yine doğum servisi, yine boş beşik, yine kırılan ümitler ve yorgun korkak ben:(

jaleli

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
11 Nisan 2009
741
1
96
Samsun
aslında konuyu açıp açmamakta çok ikilemde kaldım
içime atıp ben güçlüyüm deyip koruma kalkanımı takınmalımıyım yoksa yüzleşmelimi
ilk göz ağrımı mayısta kaybettim onunla birlikte çok şey değişti
daha sakin daha durgun daha öfkeli ve daha ağlamaklı oldum
hala çok canım acıyor hep aklımda aldığım giysileri bi kenarda bekliyor bir bebek bir anne görsem ciğerimden bişe kopuyo sanki
daha kapanmadan yaram 3 ay sonra tekrar hamile kaldım
bir bebek özlemini yeni bir mis kokulu doldurabilirdi ancak
ilk aydan hamile kaldım hiç beklemezken
bayram öncesi çifte mutluluktu
ama bir yanım kırıktı çook korkuyordum ya bunada bişe olursa diye
7.hafta geldiğinde kalp atışlarını dinlemeye gittiğimizde bu kezde boş gebelikle tanıştım
bir hayal kırıklığı daha
bir hafta daha bekledik neden olmasın dedim rabbim istedikten sonra herşey değişir dedim
ama olmadı.....
dik durmaya çalıştım bu kez göz yaşlarımı kimseye göstermedim
kimsenin bu kez karşıma geçipte aa sende seren serengil gibi oldun , tüp bebek yaparsınız tedavi olursunuz demesine izin vermedim
offf çok karışığım okadar çok şey yaşadımki bu yıl yoruldum sanki antidepresan içmiş gibi kafam bomboş sinirlerim alınmış gibide cansızım
ilk bebeğim ölünce herkes 2.dede olacak diye bişe yok iyi olacak dedi inanmak istedim 2.de böle oldu
yinemi kucağıma alıp mis kokusunu çekemiyeceğim içime
ilkinden sonra bu küçük parmak kesiği gibi kaldı bende ben hala sana yanıyorum galiba
hikayem burda
(http://www.kadinlarkulubu.com/duyur...anemin-minik-kalbi-durdu-benimse-hayatim.html )
 
ay söylecek söz bulamıyorum yildirim aynı yere 2 kez düşmez diyorlar ya azıcık ümidim vardı inan bütün ümitlerim yok oldu okadar üzüldümki canım ne denir hiçbişey:43::43::43::43::43:
 
Canım çok geçmiş olsun ve başın sağolsun,ben sizin gibi arkadaslara umut olmak için varım burda :) actıgım konularımdan (preeklampsi bebeği) başlıklı konumu okursan mutlu olurum ve evet ben de ıkı bebegını kaybetmıs bı anne olarak duygularını o kadar ıyı anlıyorum kı.Bu mutsuz depresif surecı yasamak kacınılmaz bılıyorum ama ınan bana bebısını kucagına aldıgında hersey bır anda degısecek Allah'ın ıznıyle ve sen dunyanın en mutlu kadını olacaksın :) Asla umudunu kaybetme,dua et bol bol ve başaracağına ınanarak yasa,,,etrafın soyledıklerıne kulak asma sakın,moral herseydır unutma,yasadıgın sey preeklampsi mi bılmıyorum ama asla tansıyonun cıkmamalı hamılelıkte,o kadar hassas bı çizgi ki ustelık kan sulandırıcı kullanman lazım,dr ların senı yonlendırecektır muhtemelen ama dr ıyı secmelısın...Herneyse ben şimdi minik prensesimle o kadar mutluyum kı emınım sen de bunu bıgun yasayacaksın,ben cok ınanıyorum ve sen de ınan...Umudu kaybetmek yok geleceğin güzel annesi :) sevgılerımle
 
aslında konuyu açıp açmamakta çok ikilemde kaldım
içime atıp ben güçlüyüm deyip koruma kalkanımı takınmalımıyım yoksa yüzleşmelimi
ilk göz ağrımı mayısta kaybettim onunla birlikte çok şey değişti
daha sakin daha durgun daha öfkeli ve daha ağlamaklı oldum
hala çok canım acıyor hep aklımda aldığım giysileri bi kenarda bekliyor bir bebek bir anne görsem ciğerimden bişe kopuyo sanki
daha kapanmadan yaram 3 ay sonra tekrar hamile kaldım
bir bebek özlemini yeni bir mis kokulu doldurabilirdi ancak
ilk aydan hamile kaldım hiç beklemezken
bayram öncesi çifte mutluluktu
ama bir yanım kırıktı çook korkuyordum ya bunada bişe olursa diye
7.hafta geldiğinde kalp atışlarını dinlemeye gittiğimizde bu kezde boş gebelikle tanıştım
bir hayal kırıklığı daha
bir hafta daha bekledik neden olmasın dedim rabbim istedikten sonra herşey değişir dedim
ama olmadı.....
dik durmaya çalıştım bu kez göz yaşlarımı kimseye göstermedim
kimsenin bu kez karşıma geçipte aa sende seren serengil gibi oldun , tüp bebek yaparsınız tedavi olursunuz demesine izin vermedim
offf çok karışığım okadar çok şey yaşadımki bu yıl yoruldum sanki antidepresan içmiş gibi kafam bomboş sinirlerim alınmış gibide cansızım
ilk bebeğim ölünce herkes 2.dede olacak diye bişe yok iyi olacak dedi inanmak istedim 2.de böle oldu
yinemi kucağıma alıp mis kokusunu çekemiyeceğim içime
ilkinden sonra bu küçük parmak kesiği gibi kaldı bende ben hala sana yanıyorum galiba
hikayem burda
(http://www.kadinlarkulubu.com/duyur...anemin-minik-kalbi-durdu-benimse-hayatim.html )

canım benim ben de aynı senin duygularını hissetmiştim Eymenimi kaybedince.üstelik beterin beteri vardır diye düşün avun çünkü benimki 27 haftalıktı ve aşırı kanamayla sezeryan oldum onun hiçbişeyi yoktu sapasağlamdı kuzucuğum beni yaşatmak için onu aldılar o da erken doğmayı kaldıramadı,3 güncük yaşadı..lütfen umutsuzluğa kapılma biliyomusun tvde doktorum programına arada çıkan tatlı bi iç hastalıkları uzmanı var beslenme konusunda konuşuyo güler yüzlü ufak tefek adı neydi yaa unuttum neyse işte o kadın tam 10 düşük yapmış ardından yavrusuna kavuşmuş yaaa?neler var ama umidini yitirmemen lazım..güçlü olacaksın..Allahın izniyle kucağın dolacak,pozitif düşün lütfen..hem fani dünya herkes bir şekilde kaderini yaşıyor,öylece bize biçilen ömrümüzü tüketiyoruz.yaşadıklarımıza yada yaşayamadıklarımıza çok üzülmememiz lazım bizim için neyin hayırlı olduğunu küçük aklımızla bilemiyoruz çünkü.demekki benim bebğim Eymenim için be benim için hayırlısı bu imiş,taktiri ilahi deyip avunuyoruz yoksa üzüntüden çıldırmamak işten değil..
 
Back
X