ya eşim diyor ki güya
ben açmayınca geride dönmeyince bir daha arama demiş
herhalde o yüzden aramıyor
ama normalde eşimi dinleyen bir insan değildir
yalnızca işine geleni yapıyor
eşimin saçma sapan tavırları yüzünden biz bu haldeyiz
hem annesini arıyor haberdar ediyor
hem tekrardan arama diyor
ailesinin gelip kaldığı zamanlar kendiside rahat edemiyor
ama illaki gelsinler diye tutturuyor
kv de herhalde az gurur varsa ora benim oğlumun evi gelirim diyemez herhalde diye düşünüyorum
ama tabi işleri belli olmaz gelmekte isteyebilirler inadına
aramadım şimdilik
ama kalbimde sürekli kaynayan bir öfke var
ara herşeyi söyle sonrasında ne halleri varsa görsünler diyorum ama
sonra hiç gereği yok diyorum
Haksızlıga ugruyorsunuz, bu durumda öfkelenmek zaten normal bir duygu durumu. O kadar şey yaşadım ama hiçbir şey hissetmiyorum deseniz bir psikologa gidin derdik.
Peki gün içinde buna benzer bir sürü problemle karşılaşıp onları gözardı edebilirken bu durumu neden edemiyorsunuz?
Çünkü evinize, sizin güvenli ve huzurlu ortam olarak kabul ettiginiz yere geldiginizde öfkenizin asıl kaynagı ile karşılaşıyorsunuz. Sizi kayınvalideniz rahatsız edebilir ancak sizin birebir muhatabınız olan, sizin isteklerinizin karşılık bulmadıgı ve adaletli olmamasını kabullenemediginiz kişi eşiniz.
Mesela kayınvalideniz dünya iyisi bir insan olsun. Siz yine evinizde eşinizle başbabaşa kalma hakkına sahip degil misiniz?
Bunu eşiniz reddedip annemler gelcek diye tuttursa o zaman yine benzer tartışmaları yaşamayacak mıydınız?
Eşiniz ortak mutlulugunuz için çaba göstermedigi, net olmadıgı sürece sizin probleminizin geçecegini zannetmiyorum.
Eğer sizin bu kadar bunaldıgınızı bildigi halde hala "ailesi" konusunda ısrarcı oluyorsa sizi ne olarak görüyor ki neyi tercih ediyor?
Ortak yaşam alanınızda eş olmanın da ötesinde "ev arkadaşı olarak" sizin duygularınıza ve kararlarınıza ne kadar değer veriyor?
Üstelik size hak verdigi konularda bencilligini neden adil davranmamak üzerine kuruyor?
Probleminiz eşinizle ilgili ve sizin onunla konuşarak çözeceginiz bir sorun oldugunu da düşünmüyorum artık. O çözebilirse tek başına ya da psikologla çözer ancak.
30 yaşında bir insana adaleti ve birey olmayı ögretmek sizin sorumluluklarınız arasında olmamalı.
Sizi kaybetmek istemiyorsa, kendi hayatına çekidüzen vermek istiyorsa biran önce harekete geçsin. İstemiyorsa da yapabileceginiz birşey yok.
Halinden memnunsa, sizi bilerek mutsuzluga mecbur bırakan insan zaten sizi sevmiyor demektir.
Pink_Women
GelenKutusu
