- 30 Mayıs 2017
- 236
- 110
Aylar önce buraya babaml ilgili yine yazıp cinnetin eşiğinden döndüğüm olmuştu. 24 yaşıma girdim, işyerim pandemiden ötürü şuan kapalı ama ailemle yaşıyorum öyle şuan para derdimiz yok. Babamla geçinememezliğimiz arttı, dün en ufak şeyden kavga edince küçükken yaptığı gibi yine hemen sinirlenip bağırdı. Küçükken döverdi, çocuktum ya, oyuncağın düğmesini mi çıkardın, istediği şeyi mi yapmadın, tut kulaktan tavana asar gibi ölesiye çek, tekme at, tokat at, ertesi gün de gel öp özür dile.. Sonrada insan babasına niye sarılmazmış, niye surat yaparmış, çift karakterli gibi. yıllardır sabrediyorum ve artık bu evde mutsuzum, hiç özgür değilim ama ona sorsanız arsızım, bence gayet iyi evlatım. Uzun zamandır istanbula gidip gezmek,aileden uzak kalıp tek başıma yada arkadaşla özgürce takılmak oturmak istiyordum. Dün çok ağladım sinirden, bir gün kanser olacakmışım gibi hissediyorum. Takmayın demeyin nolur imkanı yok. Gel deyince git git deyince gideceksiniz istiyor adam. Birkaç günlüğüne şehir dışına gitmeye de hiç izin vermezlerdi. Aklımda izinsiz gitme planı var. Artık böyle sürsün istemiyorum çok mutsuzum ama gidersem anneme bişey yapar diye korkuyorum. Anneme çok dedim gel ayrı eve çıkalım boşan diye. İstemiyor. Yinede vicdan yapıp hep annemi düşündüm gitmedim bu evden. Artık gerçekten takatim kalmadı. Tecrübeli fikirlerinize ihtiyacım var
Bunu kendine yapma. Maddi kazancın yerindeyse ayrı eve çık. Şimdilik ayrı seyahat de yapabilirsin bence ama habersiz değil. O evden kavga dövüş çıkacaksın belki gezmeye giderken ama gittiğinde mutlu olacaksın illa ki... dönüşte de saldırgan davranırsa hemen ev arama çalışmalarına başlarsın. Bizi doğurdular büyüttüler diye göbeğimiz onlarla bir değil, bir hayatımız ve özgürlüğümüz var, seçimlerimiz var, saygı duymaları gerekiyor.
