeltmiştim.
Sonra başka başka nedenlerden dolayı devamını getiremedim. Ama getirebilseydim şu an çok daha farklı olacaktım biliyorum.
Önce iki ay onun yöntemiyle diyetimi yapacağım. Şu an İstanbulda değilim ve maalesef evden çıkamıyorken bir de yol gidemem. Tansiyonum yükseliyor.
2 ay kendime süre verdim. İki ay sonunda tekrar hocama başlamayı düşünüyorum. Diliyorum bu sefer planlarımı aksatmam.
Bu arada son bir buçuk yıl içerisinde de 50 kilo aldım.
Nedeni önemli değil, önemli olan artık verecek gücü kendimde buluyor olmam. Sık sık yazacağım.
Her hafta kilomu belirteceğim.
Biliyorum çok destek olacaksınız. Şimdiden minnettarım.
Bu arada 27 yaşında bekar ve üniversite mezunuyum.
Verdiğim her kilo bana yeni bir hayat şansı sunacak, inanıyorum.
Karışık yazdım biraz, ancak yazıya başladıgımdan beri başımda deli bir ağrı. Onun için de kolay değil. Alıştıgı düzenden ayrılmak.
Şimdi bir form çayı yapıp içeceğim.
Dualarınızı ve tavsiyelerinizi esirgemeyin...
Ne zor değil mi? Kendine dışarıdan bakabilmek. Kendini diğerlerinin gözleriyle görebilmek. Kendinle yüzleşebilmek...
Sırf bundan kaçtıgım için bir buçuk yıldır kendimi eve hapsettim. Sürekli bana bakan gözlerden, tanıdık tanımadık birilerinin yorum yapmasından, dış görünüşüm yüzünden beni küçük düşürebilme hakkını kendinde görebilmesinden... Yoruldum ve kendime hapis hayatı yaşattım.
Şu anda o hayatın içerisindeyim, ancak artık korkularım yok. Belki biraz daha canımın acıması gerekiyordu aklımın başına gelmesi için. Ancak şu anda sonuca bakıyorum kendime geldim.
En başta şunu söyleyeyim, vermem gereken kilo 23 değil. İlk hedef olarak kendime koydugum kilo 23. Yazması bile çok acı ancak 173 kiloyum. Boyumun bu evrede önemi kalmasa da 1.65 de boyum var.
Tüm kilo sorunu yaşayan arkadaşlarım gibi yüzüm çok güzel.
Bir kaç saattir buraya yazabilme çabası içerisindeyim. Bu mücadeleyi tek başıma devam ettirmek istemiyorum. Diğer konuları okudugumda o kadar güzel destek olup enerji vermişsiniz ki biliyorum benim yanımda da olacaksınız.
Belki önümde çok yol var ancak 5 kilo fazlası için bile günlerce gözyaşı döken arkadaşımı gördüm. Azı çoğu fark etmiyor, kendini beğenmiyorsan, kendini oldugun gibi kabul etmiyorsan ve sevmiyorsan hayatından sorun eksik olmuyor.
Bugün kısadan yazmak istedim en azından itiraf edebilmek var oldugum halimi kabl edip bu gidişata bir dur demek. Her hafta girip yazacağım. Sonrasında resimlerde ekleyeceğim elbet. Ancak şu an fazlasına hazır değilim.
İlk hedefim bu ayın sonunda 160 kilo olmak. Küçük küçük adımlar atarak sonuca ulaşmak istiyorum. Diğer türlüsü verilenden fazla alınan kilo, acı, göz yaşı olarak geri dönüyor.
Tahmin edebileceğiniz gibi uzun uzun yürüyüşlerim olmayacak bir süre. Ev içerisinde hareket etmek bile benim için çok güç.
Ufak ufak egzersizlerle başlayacağım. Bisikletim var. Her gün on dakika yapmak gibi.
Bir de doktorum var. Ziya Mocan... Bana bu gücü veren, yapabilirsin diyen.
İlk defa geçen yıl kendisine gidip bir ayda bırakmıştım. Ancak hem kilo verip hem de psikolojimi düzeltmiştim.
Sonra başka başka nedenlerden dolayı devamını getiremedim. Ama getirebilseydim şu an çok daha farklı olacaktım biliyorum.
Önce iki ay onun yöntemiyle diyetimi yapacağım. Şu an İstanbulda değilim ve maalesef evden çıkamıyorken bir de yol gidemem. Tansiyonum yükseliyor.
2 ay kendime süre verdim. İki ay sonunda tekrar hocama başlamayı düşünüyorum. Diliyorum bu sefer planlarımı aksatmam.
Bu arada son bir buçuk yıl içerisinde de 50 kilo aldım.
Nedeni önemli değil, önemli olan artık verecek gücü kendimde buluyor olmam. Sık sık yazacağım.
Her hafta kilomu belirteceğim.
Biliyorum çok destek olacaksınız. Şimdiden minnettarım.
Bu arada 27 yaşında bekar ve üniversite mezunuyum.
Verdiğim her kilo bana yeni bir hayat şansı sunacak, inanıyorum.
Karışık yazdım biraz, ancak yazıya başladıgımdan beri başımda deli bir ağrı. Onun için de kolay değil. Alıştıgı düzenden ayrılmak.
Şimdi bir form çayı yapıp içeceğim.
Dualarınızı ve tavsiyelerinizi esirgemeyin...
((
günlüğün hayırlı olsun 
