Biz içanadoluluyuz, Kahramanmaraş hiç yolumuzun düştüğü bir yer değil, kırk yıl düşünsek aklımıza dahi gelmez.. Sabah kalktık haberlerde gördük ki deprem olmuş, üzüldük ettik, vah tüh dedik.. Akşamına haber geldi ki kuzenim bi iş için önceki gün Maraşa gitmiş, kaldığı otelden eser kalmamış tuzla buz olmuş.. Ateş düştüğü yeri yakıyormuş ya bizim içinde deprem o haberi aldığımız an oldu.. 5 gün boyunca çaresiz bekledik, babası enkazın başında 5 günde yaşlandı tanınmaz hale geldi.. 5 günün sonunda telefonum çaldı "bulundu, ölmüş".. Bu iki kelime 6 aydır kulaklarımdan gitmiyor benim.. Sevdiklerime bir şey olacak korkusuyla yaşıyorum her an, biri telefonu açmasa ağlamaya başlıyorum.. Depremi kendim yaşamadım ama sizi bi açıdan çok iyi anlıyorum.. Allah yardımcınız olsun