Yine baba terörü

Merhaba. Kaç yaşındasınız acaba? yazdınız da ben mi kaçırdım bilmiyorum. Yani maddi imkanınız varsa kesinlikle ayrı yaşamanız gerektiğini düşünüyorum ben de..zaten çocukluktan gelen travmalarınız vardır mutlaka, bunlara yenilerini de eklemeyin artık bence..gayet aklı başında olgun birisi gibi geldiniz bana çünkü.
Ben 18 yaşımda üniversiteye giderken benim babam ayrı şehirde oku dedi bana kendisi (bir kere seslerini yükseltmemişlerdir bana ikisi de ve hiçbir sorunumuz da olmadı hiç) ama artık kendi hayatını oluşturacaksan bunu bizden ayrı, bizim hep yanıbaşında her ihtiyacın olduğunda orada olduğumuzu bilerek yapmalısın dedi. iyiki de öyle demiş, ben o günden beri yalnız yaşıyorum artık evliyim gerçi de..
Hayatı yalnız göğüslemeye karar verdiğinizde içinde herşey var, hiçbirşey de toz pembe değil bu bir gerçek. Bir evi yönetmek, geçindirmek, kendi bütçenizi tutmak bile başlı başına bir yük..bazen evde konuşacak kimse olmaması da kolay değil mesela. Hayatta kendi seçimlerinizle herzaman iyi insanlar da çıkmıyor karşınıza. Ama önemli olan uzun süredir devam eden bu baskıdan kurtulduğunuzda, biranda ani seçimler yanlış kararlar vermeyeceğinizden emin olmanız. Kendi kararkterinizi koruyabildiğiniz, iç huzurunuzu kendinizde bulabildiğiniz sürece yalnız bir hayatı kurmak sizi siz yapan şey olacak ve iyiki diyeceksiniz.
Güzel başlangıçlarınız olmasını dilerim.
 
Merhaba. Kaç yaşındasınız acaba? yazdınız da ben mi kaçırdım bilmiyorum. Yani maddi imkanınız varsa kesinlikle ayrı yaşamanız gerektiğini düşünüyorum ben de..zaten çocukluktan gelen travmalarınız vardır mutlaka, bunlara yenilerini de eklemeyin artık bence..gayet aklı başında olgun birisi gibi geldiniz bana çünkü.
Ben 18 yaşımda üniversiteye giderken benim babam ayrı şehirde oku dedi bana kendisi (bir kere seslerini yükseltmemişlerdir bana ikisi de ve hiçbir sorunumuz da olmadı hiç) ama artık kendi hayatını oluşturacaksan bunu bizden ayrı, bizim hep yanıbaşında her ihtiyacın olduğunda orada olduğumuzu bilerek yapmalısın dedi. iyiki de öyle demiş, ben o günden beri yalnız yaşıyorum artık evliyim gerçi de..
Hayatı yalnız göğüslemeye karar verdiğinizde içinde herşey var, hiçbirşey de toz pembe değil bu bir gerçek. Bir evi yönetmek, geçindirmek, kendi bütçenizi tutmak bile başlı başına bir yük..bazen evde konuşacak kimse olmaması da kolay değil mesela. Hayatta kendi seçimlerinizle herzaman iyi insanlar da çıkmıyor karşınıza. Ama önemli olan uzun süredir devam eden bu baskıdan kurtulduğunuzda, biranda ani seçimler yanlış kararlar vermeyeceğinizden emin olmanız. Kendi kararkterinizi koruyabildiğiniz, iç huzurunuzu kendinizde bulabildiğiniz sürece yalnız bir hayatı kurmak sizi siz yapan şey olacak ve iyiki diyeceksiniz.
Güzel başlangıçlarınız olmasını dilerim.
Çok teşekkür ederim yazınız için, küçüklükten beri en ufak şeye o kadar karıştı ki babam artık onlarsız bir şey yapamaz, resmen korkar oldum. Çalışıyorum ama işyerimle ilgili bir durum olsa hemen emir veriyor, şunu söyle, bunu yap, beni düşündüğünü biliyorum ama o kadar abartıp kızıyor ki korkuyorum. Babamla bir konu üzerinde konuşup tartışırken kalbim atak geçirir gibi oluyor ve kendimi çok kötü hissediyorum
 
Çok teşekkür ederim yazınız için, küçüklükten beri en ufak şeye o kadar karıştı ki babam artık onlarsız bir şey yapamaz, resmen korkar oldum. Çalışıyorum ama işyerimle ilgili bir durum olsa hemen emir veriyor, şunu söyle, bunu yap, beni düşündüğünü biliyorum ama o kadar abartıp kızıyor ki korkuyorum. Babamla bir konu üzerinde konuşup tartışırken kalbim atak geçirir gibi oluyor ve kendimi çok kötü hissediyorum
24 yaşındayım
 
24 yaşındayım
Yaşınız da uygun aslında. Ama bu şekilde narsist kişilerle uzun yıllar yaşayanlarda mutlaka anksiyete problemleri oluyor, bu panik atak belirtileriniz de o yüzden. normal sağlıklı bir ailede büyümüş özgüveni yüksek bir insan için bile yalnız eve çıkmak oldukça sert bir geçiş olabiliyor. kesinlikle o evden artık ayrılmanız gerektiğini düşünüyorum ama öncesinde kendinize biraz yatırım yapmalısınız bu mutlaka şart. diyorsunuz ya kendi başıma birşey yapmaktan korkuyorum gidersem vicdanımdan korkuyorum nefesim daralıyor kalbim sıkışıyor...bunlar tamamen uzun zaman aldığınız baskıların sizde yarattığı travmalar ve hafife alınmamalı kesinlikle. Öncelikle iyi bir psikolog ile görüşün derim, hem terapi hem de gerekirse basit bir ilaç desteğiyle, bir yandan da nefes egzersizleri yada size ne uygunsa özünüze odaklanma çalışmalarıyla kısa sürede ataklarınızdan kurtulup özgüvenli bir kadın olabilirsiniz. bu noktaya geldiğinizde de kendinize ' ben güçlü ve ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım, artık hayatımı ellerime alma vakti geldi' diyecek ve umut ve hayallerinizle yola çıkacaksınız bu kadar...ben isteyince herkesin herşeyi yapabileceğine inanıyorum..sizin de bunu başaracağınızı hissediyorum ama sakin olun dediğim gibi sizdeki yaraları ve travmaları sarmadan girmeyin bu yola boşluğa düşebilme ihtimaliniz yüksek..
 
24 yaşındayım
Buarada da hem birikim yaparsınız, hem de babanız da anneniz de sizdeki değişimi ve güçlenmeyi yakından görür, sonrasında zaten siz o noktaya geldiğinizde kaçmak, habersiz gitmek zorunda falan kalmayacaksınız, güzelce çıkıp ben hayatımı kurmaya gidiyorum siz benim ne olursa olsun ailemsiniz ama ben artık bir yetişkinim diyecek kavga etmeden ayrılacaksınız. babanız muhtemelen git bi daha da gelme ozaman tarzı sert çıkışlarda bulunacaktır elindeki tek kozu şiddet ve baskı olduğundan ama her durumda sakinliğinizi koruyacak, ben gelirim içeri almazsan da benim yerim belli size de kapım açık der sakince ayrılırsın
 
Çok haklısınız dediklerinize katılıyorum teşekkür ediyorum yakın zamanda psikologa görüşmeyi düşünüyorum annem de psikologa git diyor.. Babanda öfke problemi var o gitmeyi kabul etmiyor bari sen git diyor. Gitmiş teyzemi akrabaları aramış İstanbullaara gezmeye gitmek istiyor beni üzüyor demiş. Annem bir yandan bana kibar konuşup iyi davranıyor günlük hayatta. O yüzden bir yandan ona da çok kızarken bir yandan sürekli vicdan çekiyorum kesinlikle yardım almam lazım psikolojik bir takım bozukluğum olduğunun uzun zamandır farkındayım
 
Kuzenime gidiyorum mesela annem diyor ki sensiz yemek yiyemiyorum akşam yemeğine eve gel.. Sonra hayır diyorum tamam sen bilirsin karışamam diyor o vicdan sanki üzerimde kalıyor benim. Eve dönsem mi uzak mı kalsam diyorum karar veremiyorum bir türlü. Bbam desen mesela bi markadan giysi alacağım biraz pahalı olsun asla izin vermiyor almama (kendi paramla almak istediğim halde, ha senin paran he benim sonuçta pahalı bir şey almış olacaksın diyor) ucuzunu buluruz diyor heveslerm hep kursağımda kalıyor, gencim ev kuracağım ileride kendim yaşayacağım istediğimi almak hakkım diyorum olmaz diyor
 
Kuzenime gidiyorum mesela annem diyor ki sensiz yemek yiyemiyorum akşam yemeğine eve gel.. Sonra hayır diyorum tamam sen bilirsin karışamam diyor o vicdan sanki üzerimde kalıyor benim. Eve dönsem mi uzak mı kalsam diyorum karar veremiyorum bir türlü. Bbam desen mesela bi markadan giysi alacağım biraz pahalı olsun asla izin vermiyor almama (kendi paramla almak istediğim halde, ha senin paran he benim sonuçta pahalı bir şey almış olacaksın diyor) ucuzunu buluruz diyor heveslerm hep kursağımda kalıyor, gencim ev kuracağım ileride kendim yaşayacağım istediğimi almak hakkım diyorum olmaz diyor
Anneniz tabi ki sizi seviyor değer veriyordur. Ama herkesin sevgi ilgi destek anlayışı farklı. O bu yoldan ayrılamamış, dediğim gibi baskıcı ve narsist kişilerden acı çeksen de ayrılmak zordur çünkü karşısındakini yavaşça zayıf ve özgüvensiz hale getirirler..Anneniz de yıllarca bu şekilde yaşadığı için belki ayrılabilmesinin mümkün olduğunu bile düşünemedi senelerce istese bile..Siz aklı başında sorgulayabilen bir bireysiniz, çaba da sarfetme niyetindesiniz. Bu yüzden bunları aşacağınızı düşünüyorum er yada geç. Empati yaptığımda ben de annem adına vicdani rahatsızlık duyar mıydım diyorum sanırım herkes duyardı ama bunu annenizle güzelce konuşmanız lazım yavaş yavaş zamanla o da sizi anlayacaktır. Bak benim de evim olacak ve orası senin de evin olacak babamı bırakıp gelmiyorsan bile herzaman orası senin de evin, sen bana bu şekilde üzüldüğünü söyler beni bırakmak istemezsen ben burada sıkışıp kalıyorum sağlıklı bir yuva bile kurmam zorlaşıyor derseniz sizi anlayacağını düşünüyorum.. Psikolog ta zaten daha bilgili ve profesyonel olarak sizinle konuşacaktır ama ilk aşamaları sancılı olsa da siz kendi içinizde yarattığınız baskıdan (vicdani yük te bundan kaynaklanıyor) kurtulduğunuzda herşey yavaşça yoluna girecektir.
 
Kavga döğüş tartışma malesef olmasa iyi ama oluyor suda var kavgada etsen cinnet de olsa bir anne bir baban varmı oda ayrı dışarısı daha beter heleki şu devirde kendi başına yaşayanlara saygım var ama ailen varmı ne kadar kötüde olsalar yinede en güvendiğin yer onların yani
 
Anneniz nasil istiyosa öyle yasasin yillarca böyle yaşamanıza göz yummuş şimdi de onun yüzünden çekmeye devam etmeniz anlamsız. Paranızı kazanın ayrı hayat kurun
 
Zaten üç yıldır çalışıyorum asgari ücret de olsa ona da el koyuyorlar yani harcamıyorlar ama benim geleceğim içinmiş biraz pahalı bir şey almak isteyim hemen olmaz diyorlar birikim yapıyoruz ama sorsanız şu yaşlarımda ruhum çöktü annemle babamın kendi araları da genelde bozuk o yüzden evde mutluluk pek yok zaten olan da bana oluyor. Çekip gidesim tatil yapasım var ama aklıma sanki gidersem babam annemi öldürürmüş yüzünü morartırmış gibi senaryolar geliyor hemen vazgeçiyorum. Annemle yıllardır konuşuyorum ağlamaktan helak olduğumu gördüğü halde bir şey yapmıyor beni bunaltmayın diyip duruyor babanı takma diyor bu kadar.
 
Aile evi maddi açıdan çok rahat evet ama ben bu genç yaşımda birçok insan gibi seyahat edemeyeceksem (sırf kadınım diye) istediğimi alamayacaksam ne diye yaşıyorum. Bu eve mahkum gibiyim. Hayatım kararsızlıklarla dolu. En ufak şeyde günlük hayatta kararsızlık çekiyorum bazen alışveriş bağımlısı oluyorum sonra niye bunu aldım ki diye pişman oluyorum. bu da sanırım ailem yüzünden yine psikolojik bir tutarsızlık durumu gel gitlerim oluyor
 
Aylar önce buraya babaml ilgili yine yazıp cinnetin eşiğinden döndüğüm olmuştu. 24 yaşıma girdim, işyerim pandemiden ötürü şuan kapalı ama ailemle yaşıyorum öyle şuan para derdimiz yok. Babamla geçinememezliğimiz arttı, dün en ufak şeyden kavga edince küçükken yaptığı gibi yine hemen sinirlenip bağırdı. Küçükken döverdi, çocuktum ya, oyuncağın düğmesini mi çıkardın, istediği şeyi mi yapmadın, tut kulaktan tavana asar gibi ölesiye çek, tekme at, tokat at, ertesi gün de gel öp özür dile.. Sonrada insan babasına niye sarılmazmış, niye surat yaparmış, çift karakterli gibi. yıllardır sabrediyorum ve artık bu evde mutsuzum, hiç özgür değilim ama ona sorsanız arsızım, bence gayet iyi evlatım. Uzun zamandır istanbula gidip gezmek,aileden uzak kalıp tek başıma yada arkadaşla özgürce takılmak oturmak istiyordum. Dün çok ağladım sinirden, bir gün kanser olacakmışım gibi hissediyorum. Takmayın demeyin nolur imkanı yok. Gel deyince git git deyince gideceksiniz istiyor adam. Birkaç günlüğüne şehir dışına gitmeye de hiç izin vermezlerdi. Aklımda izinsiz gitme planı var. Artık böyle sürsün istemiyorum çok mutsuzum ama gidersem anneme bişey yapar diye korkuyorum. Anneme çok dedim gel ayrı eve çıkalım boşan diye. İstemiyor. Yinede vicdan yapıp hep annemi düşündüm gitmedim bu evden. Artık gerçekten takatim kalmadı. Tecrübeli fikirlerinize ihtiyacım var
okurken moralim bozuldu seni o şekilde dövmesi hırpalaması çok travma yaratmıştır sana önereceğim tek şey ondan mümkün olduğunca ev içinde uzak kalman.. ayrıca birşey daha sakın evliliği bir kurtuluş olarak görüp babandan kaçmak için böyle bir hata yapma.🙏🏼
 
Aylar önce buraya babaml ilgili yine yazıp cinnetin eşiğinden döndüğüm olmuştu. 24 yaşıma girdim, işyerim pandemiden ötürü şuan kapalı ama ailemle yaşıyorum öyle şuan para derdimiz yok. Babamla geçinememezliğimiz arttı, dün en ufak şeyden kavga edince küçükken yaptığı gibi yine hemen sinirlenip bağırdı. Küçükken döverdi, çocuktum ya, oyuncağın düğmesini mi çıkardın, istediği şeyi mi yapmadın, tut kulaktan tavana asar gibi ölesiye çek, tekme at, tokat at, ertesi gün de gel öp özür dile.. Sonrada insan babasına niye sarılmazmış, niye surat yaparmış, çift karakterli gibi. yıllardır sabrediyorum ve artık bu evde mutsuzum, hiç özgür değilim ama ona sorsanız arsızım, bence gayet iyi evlatım. Uzun zamandır istanbula gidip gezmek,aileden uzak kalıp tek başıma yada arkadaşla özgürce takılmak oturmak istiyordum. Dün çok ağladım sinirden, bir gün kanser olacakmışım gibi hissediyorum. Takmayın demeyin nolur imkanı yok. Gel deyince git git deyince gideceksiniz istiyor adam. Birkaç günlüğüne şehir dışına gitmeye de hiç izin vermezlerdi. Aklımda izinsiz gitme planı var. Artık böyle sürsün istemiyorum çok mutsuzum ama gidersem anneme bişey yapar diye korkuyorum. Anneme çok dedim gel ayrı eve çıkalım boşan diye. İstemiyor. Yinede vicdan yapıp hep annemi düşündüm gitmedim bu evden. Artık gerçekten takatim kalmadı. Tecrübeli fikirlerinize ihtiyacım var
Annen kabul etmediyse o onun kararı senin ayrı eve çıkmaya maddi gücün varsa çık bence
 
Aslında özünde çok iyi insandır babam herkese yardım eder kimseye hayır diyemez falan aşırı derecede de iyiliğimi ister ama öfke problemi ve küçükken şiddet korku hep vardı şimdi de o korku bende hala var bağımlı olmuş gibiyim sanki karşı çıktıkları bir şey yapacak olursam ölecek gibi oluyorum özellikle para konusunda o bilmeden pahalı bir şey alayım hemen kızıp parama el koyar sen israfsın diye. Her şeyime karışır keşke böyle olmasaydı o kadar zıt düşüyoruz ki Bilinçaltımda eskiden kalma kötü şeyleri unutamıyorum. Ona sorsanız iki tokat vurdum geçtim ne yaptım ki sanki ben kötü bi baba değilim der hemen
 
X