- 30 Ağustos 2019
- 27
- 26
- 3
- 30
- Konu Sahibi Angelicasinensis
- #1
Merhaba hanımlar, içimi dökmeye geldim yine çok doluyum.
Eski konularımı okuyan varsa bilenler bilir özet geçeyim. Genç işi gücü kendine göre kariyeri olan çalışan Bi kadınım. Ailemden ve nişanlımdan çok uzak Bi şehirde tek başıma yaşıyorum. Hem maddi, hem psikolojik olarak epey zor günler geçirdim. Babamla bozığum beni para istemek dışında aramadığı için, beni çok üzdü içime attım hep sinirimi kırgınlığımı. En sonda patladım ve "benim moralimi bozmaktan başka bir şey yapmıyprsun benimle evladın gibi konuşana ve para istemek dışında herhangi bir şey için arayana kadar lütfen beni arama" dedim. Aramadı tabiki. Anlamsız Bi şekilde daha da üzüldüm tek başıma evladı olarak Bi şehirdeyim sonuçta.
Her neyse yüzüm gülmedi hiç hep sıkıntılar dertler... Hayatımda Bi adam var yaklaşık altı yıldır. Hep şanslı olduğumu düşünürdüm ne güzel hep yanımda bari o destekçim diye. İş için başka şehire taşınmak için çok uğraştım çok çalıştım hayal ettiğim Bi kariyer için Bi adım attım. Aynı zamanlarda sevgilim de başka bir şey için çabalıyordu ama olmadı. Çok çok üzüldü aynı şekilde ben de. Destek oldum ona hep kendi sevincimi yaşayamadım ona üzülmekten. Hatta kendimi suçlu bile hissettim böyle Bi durumda onu yalnız bırakıp kilometrelerce uzağa gidiyorum diye.
Derken zaman geçti ben binbir türlü zorlukla günlerimi geçirdim Burda ve şu an ağzıma kadar doluyum. Çalıştığım işte mobbing görüyorum ve dayanılmaz boyuta geldi son bir aydır. Uyku uyuyamıyorum sabah alarm çalınca bağıra bağıra ağlayasım geliyor işe gitmek istemiyorum. Gerçekten çok zor geliyor artık dayanmak mobbinge. Benim tam bu zorluklarım başladığı zamanlar sevgilim de işleri düzeltti hayatını düzeltti. Hayal ettiği ama elde edemediği şeye ulaşmak için epey yol kat etti. İnşallah elde edecek. Sanki Bi sınav gibi hiçbir zaman ikimizin hayatı beraber düzgün olamıyor. Allah ona daha çok versin ama psikolojim bitik Bi durumda içten Bi şekilde gülümseyerek dinleyemiyorum bile onun mutluluğunu.
Ama asıl problem sevgilim işleri yoluna koyduktan sonra çok değişti. 5 6 yıldır tanıdığım adam gitti bambaşka Bi adam geldi. Çok fazla kendi dertlerimle onu boğmuyordum ama bu aralar ne zaman dertleşmek istesem inanılmaz acımasız Bi tepkiyle karşılaştım. Gitmek istediğimi artık dayanamadığımı söyledim ve ondan da hayatımdaki adam olarak cesaret bekledim. (istifa edersem emeklerim çöp olacak ve kariyerimi bitirmiş olacam ama maddi olarak başka bir iş bulmam çok kolay) Ama şok oldum tepkisi karşısında. Bana durup "seçimini yaptın ve gittin. İyice düşünüp karar verseydin ben ne yapabilirim." dedi. Çok kırıldım ve daha fazla konuşmadım onla. Sonra benimle tekrar konuşmak istediğinde de cümleleri hep bu yönde dönüyor. Sanki ben aylar önce onun hayallerinden çalıp bu şehre geldim. Sanki aylardır onun derdini paylaşmadım bu aşamaya gelmesinde ona destek olmadım gibi konuşuyor. Böyle bir adam değildi. Beni aradığı zaman hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor şu an. Ama çok kırgınım. Sadece içinde bulunduğu mutluluktan bahsediyor ama dayanamıyorum zaten kötüyüm ve özür bekliyorum. Elimden geleni yapıyorum mutluluğuna gölge düşürmemek için hatta geçen gün şehir değiştirme fikri olduğunu söyledi ve ben de ona "gitmeye karar verirsen oraya geçiş isteyebilirim Burda kalmak istemiyorum zaten" dedim. Bana "sen bilirsin geliyorsan gel, yani benim gelmemi bırakıp seni mi konuşalım" dedi. O zamandan beri konuşmuyorum mesaj attı yanıtlamadım aradı açmadım. İnsan demez mi sen bana geçen gün çok kötüyüm diye ağlamıştın ne oluyor diye.
Kızlar çok uzun oldu ama siz olsanız ne yaparsınız? Bu adam niye böyle oldu sizce? Ben ilişkimin nasıl 180 derece döndüğünü mü düşüneyim yoksa gitmek kalmak arasında seçim mi yapayım?
Siz olsanızne yapardınız?
Eski konularımı okuyan varsa bilenler bilir özet geçeyim. Genç işi gücü kendine göre kariyeri olan çalışan Bi kadınım. Ailemden ve nişanlımdan çok uzak Bi şehirde tek başıma yaşıyorum. Hem maddi, hem psikolojik olarak epey zor günler geçirdim. Babamla bozığum beni para istemek dışında aramadığı için, beni çok üzdü içime attım hep sinirimi kırgınlığımı. En sonda patladım ve "benim moralimi bozmaktan başka bir şey yapmıyprsun benimle evladın gibi konuşana ve para istemek dışında herhangi bir şey için arayana kadar lütfen beni arama" dedim. Aramadı tabiki. Anlamsız Bi şekilde daha da üzüldüm tek başıma evladı olarak Bi şehirdeyim sonuçta.
Her neyse yüzüm gülmedi hiç hep sıkıntılar dertler... Hayatımda Bi adam var yaklaşık altı yıldır. Hep şanslı olduğumu düşünürdüm ne güzel hep yanımda bari o destekçim diye. İş için başka şehire taşınmak için çok uğraştım çok çalıştım hayal ettiğim Bi kariyer için Bi adım attım. Aynı zamanlarda sevgilim de başka bir şey için çabalıyordu ama olmadı. Çok çok üzüldü aynı şekilde ben de. Destek oldum ona hep kendi sevincimi yaşayamadım ona üzülmekten. Hatta kendimi suçlu bile hissettim böyle Bi durumda onu yalnız bırakıp kilometrelerce uzağa gidiyorum diye.
Derken zaman geçti ben binbir türlü zorlukla günlerimi geçirdim Burda ve şu an ağzıma kadar doluyum. Çalıştığım işte mobbing görüyorum ve dayanılmaz boyuta geldi son bir aydır. Uyku uyuyamıyorum sabah alarm çalınca bağıra bağıra ağlayasım geliyor işe gitmek istemiyorum. Gerçekten çok zor geliyor artık dayanmak mobbinge. Benim tam bu zorluklarım başladığı zamanlar sevgilim de işleri düzeltti hayatını düzeltti. Hayal ettiği ama elde edemediği şeye ulaşmak için epey yol kat etti. İnşallah elde edecek. Sanki Bi sınav gibi hiçbir zaman ikimizin hayatı beraber düzgün olamıyor. Allah ona daha çok versin ama psikolojim bitik Bi durumda içten Bi şekilde gülümseyerek dinleyemiyorum bile onun mutluluğunu.
Ama asıl problem sevgilim işleri yoluna koyduktan sonra çok değişti. 5 6 yıldır tanıdığım adam gitti bambaşka Bi adam geldi. Çok fazla kendi dertlerimle onu boğmuyordum ama bu aralar ne zaman dertleşmek istesem inanılmaz acımasız Bi tepkiyle karşılaştım. Gitmek istediğimi artık dayanamadığımı söyledim ve ondan da hayatımdaki adam olarak cesaret bekledim. (istifa edersem emeklerim çöp olacak ve kariyerimi bitirmiş olacam ama maddi olarak başka bir iş bulmam çok kolay) Ama şok oldum tepkisi karşısında. Bana durup "seçimini yaptın ve gittin. İyice düşünüp karar verseydin ben ne yapabilirim." dedi. Çok kırıldım ve daha fazla konuşmadım onla. Sonra benimle tekrar konuşmak istediğinde de cümleleri hep bu yönde dönüyor. Sanki ben aylar önce onun hayallerinden çalıp bu şehre geldim. Sanki aylardır onun derdini paylaşmadım bu aşamaya gelmesinde ona destek olmadım gibi konuşuyor. Böyle bir adam değildi. Beni aradığı zaman hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor şu an. Ama çok kırgınım. Sadece içinde bulunduğu mutluluktan bahsediyor ama dayanamıyorum zaten kötüyüm ve özür bekliyorum. Elimden geleni yapıyorum mutluluğuna gölge düşürmemek için hatta geçen gün şehir değiştirme fikri olduğunu söyledi ve ben de ona "gitmeye karar verirsen oraya geçiş isteyebilirim Burda kalmak istemiyorum zaten" dedim. Bana "sen bilirsin geliyorsan gel, yani benim gelmemi bırakıp seni mi konuşalım" dedi. O zamandan beri konuşmuyorum mesaj attı yanıtlamadım aradı açmadım. İnsan demez mi sen bana geçen gün çok kötüyüm diye ağlamıştın ne oluyor diye.
Kızlar çok uzun oldu ama siz olsanız ne yaparsınız? Bu adam niye böyle oldu sizce? Ben ilişkimin nasıl 180 derece döndüğünü mü düşüneyim yoksa gitmek kalmak arasında seçim mi yapayım?
Siz olsanızne yapardınız?
