yorgunum

4 yildir Evliyim .cocugumuz olmuyor. Basta sadrce esimde problem var gibiydi simdi bendede polikistikover sendromu cikti. Ozel bir okulda ogretmenim cok yogun calisiyorum. Tedavi olmak icin ne zaman ne de paramiz var. Etrafimda hamile kalmayan kalmadi tabi birde istemiyorduk kazara oldu diyen bir dunya insan. Aslinda 6 aydir asmistim bunlari kafam rahatti ta ki okul acilana kadar surekli cocuklarla beraberim surekli sarilan beni opucuklere bogan sevimli yaratiklar. Annem diyor cocuk diyodun Allah sana bir okul dolusu verdi diye bu kismi dogru zaten beni ayakta tutanda onlarin bu sevgisi. Hayattan cok yoruldum yat kalk ise git gel yemek yap bulasik yika hoop gene ayni dongu son zamanlarda sorguluyorum niye yasiyorum ben diye. 2mizde calisiyoruz ama ev taksidi araba taksidi derken ancak ayin sonunu getirebiliyoruz. Bombos bi hayatim var gibi hissediyorum. Gecen gun esim is seyahatine gitti oyle yalniz hissettim ki kendimi esimle konustuk bunu o da diyor bize bi cocuk lazim. Olsa bi dert olmasa bi dert. Esimde ki problemden dolayi normal yolla mucize eseri olsa bile problemli olmasi cok buyuk olasilik. Hadi kredi cektik tedavi olduk diyelim ki normal tup bebek isimizi gormuyor pgt falan mutlaka lazim bize verdikleri sans %10 altinda. Cocugum olacagini hic sanmiyorum. Evlatlik konusunda esimle oldukca pozitifiz ama o hala once biz deneyelim modunda zaten ailesi hiic sicak bakmiyor. Bunun yaninda kv problemi ki onu anlatmak bile istemiyorum. Delidir ne yapsa yeridir diyip sallamiyorum. Kendi annem ayri bir deli.Ama hayat beni gocertti ya. Cok yorgunum ve cok mutsuzum bu sacma donguye takilip kalmis durumdayim. Gelecege umutla falan bakamiyorum. Evet 2seneye borclarimiz biticek ama ben 31 yasina girmis olucam.herseye gec kalmis hissediyorum kendimi. Icimi dokmek istedim. Biliyorum daha buyuk dertleri olan insanlar var ama bunlarda benim icin buyuk.

Allah ol der ve olur kafanı boşalt nasipse nasip olur kolların dolar inşaallah