Yoruldum

Merhaba hanımlar
Bu aralar gerçekten bunaldığım bir derdimi sizinle paylaşmak ve fikirlerinizi almak istiyorum.
Ben eşimle evleneli 2,5 yıl oldu.
Anlatırken bile zorlandığım değişik bir durum içindeyim. Eşim işkolik! Geleceğimizi garanti altına almak adına bildiğin bu günümüz yok oldu. Ona göre yaptığı bu ama ben tanıdıkça anlıyorum ki benim eşim işkolik.
Çoğunlukla şehir dışında oluyor , seyahate gitmediyse bile işleri akşam dokuz on dan önce bitmiyor. İş yemekleri , yurt dışı programları , fuarlar , yetişmeyen işler hiç bitmiyor.
İşin kötü yanı zaman zaman buna sinirlenip kızdığımda da ne var yani gezmeye gitmiyorum ya diyor.
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam. Aslında bu benim ikinci evliliğim 2,5 yıldır evliyiz. İlk evliliğimden 14 yaşında , bu evliliğimden ise 17 aylık iki kızım var.
Ben bu durumda ev ve çocukların sorumluluğunu neredeyse tek başıma alıyorum. Çok yoruldum. Ayrıca ben de çalışıyorum.
Eşimle bu uzaklık artık benim ona öfke biriktirmeme sebep oldu. Benimle evliliğimizle ve ailemizle hiç ilgilenmeyip, hayatının % 95 inin iş olması artık çok bunalttı beni. Konuşamıyoruz , ne zaman nerde olacağını hep tüm planları yaptıktan sonra öğreniyorum. Hiç bir plan yapamıyorum mesela hafta sonu şunu yapalım diye birşey yok çünkü bir bakıyorum o hafta sonu seyahata çıkmış.
İşte böyle.

kadermibu .!.:

Merhaba hanımlar
Bu aralar gerçekten bunaldığım bir derdimi sizinle paylaşmak ve fikirlerinizi almak istiyorum.
Ben eşimle evleneli 2,5 yıl oldu.
Anlatırken bile zorlandığım değişik bir durum içindeyim. Eşim işkolik! Geleceğimizi garanti altına almak adına bildiğin bu günümüz yok oldu. Ona göre yaptığı bu ama ben tanıdıkça anlıyorum ki benim eşim işkolik.
Çoğunlukla şehir dışında oluyor , seyahate gitmediyse bile işleri akşam dokuz on dan önce bitmiyor. İş yemekleri , yurt dışı programları , fuarlar , yetişmeyen işler hiç bitmiyor.
İşin kötü yanı zaman zaman buna sinirlenip kızdığımda da ne var yani gezmeye gitmiyorum ya diyor.
Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki anlatamam. Aslında bu benim ikinci evliliğim 2,5 yıldır evliyiz. İlk evliliğimden 14 yaşında , bu evliliğimden ise 17 aylık iki kızım var.
Ben bu durumda ev ve çocukların sorumluluğunu neredeyse tek başıma alıyorum. Çok yoruldum. Ayrıca ben de çalışıyorum.
Eşimle bu uzaklık artık benim ona öfke biriktirmeme sebep oldu. Benimle evliliğimizle ve ailemizle hiç ilgilenmeyip, hayatının % 95 inin iş olması artık çok bunalttı beni. Konuşamıyoruz , ne zaman nerde olacağını hep tüm planları yaptıktan sonra öğreniyorum. Hiç bir plan yapamıyorum mesela hafta sonu şunu yapalım diye birşey yok çünkü bir bakıyorum o hafta sonu seyahata çıkmış.
İşte böyle.

Genişletmek için tıkla...

Cok üzüldüm ya ama bukadarda olmaz insan ailesi icinde onlarida ihmal etmemeli cocuklari seni ilgisiz birakmamali yoksa nediye çalışıyor mal mulk olur ilk sevgi .

Şimdi öfke duyuyorsunuz ama size ve geleceğinize fayda sağlayacağı gün geldiğinde minnet duyacaksınız bunu düşünün. İnsanız sonuçta bir yerden kısıp bir yere yoğunluk veriyoruz. Ama bu en azından ihmal boyutuna ulaşmadan yapılmalı bunu eşinizle ciddi şekilde konuşmalısınız. Sizin adınıza bu kadar çaba sarf eden birisiyse, bu beklentiniz içinde çabalar diye umuyorum

ladylena .!.:

Şimdi öfke duyuyorsunuz ama size ve geleceğinize fayda sağlayacağı gün geldiğinde minnet duyacaksınız bunu düşünün. İnsanız sonuçta bir yerden kısıp bir yere yoğunluk veriyoruz. Ama bu en azından ihmal boyutuna ulaşmadan yapılmalı bunu eşinizle ciddi şekilde konuşmalısınız. Sizin adınıza bu kadar çaba sarf eden birisiyse, bu beklentiniz içinde çabalar diye umuyorum

Genişletmek için tıkla...

Hayır eşim bizim için bu kadar çaba sarf etmiyor, işkolik olduğu için bunları yapıyor. Bu yüzden de benim hiç bir beklentimi anlamıyor.
Sonuç itibari ile aile , eş kavramlarına bağlılık kalmıyor. Tamamen iş odaklı evdeyken bile tek konuşulan iş!

Ya bu deveyi güdeceksiniz ya o diyardan gideceksiniz.
Eğer boşanma bir seçenek değilse , işe kabullenmekle başlayın ve beklentinizi sıfırlayın.

İyi de siz de o zaman esinizin yarattığı imkanları kullanın. 2-3 sene calismaya ara verin, eve bakıcı ve yardımcı kadın alın. Siz de arkadaşlarınızla gezin, spora alışverişe gidin. Hem çocuklar ile daha kaliteli zaman gecirirsiniz

Seninki bari işkolik de sen kendini yalnız hissediyorsun ve her işi sen görüyorsun. Benimki iş kolik de değil evde ama TV yada telefonuyla ilgileniyor sadece... Bir de bu yönden düşün.
Tabi ki iyi yapıyor demiyorum sadece ben bu durumdansa işkolik olmasını tercih ederdim diyorum