- 9 Haziran 2015
- 62
- 69
- 88
Ben 25 o 32 yaşında. İkimiz de üniversite mezunu çalışan insanlarız. En başında evlilik niyetiyle başladık bu ilişkiye. Çok sürmeden şartlar olgunlaştı, ortak paydada buluşunca; nişanlandık ve bir ay sonra da düğünümüz var. Şimdiye kadar hiç bir huzursuzluk veya acaba yaşamadım.
Duygusal olarak; ''sırılsıklam aşığım'' diyemem. Ne onun adına, Ne de kendi adıma. Ama güven, saygı ve sevgi çerçevesinde bir beraberliğimiz var. İlk zamanlarda daha çok telefonla konuşurduk, biraraya gelip görüşürdük, daha ziyade görüşebilmek için vakit yaratırdı. Şimdilerde çoğu zaman ikinci plana atılmış hissediyorum. Görüşüp ortak bişeyler yapmak bir yana, telefonla bile kısıtlı konuşmaya başladık. O da yapılacak durumlar, alınacak eşyalar gibi zaruri konular.
Elbette ki Zaman Zaman patlamalarım oldu bu durumdan dolayı. Bazen hak verdi, bazen kabullenmedi. Biz bir yuva kuracağız ama ben heycan göremiyorum onda. Oysa ki biz 4 aydır nişanlıyız henüz. Bu tükenmişlik niye?
En son dün konuşmamızda bana hiçbirşeyden zevk almadığını, işe bile gitmek istemediğini, hobilerinin bile artık onu mutlu etmediğini, birçok şeyi zorunlu yaptığını söyledi. Durum sadece sana karşı değil dedi. Çok uyuyor, sürekli yorgun, baya bi kilo verdi. Buaralar dalgın ve unutkan. Bir arkadaşımıza anlatmış durumunu o da doktor, sana ilaç yazayım iyi gelir demiş. Bugün yazmış antidepresanı, kullanacak.
Düğünü erteleyelim acele etmeyelim dedim. Bu durum da sitres yaşamana sebep oluyordur dedim. "Hayır hiç sitres yaşamıyorum bu durumdan, dolayısıyla heycan da duymuyorum."dedi.
İşin içinden çıkamıyorum,acabalarım soru işaretlerim ve hayal kırıklıklarım var. Ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim sizlere danışmak istedim.
Duygusal olarak; ''sırılsıklam aşığım'' diyemem. Ne onun adına, Ne de kendi adıma. Ama güven, saygı ve sevgi çerçevesinde bir beraberliğimiz var. İlk zamanlarda daha çok telefonla konuşurduk, biraraya gelip görüşürdük, daha ziyade görüşebilmek için vakit yaratırdı. Şimdilerde çoğu zaman ikinci plana atılmış hissediyorum. Görüşüp ortak bişeyler yapmak bir yana, telefonla bile kısıtlı konuşmaya başladık. O da yapılacak durumlar, alınacak eşyalar gibi zaruri konular.
Elbette ki Zaman Zaman patlamalarım oldu bu durumdan dolayı. Bazen hak verdi, bazen kabullenmedi. Biz bir yuva kuracağız ama ben heycan göremiyorum onda. Oysa ki biz 4 aydır nişanlıyız henüz. Bu tükenmişlik niye?
En son dün konuşmamızda bana hiçbirşeyden zevk almadığını, işe bile gitmek istemediğini, hobilerinin bile artık onu mutlu etmediğini, birçok şeyi zorunlu yaptığını söyledi. Durum sadece sana karşı değil dedi. Çok uyuyor, sürekli yorgun, baya bi kilo verdi. Buaralar dalgın ve unutkan. Bir arkadaşımıza anlatmış durumunu o da doktor, sana ilaç yazayım iyi gelir demiş. Bugün yazmış antidepresanı, kullanacak.
Düğünü erteleyelim acele etmeyelim dedim. Bu durum da sitres yaşamana sebep oluyordur dedim. "Hayır hiç sitres yaşamıyorum bu durumdan, dolayısıyla heycan da duymuyorum."dedi.
İşin içinden çıkamıyorum,acabalarım soru işaretlerim ve hayal kırıklıklarım var. Ne yapmalıyım nasıl bir yol izlemeliyim sizlere danışmak istedim.
