4 yıl süren bir ilişkim vardı. hiçbir şey yolunda değildi. yıllarca ağladım, yıllarca dil döktüm. çocuklarımın babasıymış gibi her hatasını affettim, onu hiç yarı yolda bırakmadım.her cefasını çektim. bir gün yüzüm gülmedi. ama sorgusuz sualsiz sevdim.bana etmediği kalmadı. hayatımın en güzel yıllarını (18-22 yaş arasını) karşılığında bir gram gülümseme vermeden aldı benden. çok tutarsız davranışları vardı. babası sinir hastasıydı. bu tarz hastalıklar ırsi olabildiğinden, tavırlarından şüpheleniyordum.ne yaptıysam muayene olmadı. ikna edemedim. 4 senenin sonunda daha fazla tahammül edemedim. ne yaptıysam yaranamıyordum. beni terk ediyor, günlerce aramıyor, arkasından ben koşup özür dileyip zorla kendimi affettiriyordum. beni hiç sevmediğini düşünüyordum.
birlikteliğimizin son günlerinde beni mutlu etmek için çabalamaya başlamışı. ama fazla naz aşık usandırmıştı. 4 seneden bir gün fazla çekemedim onu.son günlerde beni tehditleriyle hayatında tutmaya başladı. sevgimi, ilgimi, hayatımı, beni gerçekten seven birine emanet ettim. zor oldu ayrılmamız. eşyalarımızı kolileyip hiç tanımadığım bir çiftin eline tutuşturmak zor oldu...
peşimi hiç bırakmadı. kitapçıda, hastanede yolumu kesti. aracılar kullandı beni görmek istedi. artık ondan nefret ediyordum belki de. bu duygunun adını bilmiyorum...
yeni sevgilimle evlenme planlarımız var. beni gerçekten seviyor. beni yerden yere vurmuyor, sorunlarımız olduğunda da.
eski erkek arkadaşım 1 hafta kadar önce benimle kouşmak için evden çıkmış. arabasıyla şarampole yuvarlanmış. onu arabadan zar zor çıkarmışlar, araba o anda patlamış, yanmış, kül olmuş...
o günden sonra da beni ve ailemi görmek istemiş. sevgilime bu durumdan bahsettim. çünkü üzerimde bir tuhaflık vardı. bu bize zarar veriyordu ve onun adına üzülüyor muydum ne? adını koyamadım. tek bildiğim ona çok kızgınım...
bugün annem dedi ki: eski sevgilimi pskolojik hastalığı her neyse kanıtlanmış ve hastanede yatıyor, tedavi görüyormuş.hasta olduğu kuruntum değilmiş. o daha 25 yaşında. ben ne hissedeceğimi bilmiyorum. bütün yaptıklarının sebebi mi varmış yani? oh olsun diyemiyorum. ama öyle üzülüyorum ki, canımdan can kopuyor. bu duygunun adını koyamıyorum. 4 yılımı paylaştığım insan...
yardım edin bana... ne hissetmeliyim onu bile bilmiyorum...
birlikteliğimizin son günlerinde beni mutlu etmek için çabalamaya başlamışı. ama fazla naz aşık usandırmıştı. 4 seneden bir gün fazla çekemedim onu.son günlerde beni tehditleriyle hayatında tutmaya başladı. sevgimi, ilgimi, hayatımı, beni gerçekten seven birine emanet ettim. zor oldu ayrılmamız. eşyalarımızı kolileyip hiç tanımadığım bir çiftin eline tutuşturmak zor oldu...
peşimi hiç bırakmadı. kitapçıda, hastanede yolumu kesti. aracılar kullandı beni görmek istedi. artık ondan nefret ediyordum belki de. bu duygunun adını bilmiyorum...
yeni sevgilimle evlenme planlarımız var. beni gerçekten seviyor. beni yerden yere vurmuyor, sorunlarımız olduğunda da.
eski erkek arkadaşım 1 hafta kadar önce benimle kouşmak için evden çıkmış. arabasıyla şarampole yuvarlanmış. onu arabadan zar zor çıkarmışlar, araba o anda patlamış, yanmış, kül olmuş...
o günden sonra da beni ve ailemi görmek istemiş. sevgilime bu durumdan bahsettim. çünkü üzerimde bir tuhaflık vardı. bu bize zarar veriyordu ve onun adına üzülüyor muydum ne? adını koyamadım. tek bildiğim ona çok kızgınım...
bugün annem dedi ki: eski sevgilimi pskolojik hastalığı her neyse kanıtlanmış ve hastanede yatıyor, tedavi görüyormuş.hasta olduğu kuruntum değilmiş. o daha 25 yaşında. ben ne hissedeceğimi bilmiyorum. bütün yaptıklarının sebebi mi varmış yani? oh olsun diyemiyorum. ama öyle üzülüyorum ki, canımdan can kopuyor. bu duygunun adını koyamıyorum. 4 yılımı paylaştığım insan...
yardım edin bana... ne hissetmeliyim onu bile bilmiyorum...