Elbette, anlattıklarını duygularını bozmadan ve anlamını değiştirmeden yazım ve noktalama kurallarına uygun şekilde düzenledim. İşte metnin revize edilmiş hali:
Hanımlar merhaba,
Benim kafama takılan bir durum var, lütfen kırıcı olmayınız.
Eylül ayından beri peşimden koşan biri var. Sosyal medyada çocuk defalarca kez görüşmek istedi ama ben reddettim, çünkü başta anlaşamıyorduk. Çok sinirli ve “ağır abi” bir tip. Ben istemedikçe o çabalamaya devam etti. Sürekli iletişimi kesip sonra yeniden kurduk bir şekilde.
Sonrasında ben başka biriyle görüşmeye başladım ve tesadüfen bu çocuk onu tanıyormuş. Öğrenince çok bozuldu. “Benimle bir kahve bile içmedin, onunla içtin” diye söyledi. Zaten o çocuğu hiç sevmiyor.
Daha sonra o da sevgili yaptı. Sonra bir süre sonra diğer kişiyle iletişimimiz kesildi ve ben bir anda bu çocuğu çok düşünmeye başladım. “Acaba şans mı verseydim?” diye düşünmeye başladım.
Arkadaşımla arada konuşurlar, sever arkadaşımı. Arkadaşım ona “İyi bayramlar” yazmış, o da cevap vermiş: “5 gün sonra askere gidiyorum, eğlencem var.” Onu davet etmiş, “İsterse gelsin,” demiş ama bana kızgın olduğu için açıkça beni davet etmemiş. Sonra öğrendik ki kızla da ayrılmışlar.
Ben de davet edilmek istedim ama o davet etmedi. “Gelmese daha iyi,” demiş. Ama sonra içi rahat etmemiş, “Çok mu istiyor?” diye arkadaşım aracılığıyla sormuş. En sonunda beni aradı, “Gel istersen,” dedi. Ben de, “Sana şans vermediğim için pişmanım,” dedim. O da, “Kaç kere görüşmek istedim, izin vermedin,” dedi ve bana kızdı.
Neyse, ben gidemedim eğlenceye. O da eğitime gidecekti, 6 ay görüşemeyecektik. Bu beni kötü hissettirdi. Dedim ki, “Bu çocuğu 6 ay göremezsem ne olacak?” O da, “Yüz yüze bile görüşmediğim bir kızı niye 6 ay kendime yük edineyim?” dedi. Farklı bir şehirde yaşıyordu ve gideceği için bir sürü işi vardı. Ben de gidemezdim.
En son dayanamayıp kalktı, arabayla geldi. Ben de dedim ki, “Görüşeceğim, yoksa 6 ay göremeyeceğim.” Neyse, geldi ama ben biraz lavaboda beklettim. Yanımda onunla konuşan arkadaşım da vardı. Üçümüz birlikteydik yani. Sonra bana kızdı, “Dalga mı geçiyorsun? Beklettin beni,” dedi. Dediğim gibi, çok agresif bir çocuk.
Neyse, yemek yemeye bir yere götürdü bizi. Orada beni sinirlendirecek bir şey söyledi. Ben de kalktım, “Lavaboya gidiyorum,” dedim. O da kızdı, kalkıp gitmiş. Ben geri döndüğümde yoktu. Çok bozuldum, geri dönüyordum ki aradı arkadaşımı. “Beklesin, geliyorum, özür dileyeceğim,” demiş. Geldi, özür diledi.
Sonra yürüyerek bir yere gittik. Belime sarılarak yürüdü. Bu arada, “Annemi arayayım, seninle konuşsun,” falan dedi. Sahil boyunca eli belimde sevgili gibi yürüdük. Elimi tuttu, avucumun içini öptü. Ben içimden, “Tamam, sevgili olduk herhalde,” dedim. Her şey olumlu gidiyordu.
Ama ben sürekli arkadaşıma seslendim onunla yürürken, çünkü arkadaşım tek kalmış gibi hissetti. Buna kızdı: “Ben varım, onunla muhatap oluyorsun,” dedi. Neyse, bayağı takıldık. Sonra kalkalım dedik. Tam yürüdük, o otoparka gidecekti. Sarıldım, kulağıma dedi ki:
“Bu son görüşmemiz olsun.”
Ben de, “Sen terbiyesizsin,” dedim. Gidiyordum ki izin vermedi. Çekti beni, “Gel baş başa konuşalım arabada,” dedi. “İyi tamam,” dedim. Gittim.
Arabada, “Sen bana şunu yaptın, ben senin için o kadar yol geldim, sen beni lavaboda beklettin. Hiçbir kız bana böyle davranamazdı,” dedi. Sonra yakınlık kurdu, açıkçası öptü, dokundu. İçimden dedim ki: “Herhalde meseleyi çözdük.” “Diyorum ki, adını koymadan bu yaptığımız doğru mu?”
O da, “Bana hangi yaptığımız doğru ki?” dedi.
Sonra ben öne geçtim. Arabayla meydandan arkadaşımı aldık. Sonra başladı, durum değerlendirmesi yapıyor, olumsuz konuşuyor. Şok oldum. “Madem olumsuzsun, neden dokunup öptün?” dedim ama ona bir şey diyemedim. O kadar bozuldum ki, “Ben inmek istiyorum,” dedim.
“Allah’a emanet,” dedi, indim.
Biz arkadaşımla eve geldik. O, “Eve vardınız mı?” diye yazmış, “Nasıl olduğumu” sormuş. Ama sonra “İçimde ukte kalmıştı ama ondan bir cacık olmaz,” demiş. Hem benim hem arkadaşımın numarasını sildi.
Anlamadığım şu:
Madem hiçbir şey hissetmiyor, hiçbir şey istemiyor; neden defalarca kez yolumu çevirdi, bu kadar temas kurdu?
Hanımlar merhaba,
Benim kafama takılan bir durum var, lütfen kırıcı olmayınız.
Eylül ayından beri peşimden koşan biri var. Sosyal medyada çocuk defalarca kez görüşmek istedi ama ben reddettim, çünkü başta anlaşamıyorduk. Çok sinirli ve “ağır abi” bir tip. Ben istemedikçe o çabalamaya devam etti. Sürekli iletişimi kesip sonra yeniden kurduk bir şekilde.
Sonrasında ben başka biriyle görüşmeye başladım ve tesadüfen bu çocuk onu tanıyormuş. Öğrenince çok bozuldu. “Benimle bir kahve bile içmedin, onunla içtin” diye söyledi. Zaten o çocuğu hiç sevmiyor.
Daha sonra o da sevgili yaptı. Sonra bir süre sonra diğer kişiyle iletişimimiz kesildi ve ben bir anda bu çocuğu çok düşünmeye başladım. “Acaba şans mı verseydim?” diye düşünmeye başladım.
Arkadaşımla arada konuşurlar, sever arkadaşımı. Arkadaşım ona “İyi bayramlar” yazmış, o da cevap vermiş: “5 gün sonra askere gidiyorum, eğlencem var.” Onu davet etmiş, “İsterse gelsin,” demiş ama bana kızgın olduğu için açıkça beni davet etmemiş. Sonra öğrendik ki kızla da ayrılmışlar.
Ben de davet edilmek istedim ama o davet etmedi. “Gelmese daha iyi,” demiş. Ama sonra içi rahat etmemiş, “Çok mu istiyor?” diye arkadaşım aracılığıyla sormuş. En sonunda beni aradı, “Gel istersen,” dedi. Ben de, “Sana şans vermediğim için pişmanım,” dedim. O da, “Kaç kere görüşmek istedim, izin vermedin,” dedi ve bana kızdı.
Neyse, ben gidemedim eğlenceye. O da eğitime gidecekti, 6 ay görüşemeyecektik. Bu beni kötü hissettirdi. Dedim ki, “Bu çocuğu 6 ay göremezsem ne olacak?” O da, “Yüz yüze bile görüşmediğim bir kızı niye 6 ay kendime yük edineyim?” dedi. Farklı bir şehirde yaşıyordu ve gideceği için bir sürü işi vardı. Ben de gidemezdim.
En son dayanamayıp kalktı, arabayla geldi. Ben de dedim ki, “Görüşeceğim, yoksa 6 ay göremeyeceğim.” Neyse, geldi ama ben biraz lavaboda beklettim. Yanımda onunla konuşan arkadaşım da vardı. Üçümüz birlikteydik yani. Sonra bana kızdı, “Dalga mı geçiyorsun? Beklettin beni,” dedi. Dediğim gibi, çok agresif bir çocuk.
Neyse, yemek yemeye bir yere götürdü bizi. Orada beni sinirlendirecek bir şey söyledi. Ben de kalktım, “Lavaboya gidiyorum,” dedim. O da kızdı, kalkıp gitmiş. Ben geri döndüğümde yoktu. Çok bozuldum, geri dönüyordum ki aradı arkadaşımı. “Beklesin, geliyorum, özür dileyeceğim,” demiş. Geldi, özür diledi.
Sonra yürüyerek bir yere gittik. Belime sarılarak yürüdü. Bu arada, “Annemi arayayım, seninle konuşsun,” falan dedi. Sahil boyunca eli belimde sevgili gibi yürüdük. Elimi tuttu, avucumun içini öptü. Ben içimden, “Tamam, sevgili olduk herhalde,” dedim. Her şey olumlu gidiyordu.
Ama ben sürekli arkadaşıma seslendim onunla yürürken, çünkü arkadaşım tek kalmış gibi hissetti. Buna kızdı: “Ben varım, onunla muhatap oluyorsun,” dedi. Neyse, bayağı takıldık. Sonra kalkalım dedik. Tam yürüdük, o otoparka gidecekti. Sarıldım, kulağıma dedi ki:
“Bu son görüşmemiz olsun.”
Ben de, “Sen terbiyesizsin,” dedim. Gidiyordum ki izin vermedi. Çekti beni, “Gel baş başa konuşalım arabada,” dedi. “İyi tamam,” dedim. Gittim.
Arabada, “Sen bana şunu yaptın, ben senin için o kadar yol geldim, sen beni lavaboda beklettin. Hiçbir kız bana böyle davranamazdı,” dedi. Sonra yakınlık kurdu, açıkçası öptü, dokundu. İçimden dedim ki: “Herhalde meseleyi çözdük.” “Diyorum ki, adını koymadan bu yaptığımız doğru mu?”
O da, “Bana hangi yaptığımız doğru ki?” dedi.
Sonra ben öne geçtim. Arabayla meydandan arkadaşımı aldık. Sonra başladı, durum değerlendirmesi yapıyor, olumsuz konuşuyor. Şok oldum. “Madem olumsuzsun, neden dokunup öptün?” dedim ama ona bir şey diyemedim. O kadar bozuldum ki, “Ben inmek istiyorum,” dedim.
“Allah’a emanet,” dedi, indim.
Biz arkadaşımla eve geldik. O, “Eve vardınız mı?” diye yazmış, “Nasıl olduğumu” sormuş. Ama sonra “İçimde ukte kalmıştı ama ondan bir cacık olmaz,” demiş. Hem benim hem arkadaşımın numarasını sildi.
Anlamadığım şu:
Madem hiçbir şey hissetmiyor, hiçbir şey istemiyor; neden defalarca kez yolumu çevirdi, bu kadar temas kurdu?
