İnsanın bazen basireti bağlanabilir. Kendine aşık olan herkesi son insan olarak görebilir. Arkadaşınız 29 yaşında, memur, hayatı oturmuş ama muhtemelen ilişkiler konusunda 30 yaş sendromu yaşayıp geç kaldığını düşünüyor. Ama öyle bir şey yok. Ben 32yim, 30da evlendim. çevrem genelde 32-37 arası ve çoğu bekar. Bu son şans değil.
Hayat zaten zor. Üstüne birde 19 yaşında, kariyeri, düzgün geliri olmayan bir insana bakmaya gerek yok. Davul bile dengi dengine çalar. Memur arkadaşlarıyla bir akşam yemeğine götürebilecek mi onu koca diye? Utanmayacak mı? Kimse onaylamayacak. Ne arkadaşları, ne ailesi, ne sevdikleri, hatta içten içe kendi bile. Bu kadar dünyayı karşısına almaya değecek birisi mi? Ailesindekilerin hayal kırıklığını düşünmek dahi istemiyorum. Hele bir de kaçmak falan. Aklını başına toplasın. Bunu bir aşk olarak bıraksın. %99.9999 ihtimal mutsuz, pişman ve rezil olacak.